Καιάδας
Πώς να μη συγχύζομαι,
μου λέει, ωραίες ανοιξιάτικες οι μέρες μας κι όλοι όμως παρακολουθούν την πορεία
του κορωνοϊού, τις εξετάσεις, τους εμβολιασμούς, και πάλι τα εκατομμύρια ευρώ,
τον διάβολο με τα τουμπελέκια και τα βιολιά τριβόλια του, χειρότερες όμως είναι
οι δηλώσεις, οι φάτσες στην τηλεόραση, χωρίς τούρκους δεν γίνεται, τους προβάλλουν
αμισθί τα κανάλια, αυξάνεται η κατανάλωση, η τηλεθέαση, κι οι δικοί μας χειρότεροι, τι παράσταση ήταν
εκείνη, τι μονόλογος, εκείνος ο αβερώφειος, όπως τον αγγελιαφόρο στην τραγωδία,
μπορεί να ήταν και κωμωδία, κι επαναλαμβάνεται με τον άντρο, κι οι δυο μαζί,
σφίγγουν τα χέρια, κι ο κόσμος είναι βέβαιος για την καταστροφή τους, όχι τη
δική του, ο κόσμος έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης και δυνατά πολιτικά θεμέλια, αδύνατον
πολιτικοί αρχηγοί του τόπου να σέρνουν το χορό του Ζαλόγγου, πήδα ο ένας στο
κενό, ξωπίσω του ο άλλος, έτσι που το είπε κάποτε κι ο Κληριδης, όταν επέστρεφαν
όλοι οι κομματάρχες από μια διεθνή διάσκεψη, «νά ΄πεφτε το αεροπλάνο θα σωζόταν η Κύπρος»,
κάπως έτσι το είπε, κάπως έτσι το φανταζόμαστε, ε ρε Σπαρτιάτες, κάτι ξέρατε καλύτερα
από μας για τον Καιάδα, εκεί που δεν έριχναν ασθενικά και ανάπηρα παιδιά αλλά τους
επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες, έτσι λέει η νεότερη εκδοχή, ας είναι
και στις βουνοπλαγιές του Πενταδάκτυλου, για όσους τον ατίμασαν και τον
ατιμάζουν.
