ΝΟΜΠΕΛ
Πριν γεννηθούν οι
κόρες μου για τις δήθεν επαΐουσες ήταν αγόρια, αφού φαινόταν από την μυτερή κοιλιά
της γυναίκας μου, δεν είχαν ακόμα μπει στη ζωή μας τα προγνωστικά μηχανήματα του
φύλου του παιδιού, τέλος πάντων έτσι και η Έρση Σωτηροπούλου θα ήταν φαβορί
υποψήφια για το Νόμπελ της Λογοτεχνίας ώσπου το άρπαξε η Χαν Γκανγκ από τη
Νότια Κορέα, κι εγώ συλλαμβάνω τον εαυτό μου αναλφάβητο λογοτεχνικά, αφού ούτε
τη μια ξέρω ούτε την άλλη, φαίνεται πως έμεινα στο μικρόκοσμό μου της Κύπρου,
αλλά αυτός με ενδιαφέρει περισσότερο γιατί κινδυνεύει και παρακολουθώ κάθε
προσπάθεια να τον κρατήσουμε ζωντανό, έστω κι αν δεν ξέρει η υφήλιος την
Ευρυδίκη ή τη Στέλλα ή την Άννα Μαρία, σημασία έχει πως γράφουν και πως
περιμένω ακόμα τον Αντώνη να εκδώσει τη νέα του ποιητική συλλογή, ποιητάρα της κυπριακής,
κι αν ο μικρόκοσμός μου απλώνεται ως Ελλάδα μεριά, εκεί είναι που θλίβομαι
περισσότερο, παρακολουθώντας τις εφημερίδες να γεμίζουν με τους υποψηφίους των
κομμάτων που ήταν μια φορά κι έναν καιρό και τώρα υποσημειώσεις στην πολιτική
ζωή, ενώ ο Ερντογάν περιοδεύει στα Βαλκάνια και τον παραδέχεται ο Σέρβος και
τον υποδέχονται στην Αλβανία να εγκαινιάσει το μεγαλύτερο τζαμί των Βαλκανίων,
εκεί είναι τα Βαλκάνια κι εδώ είναι μισή η Κύπρος, που περιμένει από την
Ευρώπη, στις διακηρύξεις πρώτη, που περιμένει από την Ελλάδα -ματαίως- αφού κι ο Γεραπετρίτης αγκαλιά με τον Φιντάν φιλιούνται
δημοσία, ας βρω κάποιο στήριγμα στην
πίκρα της ζωής, κι ας μην είναι Νόμπελ.
