Ανοίξω τα μάτια μου
Θα στείλω τα παιδιά στο συρματόπλεγμα, να περάσουν στα
Κατεχόμενα (αν επιτρέπεται η λέξη) να ανοίξουν τα μάτια τους, να δουν τις εκκλησιές
πώς καταντήσαν ερείπια, κέντρα διασκέδασης, χορού, γυμναστικής, καφενεία, το εσωτερικό τους αγνώριστο, ένας σκέτος
απόπατος πολλές φορές, και παραπλεύρως να δουν τα νεκροταφεία, ανασκαμμένα, με τους
σταυρούς κατατσακισμένους, οι μακαριστοί νεκροί μας ποδοπατημένοι. Να δουν πως
άμα δεν είναι δικό σου το οικόπεδο, χτίζεις ό τι θέλεις, κι αν ήταν δικό σου το
σπίτι, βλέπεις πώς το παραμορφώνει με την ακαλαισθησία του, για να νομίζει ο εξ
ανατολίας πως είναι δικό του, αλλά δεν είναι παρά κλεψιμιό.
Θα ανοίξουν τα μάτια τα παιδιά και θα δουν κελλεπίες,
βράκες, χανούμισες, και κόκκινο, πολύ κόκκινο, να πονέσει το μάτι τους, κι όταν
δουν ακόμα και κάμποσους στρατιώτες τούρκους, τότε ίσως να τους πιάσει κι ο
φόβος, αλλά καλύτερα, να ανοίξουν τα μάτια τους, γιατί στη γειτονιά μου είναι
εφτά οχτώ μακαρισμένα φαντάρια που είδαν τους στρατιώτες στο γειτονικό φυλάκιο
και είπαν, μα κι αυτοί είναι σαν κι εμάς, τους πήραν μάλιστα και τσιγάρο να
καπνίσουν, τώρα καπνίζουν οι δικοί τους τα μνήματά τους, ίσως να είπε κι ο τούρκος
στρατιωτικός που τους έριξε τη θανατική, έλληνας καλός, έλληνας νεκρός, υποθέτω!
Κι όταν έρθουν τα παιδιά από την επίσκεψη, να μου πουν αν θέλουν να γίνουν
ελευθερωτές της πατρίδας ή ραγιάδες και δούλοι του κατακτητή κι αν ξεχώρισαν τους
τουρκοκύπριους, με τους οποίους πιθανόν να συζήσουν, εδώ κατάντησαν μειοψηφία,
οι ίδιοι το λεν.
Στα σχολεία, απ’ ό τι ξέρω, ξέχασαν το «δεν ξεχνώ», και δεν
ετοιμάζουν ετοιμοπόλεμους, και δεν εθνικίζουν, δεν ξέρω αν ψάλλουν καν τον
εθνικό ύμνο, πάντως, κάτι εκκλησάκια που υπήρχαν στα σχολεία, πολλούς
εξενεύρισαν, δεν τους έτυχε όμως να δουν πότε το χρειάζονται τα παιδιά το εκκλησάκι,
ούτε έζησαν σε σχολείο θάνατο παιδιού, να τα βλέπουν να τρέχουν μόνα τους εκεί,
για παρηγοριά.
Ευτυχώς η ιστορική μνήμη δεν μας ρωτά ούτε εξαρτάται από τον
καθένα μας, το αίμα κυλά στις φλέβες μας και δεν μας ρωτά, τα κύτταρά μας είναι
δοκιμασμένα χρόνια χιλιάδες, γι’ αυτό ελπίζω και πιστεύω.
