Μεγάλη επιτυχία
θα είχε το άτυπο δείπνο αν η διάνοιξη του δρόμου προς Μια Μηλιά θα οδηγούσε
τους κατοίκους του χωριού στα σπίτια και στα κτήματά τους, σε οκτώ λεπτά να
βρεθούν οι Βουνιώτες στο χωριό τους, ο Κουτσοβέντης και το Συγχαρί να χαρούν
από τα βάθη της ψυχής τους ξαναβρίσκοντας τον παλιό εαυτό τους, να δούμε τι επιδιορθώσεις
έχουμε να κάμουμε και στον άγιο Χρυσόστομο το μοναστήρι, οι Κυθρεώτες και οι
πέριξ να επιβιβαστούν στα οχήματά τους και να επιστρέψουν, αυτό θα ήταν χαρά Θεού,
χαρά των ανθρώπων.
Το άνοιγμα
των οδοφραγμάτων για να επικοινωνούν τα δύο “κρατίδια” όπως τα θέλει ο Τατάρ,
να αγοράζουν φτηνά καύσιμα οι φτωχοί μας, να παίζουν στα καζίνο οι πλούσιοί μας,
να εμπορεύονται τη γη μας και να φωνασκούν όταν τους διώκουμε δικαστικά, ε αυτά
δεν είναι επιτυχία αλλά μια άλλη μεγάλη αποτυχία, γιατί ακολουθούμε τ’ αχνάρια
των Τούρκων και περπατούμε στους δρόμους που χάραξαν.
Μηδέν στρατεύματα,
μηδέν εγγυήσεις, όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, απελευθέρωση ελευθερία
ελευθερία ελευθερία στην Κύπρο μας.
