ΠΑΛΙΟΨΑΘΑ
«Και η πατρίς
κατάντησε η παλιοψάθα των ατίμων», Μακρυγιάννης βέβαια, με τόσην αγάπη τον
περιέβαλε η γενιά του τριάντα, θαύμασαν το γνήσιο γράψιμο, τον άνθρωπο που
γρατσούνισε το χαρτί και κόλλησε πάνω του την ψυχή του, μεγάλοι θαυμαστές,
Θεοτοκάς, Σεφέρης, τίποτε όμως και κανένας δεν μένει χωρίς να ακούσει και τα της
αμάξης από τους αντίπαλους, μα αυτός; «αλαζών, τοκιστής, φιλοχρήματος, να
προβάλλει μόνο τον εαυτό του, θρησκόληπτος», και άλλα ηχηρά παρόμοια, μη και
σήμερα το ίδιο δεν γίνεται ή καλύτερα πάντα αυτά δεν γίνονταν, οι Ρουμελιώτες με
τους Μοραΐτες, οι πολιτικοί με τους στρατιωτικούς, οι Βενιζελικοί κι οι βασιλικοί,
δεξιοί κι αριστεροί, Μακαριακοί και Γριβικοί, ενωτικοί ανθενωτικοί, και δεν έχει
τελειωμό, ακόμα και για το ποιος είναι ο εχθρός μας οι Τούρκοι ή οι αντίπαλοι
Έλληνες ή Κυπραίοι, ή Κύπριοι, ή Ελληνοκύπριοι ή Έλληνες της Κύπρου, με το
διάβολο ή χωρίς, με τον ζωγράφο ή με τον μουσικό!
Οπότε, ανάλογα με
το παρελθόν, την οικογένεια, την ανατροφή, την ψυχοσύνθεση, την πολιτική
τοποθέτηση, την ας πούμε μόρφωση, τοποθετείται ο καθένας αναλόγως. Μάλλον δεν
πρέπει να είναι ανησυχητικό. Αυτή είναι και πρέπει να είναι η ζωή. Ο καθείς και
τα όπλα του, είπε, ο καθείς και τις απόψεις του.
Ο Τούρκος όμως είναι
Τούρκος και αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε ή να το παραβλέπουμε. Παίζοντας
στην παλιοψάθα, μην την χάσουμε κι αυτήν!
