Ο επαναστάτης
Χώμα μας έκαμε σήμερα, και μη σε φωνάξουν «δάσκαλε» και μη
σε πουν «καθηγητή», ένας είναι ο δάσκαλος, ένας ο καθηγητής, και μη μου πείτε
πως δεν σκύψαμε κάτω το κεφάλι, εμείς πάντα τον θέλαμε τον γλυκύτατο εκείνο,
ξεχνούμε ηθελημένα πως κρατούσε και μαστίγιο κι έδιωχνε τους εμπόρους από το
ναό, ξεχνούμε τον επαναστάτη Χριστό, που τα έβαλε και με τους άρχοντες και με
το ιερατείο, «ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι
υποκριταί», ένα κείμενο που μπορεί να το αντιγράψει και να το κάμει πιστεύω του
οποιοσδήποτε επαναστάτης. Διδάσκει λογική, δικαιοσύνη, κατ’ ευθείαν στην ουσία
κι όχι στα δευτερεύοντα που ξεστρατίζουν τον άνθρωπο από την Ιθάκη του. Αργά γρήγορα
εκεί θα κατέληγε κι Αυτός, όπως ο Σωκράτης, στη φυλακή, στις φυλακές του
δικτάτορα, στο σταυρό ή στο κώνειο, στα
βασανιστήρια του όποιου δεσπότη. Έδειξε όμως και τη δύναμη του λόγου. «Μην τους
μιμείστε, άλλα λεν άλλα πράττουν, σας φορτώνουν μόνο, κι εκείνοι ούτε το
δαχτυλάκι δεν κουνούν να σας βοηθήσουν, όλα για το θεαθήναι, και δώσ’ του τα βραβεία και οι προσκλήσεις στην πρώτη
θέση κι αλοίμονο αν δεν είναι κρατημένη ειδικά γι’ αυτόν, πάντα με τα ωραία
του, και γραμμένο το όνομά του κι οι τίτλοι, του «έδωσαν τίτλους πολλούς κι
ονόματα» λέει κι ο Καβάφης, και βαθιές υποκλίσεις και «κύριε, κύριε, έντιμε, εξοχότατε»,
και άλλα «ηχηρά παρόμοια», και λησμονούν πως υπουργός είναι ο υπηρέτης, και
νομίζουν πως θα είναι πάντα εκεί, και νομίζουν πως οι πολίτες θα τους υπηρετούν, όλα στραβά κι ανάποδα, κι
όταν βρεθεί η ευκαιρία, πολλοί έζησαν και θυμούνται τους τοκογλύφους, κατατρών
και χηρών και ορφανών την περιουσία, «ο νόμος τι λέει, το γράμμα τι λέει, οι Τράπεζες
τι λεν», «άρπαγες και κλέφτες», δεν προσπαθεί να βρει λέξεις, δεν ξέρει από «γλωσσάρια»,
ξεκάθαρα λέει τα πράματα με τ’ όνομά τους, μα για να τα πεις με τ΄όνομά τους θέλεις
εξουσία πνευματική, και την είχε με το παραπάνω. «Οδηγοί τυφλοί, που περνάτε από λεπτό σουρωτήρι το
κρασί και το νερό, μήπως καταπιείτε κανένα κουνούπι, ενώ καταπίνετε ολόκληρη
γκαμήλα.» Όλα είναι γραμμένα εκεί, στο ευαγγέλιο. Ευκαιρία, τώρα που καθόμαστε.
