ΙΟΥΛΙΟΣ
1974
Τους ανέβασαν
στο στρατιωτικό λεωφορείο, είχαν ήδη κάμει πολλές πρόβες, εν- δυο και “παρουσιάστε”,
ήξεραν την αποστολή, θα σταθούν στο κοιμητήριο και θα τιμούν τους προσκεκλημένους
που θα στέκονται προσοχή ενός λεπτού, θα καταθέτουν στεφάνι κι ύστερα πίσω στις
δουλειές τους, πολλή δουλειά τέτοιον καιρό, να τελειώνουμε.
Πριν πενήντα
ακριβώς χρόνια δεν ήταν το ίδιο με τους φαντάρους της εποχής, εκεί που
περίμεναν απόλυση, “αύρΙο απολύομαι, ρε ψάρκα να πήξετε”, αρχίζουν τα τανκς να
βάλλουν εναντίον του προεδικού, ο Αρχιεπίσκοπος διασώζεται, εισβάλλουν οι δικοί
μας, ό τι θέλεις πες τους, “χουντικοί- προδότες- άφρονες- επίορκοι- ότι η
καρδία αυτών μεμαλάκισται και ο νους ατμίδα καπνού”, λόγια και λόγια, αλλά το
κόκκινο ποτάμι απλώθηκε στο νησί και το έπνιξε σε λίγες μέρες, με πόση λαχτάρα
περίμενε το αποτρόπαιο η σουλτάνα, “νάτο -σία- προδοσία, δώστε τη χούντα στο
λαό”, φώναξε, τράβηξε από το λεξιλόγιό σου όλη τη σαβούρα και τη λασπουριά, στο
τέλος βίασαν τη βιασμένη, ξέσκισαν τη γη από τον Πενταδάκτυλο, αφέθηκαν χωρίς
νερό τόσες καρδιές να πεθάνουν, διωγμένοι
από τα σπίτια τους τη ζωή τους, κι άλλοι
στα σεντούκια ανάσκελα, κι άλλοι στα πηγάδια και στα καμίνια, ποιος θρήνος,
ποιος κλαυθμός της Κωνσταντίνου Πόλης, ο γκρεμός και το ρέμα, η σκοτεινιά κι η σκοτοδίνη,
και στο χρόνο να βαραίνει ένα τεράστιο
τείχος, “απαγορεύεται η διέλευση στο μέλλον”.
