το εκκλησάκι

Τὸ ἐκκλησάκι

Εἰς τὸ βουνὸ ψηλὰ ἐκεῖ
εἶν᾿ ἐκκλησιὰ ἐρημική,
τὸ σήμαντρό της δὲ χτυπᾶ,
δὲν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά.

Ἕνα καντήλι θαμπερὸ
καὶ ἕναν πέτρινο σταυρὸ
ἔχει στολίδι μοναχὸ
τὸ ἐκκλησάκι τὸ φτωχό.

Ἀλλ᾿ ὁ διαβάτης σὰν περνᾶ
στέκεται καὶ τὸ προσκυνᾶ
καὶ μὲ εὐλάβεια πολλὴ
τὸν ἄσπρο του σταυρὸ φιλεῖ.

Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἐκεῖ
εἶναι εἰκόνα μυστικὴ
μ᾿ αἷμα τὴν ἔγραψε ὁ Θεὸς
καὶ τὴν λατρεύει ὁ λαός.

Του Άγγελου Βλάχου το ποιηματάκι, πώς ξεφύτρωσε από τα παλιά μας συρτάρια, παλιμπαιδισμός να πεις, αλλά αυτές τις μέρες δεν είναι να μην το θυμηθείς, κλειστές εκκλησιές, ερημικές, χωρίς ψάλτη και παπά, αυτές τις μέρες τα παιδιά παρίσταναν το Λάζαρο, μάζευαν λουλούδια, λαζάρους, άλλοι αγριολούλουδα του κάμπου και μυρσίνη, φοινικιάς τα νικηφόρα φύλλα, να απλώσουν στον Κύριο, αύριο μεθαύριο, έρχεται καθήμενος στο γαϊδουράκι του, από πολύ βαθιά ανεβαίνουν οι εικόνες, οι στίχοι, οι ήχοι, οι ρυθμοί, ευλογημένοι που μεγάλωσαν με τραγούδια ειρηνικά, έστω κι άτεχνα, είχαν όμως τη συγκίνηση, συγκλόνιζαν την παιδική ψυχή, κτυπούσαν την πόρτα κι έδιναν μέσα και θρονιάζονταν κι είναι θρονιασμένα χρόνια τώρα, όταν έρθει η ώρα τους πετάγονται και συγκινούν πάλι, να ναι καλά εκεί που είναι οι μανάδες μας, οι δάσκαλοι που μας τα έμαθαν, οι ποιητές που τα έγραψαν κι όσοι τα μελοποίησαν, διαπλάθοντας τις παιδικές ψυχές.