ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΕ
ΜΟΥ ΤΩΝ ΔΕΣΜΏΝ
“Μνημονεύετέ
μου των δεσμών”, κάπως έτσι τελειώνει την προς Κολασσαείς επιστολή του ο Παύλος,
φυλακισμένος, κι η νησομάνα μας χαροκαμένη, “να θυμάστε πως είμαι σκλάβα των τουρκών,
μην ξεχνάτε τα δεινά και τα βάσανα, κι η σκλάβα ένα χρειάζεται και μόνο, την
ελευθερία της”, οπότε τριμερείς διμερείς πενταμερείς αφήνουν αδιάφορη την
πατρίδα αν δεν έχουμε σκοπό την απελευθέρωσή της από τον εισβολέα, τους
εποίκους, τους στρατιώτες τις χιλιάδες.
Πατά πόδι ο
Τατάρ και απαιτεί αναγνώριση κυριαρχίας, αναγνώριση της παρανομίας, της αποσχιστικής
οντότητας, της καταδικασμένης από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά ο γγ Γκουτέρες ακολουθεί
άλλη φράση από την επιστολή του Παύλου, “προσέχετε πώς μιλάτε, με χάρη, η
κουβέντα σας να είναι νόστιμη, με το αλατάκι της”, κι ανέχεται τον παράνομο και
εκτός ψηφισμάτων, ενώ ο δικός μας μένει με τα γνωστά, “συνομιλίες από εκεί που
μείναμε”.
Όταν ένας
εξέρχεται των ορίων, ως ο Τατάρ, δίνεται
ευκαιρία και στον άλλον, αν δεν εξέλθει, τουλάχιστον να δηλώσει πως απαιτούμε
τα αυτονόητα, ζητούμε ένα κράτος κανονικό, χωρίς στρατούς και εγγυήσεις, χωρίς έποικους,
με τα ανθρώπινα δικαιώματά μας κατοχυρωμένα.
Με τις απαιτήσεις
του ο Τατάρ και τις εμμονές του για εγγυημένα συμφέροντα της Τουρκίας στην
Κύπρο θολώνει τον ορίζοντα, μπαίνουμε σε αδιέξοδους διαλόγους, και ξεχνούμε πως η πατρίδα μας είναι σκλάβα.
Ενώ αυτή,
εμείς, ένα μόνο χρειαζόμαστε, την απελευθέρωσή μας από τον βάρβαρο ζυγό.
