ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Λέω καμιά φορά, τα εγγόνια μου ποια χριστούγεννα θα
θυμούνται, τα δικά τους, με το δέντρο και τα λαμπιόνια, τις υπεραγορές και τα
μωλ, και δεν ξέρω τι άλλο, κι η μάνα μου δεν μου είπε ποτέ για τα δικά της χριστούγεννα,
ούτε ο πατέρας, ούτε ο παππούς ούτε η γιαγιά, δεν είχαν αυτοί χριστούγεννα, ή δεν
είχαν αλλάξει τότε, κι αυτοί σαν τα δικά μας, κοντά στο μαγκάλι, με την ελιά,
και την καπήρα, άι Βασίλη βασιλιά, δέντρα δεν είχε στον καιρό τους, ύστερα
ήρθαν κι αυτά, βρίσκαμε κανένα κλάδο πεύκο, φουντωτό, είχαμε μια λεκάνη - λένη,
το τοποθετούσαμε, και κάμποσες μεγάλες πέτρες να το κρατούν, και στολίδια, ήταν
στην Ερμού ο Πισσαρίδης, ο Κόκκινος, τα μεγάλα καταστήματα, στη Λήδρας ο Μαύρος
πιο πλούσιος, κάτι λαμπιόνια, κρατούν ως τώρα, χάρτινα με αμπαζούρ, αστέρια
χάρτινα, γυαλιστερά χρώματα, και το
βάζαμε στη γωνιά του ηλιακού, και στο σχολείο τα ίδια κάναμε, καμιά γαλοπούλα
στο λαχείο, ενδοτμηματικοί εορτασμοί, Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον, κι ύστερα ο μεγάλος, ο γενικός του σχολείου,
μα ο παππούς δεν έλεγε ποτέ, θυμάμαι τα χριστούγεννα στο χωριό, ούτε η γιαγιά,
ούτε στο Βουνό μας είπαν για κάτι άλλο, αν γιόρταζαν, ο παππούς παπάς πάντα νήστευε,
και περίμεναν τη μέρα των χριστουγέννων, η γιαγιά φούρνιζε έξω στην αυλή,
σήμερα τίποτε δεν υπάρχει, τα ισοπέδωσαν οι κατακτητές, η μνήμη όμως είναι εκεί
και δουλεύει, αναδύονται οι ζωγραφιές, οι μυρουδιές του χωριού, στη Χώρα όμως πράγματι
ήταν αλλιώτικα, καλά να είναι ο Παπάκωστας ολόκληρες σαράντα μέρες
λειτουργούσε, το σαρανταλείτουργο, μόνος, του είχαμε ένα μαγκάλι στο ιερό, πρωινή
ατμόσφαιρα εκκλησίας, μύρο κι αγιασμός, όσο μπορούσαμε τον βοηθούσαμε τις παγωμένες
εκείνες μέρες του χειμώνα, μοιράζαμε μερίδες, στα σπίτια της γειτονιάς,
απόδειξη πως ο παπάς τους μνημόνευε, στη θεία πρόθεση, το ψωμί έβγαινε ζεστό από
το φούρνο του Πιτζιολή, άλλη ζεστασιά, άλλες μυρουδιές, άλλοι άνθρωποι, με το
τσάι γλυκάνισο να θερμαίνει το σπίτι, τα πρωινά χνώτα, κι ύστερα μου λεν δεν
υπάρχει παράδεισος, και τι ήταν τα παιδικά μας χρόνια;
