Τράγων ωδή
Ήταν το στήριγμά του, η περηφάνια του, όσα δεν πέτυχε ο ίδιος
στη ζωή, και τώρα ακούει φωνές που δεν είναι δικές της, βλέπει οράματα και
ξαφνιάζεται, στο σχολείο δεν ξέρουν δεν καταλαβαίνουν, κάτι συμβαίνει στο
παιδί, στο νοσοκομείο να την κρατήσουν, να δουν, να μάθουν, να εξετάσουν, και
την κατακρατούν σαράντα μέρες, δυο μήνες, πότε θα ισορροπήσουν τα φάρμακα, στο
μεταξύ κάτι λέν κι ο πατέρας δεν
καταλαβαίνει, το άριστο τέκνο του, η βαθυστόχαστη, η τελειομανής, στο τραγούδι
στο χορό στα γράμματα στις τέχνες, και μένει εμβρόντητος, περνούν από τη σκηνή
του όλες οι τραγωδίες, τα μικρά παιδιά πνιγμένα, καταφαγωμένα από τις βόμβες, πεινασμένα
και διψασμένα, σωριασμένα σπίτια, τρώγλες στην έρημο της γης,ποιες αμαρτίες της
οικουμένης πληρώνουν, σφάγια στο βωμό μιας άγνωστης θεότητας, η μοίρα, και τις εστιν
μου ο πλησίον, δι΄ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων
κάθαρσιν, και κάθαρση δεν έρχεται, στραβώνει το στόμα, το πόδι ακινητεί, το
χέρι οξειδώνεται, το μυαλό μόνο λειτουργεί και καταλαβαίνει, θυμάται στον κόλπο
σαν κολυμπούσε να πιάσει τα χταπόδια, μένει μετέωρος, κρύφτηκε στους βράχους, η
θάλασσα είναι ανεξερεύνητη, η επαύριον ανεξιχνίαστη, μέγα σου το έλεος, ελεήμον,
ελέησόν με τον παραπεσόντα.
Στέλιος Παπαντωνίου
