Δυο φιάλες
υγραερίου κάνουν τη διαφορά, εμείς εκεί είμαστε ακόμα, κουβαλούμε γκάζι από το
βενζινάδικο, το πιο φτηνό που λεν οι κατάλογοι, φορτώνω με τη βοήθεια της
γυναίκας μου τα κενά, κι ερχόμενος σήμερα, είναι εκεί μια ομάδα εργαζομένων,
σκάβουν στο πεζοδρόμιο, μια νέα εταιρεία τηλεπικοινωνιών θα εξυπηρετεί τους
πελάτες, οι εργάτες, ξένοι οι περισσότεροι, πετάγεται ένας νέος, έρχεται κοντά
μας, “εγώ πάρει κάτω εντάξει;” τι να πούμε; “χίλια ευχαριστώ”, αρπάζει και τις
δυο φιάλες με τα δυο χέρια και τις κατεβάζει, τις τοποθετεί στη θέση τους, α ρε
λέω, να ταν της πατρίδας παιδιά θα έκαναν αυτή τη χειρονομία; και θυμήθηκε τότε
στο Όλμπανυ, μια συμφοιτήτρια συνάδελφος, “αν δεν έχεις αυτοκίνητο θα σε παίρνω
εγώ στο σπίτι”, μου λέει, “επειδή κι εγώ κάποτε δεν είχα αυτοκίνητο και ξέρω τι
σημαίνει λεωφορείο, αποφάσισα να προσφέρω αυτή τη βοήθεια σε ανθρώπους που την
χρειάζονται”, ούτε καλή χριστιανή, ούτε καλή ελληνίδα, αποφάσισε να κάνει το
καλό και να το ρίχνει στο γυαλό, ίσως εμείς να έχουμε απομακρυνθεί πολύ από
αυτή την αλληλεγγύη, εμείς μάλλον λόγια και νερό. Υπάρχουν πολύ καλύτεροί μας!
