ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Κι ενώ είναι τόσο μικρός ο άνθρωπος, και το συναισθάνεται αυτές
τις μέρες, τρέμει μπροστά σ’ έναν αόρατο ιό, ο ιός υπάρχει, ακούει για τις καταστροφικές
επιδράσεις του, κινδυνεύει να τον οδηγήσει στον θάνατο, μα δεν τον βλέπει, πιστεύει
όμως στην ύπαρξή του, έχει εμπιστοσύνη στους επιστήμονες, στα μικροσκόπια που
τον φέρνουν κοντά του και τον μελετά, στην ύπαρξη του Θεού όμως δεν πιστεύει, όπως
κι ο Θωμάς, «αν δεν δω τις πληγές, αν
δεν αγγίξω τα χέρια και την πλευρά, δεν πιστεύω», και δεν είναι μόνος, εκατομμύρια ίσως του μοιάζουν, όπως όμως υπάρχουν
και εκατομμύρια που πιστεύουν, μακάριοι που πιστεύουν κι ας μην έχουν δει.
Τουλάχιστον, λες, αφού είμαι τόσο μικρός, τόσο εύθραυστος, τόσο
καθημερινά κοντά στο θάνατο, ας μην θεωρώ τον εαυτό μου παντογνώστη, ας μην
υπεραίρομαι, ας σεβαστώ τους ανθρώπους που πιστεύουν, που έχουν τη δύναμη να
πιστεύουν.
Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν
τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Του απίστου Θωμά σήμερα. Ο οποίος όμως στο τέλος
ομολόγησε: ο Κύριός μου και ο Θεός μου!
