ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
«ὅσῳ γὰρ αὐτίτης καὶ. μονώτης εἰμί, φιλομυθότερος γέγονα» λένε πως λέει ο Αριστοτέλης, όσο πιο μόνος τόσο περισσότερο μ’ αρέσουν τα παραμύθια κι ένα τέτοιο είναι το λεγόμενο «Οι τουρκοκύπριοι αποτελούν τους φυσικούς μας συμμάχους στην προσπάθεια για να λύσουμε το κυπριακό, για να τερματιστεί η τουρκική κατοχή και να επανενωθεί ο τόπος και ο λαός» γιατί ο λέγων τα τοιαύτα συμπεραίνει από τους λίγους που ξέρει πως ασπάζονται τις ιδέες του και γενικεύει, από ένα φονιά στο χωριό, α μα είσαι από το… όλοι φονιάδες εκεί ρε παιδί μου, ατελέστατος επαγωγικός συλλογισμός.
Και δεν είναι τουρκοκύπριος ο Τατάρ και οι συν αυτώ; και τόσοι που σκότωσαν και βίασαν και κακοποίησαν δικούς μας αθώους ανθρώπους; και ποιοι γύριζαν στη γειτονιά έτοιμοι να μας κάψουν; και ποιοι άνοιξαν πυρ στην Πάφο; και λοιπά και λοιπά, διαβάστε τι γινόταν στην Καρπασία, η Ελένη κι η Ευρυδίκη μας τα γράφουν, αυτοί δεν είναι τουρκοκύπριοι;
Παραμύθι εν πολλοίς πως οι τουρκοκύπριοι θα μας συμπαρασταθούν, γιατί απλά δεν είναι όλοι του ακελ. Υπάρχουν βέβαια τουρκοκύπριοι πιο κύπριοι από πολλούς από μας αλλά δεν γενικεύουμε.
Ο Χριστοδουλίδης μας θα πάει στο δείπνο, ο Τατάρ θα πάει, αν δεν μας βάλει να του πληρώσουμε τα έξοδα, θα απαιτεί όσα καθημερινά απαιτεί, κι εμείς διερωτώμαι γιατί να μην απαιτούμε τα αυτονόητα, αφού πρόκειται για εισβολή και κατοχή, πενήντα χρόνια με τουρκικά στρατεύματα στον τόπο, έξω τα στρατεύματα, έξω οι έποικοι, επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους, η τάξη αποκαταστάθηκε από το 1974, άρα πρέπει και να πληρώσουν για τα πενήντα χρόνια στέρησης των περιουσιών μας, το ελάχιστο που ζητούμε. Δικαίως δικαιότατα.
