Κλεοπάτρα Μακρίδου
Εάλω η ψυχή
Ποιητική συλλογή σε δυο ενότητες, Το Κόκκινο του Έρωτα και
Νότες Νόστου, δυο πόλοι διακριτοί στην
ποίηση της Μακρίδου, που νοσταλγικά ζει στο εξωτερικό με τον νου να στρέφεται συνεχώς στα πάτρια βυθισμένη στον
πόνο από την καταστροφή. Οι νότες του νόστο επαναφέρουν το αιώνιο μήνυμα του
Οδυσσέα, που ποθεί την Ιθάκη του.
Το κόκκινο του έρωτα με τα ερωτικά ποιήματα οδηγούν μάλλον
στην πνευματική θέαση των πραγμάτων. «Έτσι συνήθως χάνονται τα χρόνια από έναν
ανέλπιδο Έρωτα που εκτοξεύει στο σύμπαν ενώ έχουμε ανάγκη γης.» Αυτό είναι το «μεταξύ».
Ο έρως ως μεταξύ ουρανού και γης, θυμίζει τον πλατωνικό έρωτα, τέκνον της
Πενίας και του Πόρου, ως τον φιλόσοφο που είναι μεταξύ γνώσης και άγνοιας. Αν είναι
έτσι, δεν είναι δυνατόν στον αναγνώστη με ευκολία να αποφανθεί. Ο ποιητής όμως
ξέρει να συναισθάνεται και να εκφράζει.
Η καταβύθιση στα βάθη της ψυχής και η απογύμνωσή της από την
τύρβη των γεγονότων οδηγούν τον άνθρωπο στη θέαση αυτού προς εαυτόν, στην
αυτογνωσία, που σφραγίζεται από την απογοήτευση και θλίψη, δυο συναισθήματα
διάσπασης του τόπου και του χρόνου, του ανθρώπου που προσπαθεί να ενώσει τα
διεστώτα. Μέσα σ’ αυτή τη διάσπαση ζει συνεχώς η ποιήτρια. Όπως γράφει : Μοιράζει
το χρόνο της ανάμεσα στην ξένη και στην πατρώα, αλλά αυτή είναι μοιρασμένη,
όπως ο χρόνος της Ιστορίας της. Ωστόσο η
ενότητά της αποτελεί αίτημα ψυχικό και
ιστορικό. Η ποιήτρια, βαθιά πιστή στο χώμα της πατρίδας, το
υπερασπίζεται ψυχή τε και σώματι. Γίνεται ένα μαζί του, διαισθάνεται το αβέβαιο
μέλλον αλλά βιώνει βαθιά και την πανάρχαια ιστορία του τόπου.
Η Μακρίδου έχει την ικανότητα να γράφει μακρόστιχα ποιήματα αλλά και λακωνικά, μικρά, που
συμπυκνώνουν πολλή την ποιητική ουσία. π.χ.
«Το κάθε ποίημα είναι μια δήλωση Αγάπης μιας στιγμής, αιωνιότητα σαν αστραπή!»
Μέσα στον κόσμο της πτώσης και της φθοράς διακρίνει το
γνήσιο, αποστρέφεται την ψεύτικη μνήμη και επιστρέφει στον εαυτό της, «σ’ αυτά
που η ψυχή ποιεί ασυναισθήτως…»
Τα ερωτικά ποιήματά της περιέχουν το συγκρουσιακό, τις
αντιθέσεις των άκρων, της φυγής και επανόδου, του σώματος και του πνεύματος του
ονείρου, της διάσπασης και του πόθου της ενότητας, του τραγικού σε τελευταία
ανάλυση. «…τίποτε δεν είναι τυχαίο, είπα, όλα τα όνειρα είναι τραγικά!»
Ο στίχος «της Πατρίδας μου το σώμα με τυλίγει ασώματο»
συμπυκνώνει τη σύλληψη της ποιήτριας. Το αντικείμενο είναι εκτατό και μη
εκτατό. Αποχωρισμός, απουσία, άρνηση ζωής. Κύρια χαρακτηριστικά της ποιητικής
ταυτότητας της ποιήτριας και της συλλογής. Ο λόγος εδώ είναι πιο αινιγματικός,
κρυπτικός, γιατί περισσότερο ζει
ποιητικά, φιλοσοφικά, πνευματικά.
Τα ποιήματα της συλλογής διακρίνονται όχι για τον ερωτικό τους
λόγο αλλά για τον έρωτα του λόγου. «Αποσύρομαι χωρίς θόρυβο και δάκρυα στα
οχυρά της Ποίησης και στην ηδονή των λέξεων. Και μόνο για την ευτυχία του έρωτα
που εκείνες γεννούν αξίζει να ζεις!»
Η Κλεοπάτρα Μακρίδου εκφράζει ποιητικά τον ξενιτεμένο Κύπριο
με την γυναικεία ευαισθησία και
προσωπική καλλιέργειά της, ώστε στο έργο της να συνυφαίνονται έρως πατρίδος και
άλγος νόστου.
