Δεν είναι η Κύπρος μεγάλη δύναμη, ένα μικρό νησί και μάλιστα μοιρασμένο με τη βία από την Τουρκία. Έχει όμως την αξία της, ιστορική και πολιτισμική χιλιάδων χρόνων, γεωγραφική σίγουρα, λόγω θέσεως, απόδειξη η βοήθεια που παρέχει σε γειτονικούς λαούς όταν δυστυχούν. Κέντρο διακίνησης, προσωρινής εγκατάστασης, πρώτων βοηθειών, παροχής ιατροφαρμακευτικής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες και εμπερίστατους, λιμήν και προστασία προσφύγων.
Δεν μπορεί να κατευθύνει την πολιτική άλλων κρατών, όταν πίεσε τα πράγματα, ιδιαίτερα τις ελληνικές κυβερνήσεις, δέχτηκε την άρνηση, που σταδιακά ανακαλύπτουμε- λόγω προτέρας τυφλής αγνοίας- και καταρρακωνόμαστε, “από τη μάνα μας την παθαίναμε” χωρίς να σημαίνει πως δεν είχε κι εκείνη το δίκαιό της, μ’ ένα πνεμόνι ν’ αναπνέει και το άλλο ξενικό.
Το Νατο Σια Προδοσία δεν είναι τυχαίο, είδαμε και πάθαμε, ιδιαίτερα επί Κίσιγκερ που κατεύθυνε τα βήματα και τα διαβήματα προς τη διχοτόμηση του νησιού, με την Αγγλία κρυφαλούπα και την Τουρκία κατασπαράζουσα μέγαιρα. Γι’ αυτό και την όποια κίνηση των χωρών αυτών, ακόμα και της Ελλάδας, την βλέπουμε με επιφύλαξη. “Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”, αλλά μήπως κι η μαγιά άρχισε να μικραίνει επικίνδυνα εδώ στην Κύπρο.
Λαμβάνοντας αποφάσεις για το μέλλον, πάντα έχει κανείς στο μυαλό το παρελθόν, κι αυτό ως ένα σημείο, να μη γίνεται εμπόδιο στο μέλλον. Ο Πρόεδρός μας στο Λευκό Οίκο, συνομιλίες με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ούτε εξυπνάδες ούτε καμπάνες, ούτε μηδενισμούς. Σωστή η κίνηση να αποδεχτεί την πρόσκληση, δεν έχουμε και την πολυτέλεια της άρνησης, και περιμένουμε. Χαραμάδα στα σκότη. Φως για λύση του προβλήματός μας με ανθρώπινα κριτήρια: ισότητας με τα άλλα κράτη, ελευθερίας και δημοκρατίας. Αναμένομεν.Ο οχτρός παραμένει οχτρός.
