Γιώργος Ι. Φλουρής, Κυπριακή Διαλεκτική Ποίηση
Ποιήματα Ερωτικά Κοινωνικά Τραούδκια
στην Συντυσιάν μας την Παλιάν
Που ’ν’ πάντα της Τζινούρκα
Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου
Με έναν
εκφραστικό πίνακα στο εξώφυλλο, της γυναίκας του Χρυστάλλας Μιχαηλίδου Φλουρή.
Στα Κοκκινοχώρια οι άνθρωποι φαίνεται να γεννιούνται με το
ρυθμό μέσα τους και τον στίχο, τα αυτιά τους γεμάτα από δίστιχα, ενώ από μικροί
παρακολουθούν και μετέχουν σε ποιητικούς διαγωνισμούς.
Όταν για κάποιο
λόγο εγκαταλείψουν τον τόπο, η ποίηση τους ακολουθεί. Την μεταφέρουν μαζί τους.
Ο Γιώργος Ι. Φλουρής, βρισκόμενος χρόνια στην Αθήνα δεν σταμάτησε ποτέ να
διαβάζει, να μελετά, να γράφει και να καλλιεργεί την κυπριακή διάλεκτο και την
ποίηση.
Έτσι μας έδωσε το βιβλίο «Κυπριακή Διαλεκτική Ποίηση, Ποιήματα Ερωτικά Κοινωνικά
Τραούδκια
στην Συντυσιάν μας την Παλιάν Που ’ν’ πάντα της Τζινούρκα». Εκδόσεις Ηλία
Επιφανίου.
Στο πρώτο μέρος αυτοπαρουσιάζεται, γράφει σε στίχο για τις ρίζες και το άμεσο περιβάλλον του,
εξαίρει τη σημασία της γλώσσας και της διαλέκτου ενώ σε μερικά ποιήματα είναι εμπνευσμένος
από την αρχαία ελληνική μυθολογία και τους ήρωες και ηρωίδες της, χωρίς να
απουσιάζουν σε άλλα τα χριστιανικά στοιχεία.
Το δεύτερο μέρος
µε ερωτικά ποιήματα. Μερικά από αυτά εμπνεύστηκε μελετώντας τις κυπριακές ρίμες
αγάπης. «Αν πει κανένας κι άλλην παρά σέναν
αγάπησα ποτέ, πε αχ την μεριάμ μου: ‘με δίχως την καρδιάν πώς ν’ αγαπήσει;’»
και ο ίδιος γράφει «αν πουν άλλην αγάπησα, σαν καύκουμαι που σ’ έχασα, ξέρεις το πως εν’ ψέμαν. Αφού μόνον για
σέν’ χτυπά, χωρίς καρκιάν ποιος αγαπά, απάντα του για μέναν.» Και σε παραλλαγή
σε δίστιχο δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο «Αν πουν άλλην αγάπησα, ξέρεις το
πως έν ψέμαν, ότι ‘μου πήρες την καρκιάν’ απάντα τους για μέναν.»
Το παραπάνω
παράδειγμα δείχνει πως πολλά ποιήματα στρέφονται γύρω από το ίδιο θέμα ή αποτελούν
παραλλαγές. Τα δίστιχα είναι πολύ επιτυχημένα,
γιατί είναι και περιεκτικά και εύκολα αποστηθίζονται και μένουν στη μνήμη για καιρό. Με τον ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο
μπορούν να διαλέγονται στην καθημερινή τους ζωή φίλοι και συγχωριανοί στην
περιοχή του.
Στα ερωτικά μάς σταματά
η χρήση συνθέτων επιθέτων της γυναικείας ομορφιάς, «καρκιαφέντισσα,
γλυκοκαμωματούσα, καμαροφρυούσα, γλυκοκρυφοχαμογελώ,
λυγεροσιταράτη» και άλλα, σε μια προσπάθεια καλλιέργειας της κυπριακής
διαλέκτου και συνειδητή συνεχή τριβή με τον καημό του τόπου.
Μια σειρά ποιημάτων
του σχετίζεται με τα ουράνια όντα και φαινόμενα, ήλιο, φεγγάρι στις διάφορες
φάσεις του, που χρησιμοποιεί και ως σύμβολα κοινωνικών διακρίσεων, πλούτου φτώχειας.
Η τελευταία ενδιαφέρουσα
ενότητα «Κοινωνικά, Γιορτές, Κυπριακό, Σκωπτικά» επιβεβαιώνει πως ο ποιητής
είναι μέλος της κοινωνίας και μετέχει σε όλες τις πτυχές της, θρησκευτικές,
εθνικές, διεθνείς, όντας δάσκαλος, κριτής, φως στη ζωή των ανθρώπων.
