Καθηλωμένα
Με το δίκιο τους οι
γονείς των μαθητών Γυμνασίων διαμαρτύρονται γιατί δεν ανοίγουν τα σχολεία, να
βγουν τα παιδιά από το σπίτι, να ξεμουδιάσουν, να κοινωνικοποιηθούν, να δουν τους
φίλους και τις φίλες, δασκάλους και δασκάλες, να ξαναζήσουν τη μαθητική ζωή.
Καθηλωμένοι στον υπολογιστή, άλλοι με μαξιλάρι στο τραπέζι, άλλοι μισο
παρακολουθώντας, ε δεν είναι το ίδιο να κάθεται ένα παιδί και να ακούει, να ακούει
και να μετέχει κατά το δοκούν, ενώ τώρα
την άνοιξη έξω τα πουλιά, ο ήλιος, τα δέντρα το καλούν, «Λάζαρε, δεύρο έξω». Μα
κι αν βγει έξω, κι αν ξαναπάει σχολείο, δεν
θα γελάσει, αφού το περιμένουν διαγωνίσματα και διαγωνίσματα…είναι τόσο
αναγκαία; Κάντε και καμιά έκπτωση!
Περάσαμε κι εμείς
τα ίδια κάποτε, όταν μας έκλειναν τα σχολεία οι Εγγλέζοι, δεν θέλαμε και πολλά,
μια σημαία στο σχολείο και την άλλη μέρα έκλεινε. Τότε συνέλαβαν την ιδέα να
μεταβαίνουμε στα σπίτια των καθηγητών μας και να παρακολουθούμε τα μαθήματα, κι
εμείς με τα ποδήλατα αρχίζαμε τους γύρους, δεν πηγαίναμε και πάντα, άλλος καθηγητής
δεν είχε καρέκλες και μας έβαζε να κάτσουμε στο περβάζι της τζαμαρίας του, άλλος
είχε δουλειά, άλλος μας εξέταζε στα σκαλοπάτια μεγάλης οικίας της Λευκωσίας, ακόμα
και στην εκκλησιά της Χρυσαλινιώτισσας είχε στηθεί πίνακας κι έκαναν μάθημα, Λογιστικές
και τέτοια, απόδειξη πως κρυφό σκολειό υπήρχε στην Κύπρο, κι ας γίνονται τόσοι «επιστημονικοί»
αγώνες για να αποδειχτεί πως κρυφό σκολειό δεν υπήρχε.
Τα παιδιά μας ούτε
πέρσι παρακολούθησαν ζωντανό μάθημα (άκου «φυσική παρουσία»!) ούτε και φέτος,
κατά που φαίνεται. Να δοξολογήσουμε την τεχνολογία, άντε να την δοξολογήσουμε,
αλλά όρια παντί πράγματι! Κι εμείς εδώ έχουμε επικίνδυνα ξεπεράσει τα όρια, «υπερέβησαν
τα εσκαμμένα» κατά που μας έλεγε το ραδιόφωνο τις φονικές μέρες του 1974. Η
αγγλοκρατία συνεχίζεται, η τουρκοκρατία συνεχίζεται, να κάμουμε και καμιά επανάσταση
του 21 ρε παιδί μου…
