Ου θέλω αποθανείν
Στη Σίβυλλα δόθηκε από τον Απόλλωνα η δωρεά να ζει τόσα χρόνια όσους κόκκους άμμου είχε στην παλάμη. Δεν ζήτησε όμως νεότητα και ακμή, κι έτσι παρακολουθούσε μια ζωή την παρακμή της, ώσπου έφτασε να θέλει πολύ να πεθάνει, για να λυτρωθεί: «Αποθανείν θέλω».
Αλλά ένας λαός, όπως τον κυπριακό, παρά τα όσα παρακμιακά συμβαίνουν, δεν θέλει να πεθάνει αλλά να εγερθεί και να ανανεώσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που τον βοήθησαν ως τώρα να κρατιέται γερά από τις ρίζες του στη γη των προγόνων του. Κι αν ρωτήσουμε τον οποιονδήποτε Έλληνα, θα μας πει πως χειρότερη παρακμή και χειρότερος θάνατος από την τουρκοποίηση του τόπου δεν υπάρχει. Αυτός κι αν είναι ο πραγματικός θάνατος ενός πολιτισμού και ενός λαού ελληνικότατου.
Ο οχτρός παρανομεί και η παρανομία δεν έχει όρια. Ένα 18% του πληθυσμού του νησιού εξεγέρθηκε εναντίον του νόμιμου κράτους. Με τη βοήθεια της Τουρκίας ξερίζωσε κόσμο και κατάστρεψε πολιτισμό αιώνων. Διαίρεσε την Κύπρο στα δυο, κατέστρεψε ό τι διά συνθήκης η Τουρκία ορίστηκε να υπερασπίζεται. Έθεσε σε εφαρμογή οθωμανικά όνειρα και σχέδια χρόνων πολλών για επανάκτηση του νησιού, και απαιτεί τώρα η αποσχισθείσα κοινότητα την αναγνώριση δικού της κράτους με τόση αναίδεια, ώστε να διαλαλεί πως ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει δικαίωμα να μιλά για τη λύση του κυπριακού. Αλλά διεθνώς είναι γνωστό πως η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε δεκτή ολόκληρη στην Ευρώπη ως ένα κράτος, και δεν είναι δυνατόν οι Ευρωπαίοι να είναι τόσο άνοες, ώστε να αναγνωρίζουν ως κράτος κάθε μικρογειτονιά μιας μεγαλούπολής τους που επαναστατεί και αποκόπτεται από το κύριο και νόμιμο κράτος. Κι ύστερα να ζητά ίση συμμετοχή στα όργανα της ΕΕ και του ΟΗΕ!
Μείναμε οι Έλληνες της Κύπρου με τη ΔΔΟ και τρέμαμε (εκείνοι που έτρεμαν) μην αλλάξουμε πορεία, μην επανατοποθετήσουμε το κυπριακό, μη ετούτο μη εκείνο, δεν θα αρέσει στους ξένους – σκασίλα μας. Κι οι αντίπαλοί μας διαγράφουν διεθνή ψηφίσματα και αποφάσεις, απαιτούν και απαιτούν διαμοιρασμό των πάντων, δίκαιο λέμε εμείς, γιατί ήδη κατέχουν πολλαπλάσια του πληθυσμού τους. Κι εμείς ακολουθούμε. Αλλά και μένοντας στην ίδια θέση, της ΔΔΟ, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να εμμένουμε στις τουρκικές θέσεις. Κι αν εκείνοι οπισθοχωρήσουν, θα φαίνονται και συγκαταβατικοί. Κερδισμένοι σίγουρα θα είναι, εμείς όμως είμαστε χαμένοι και με τη ΔΔΟ και με τη λύση δύο κρατών και με συνομοσπονδία και με όποιο όνομα κι αν δώσουμε στη λύση που δεν θα είναι δική μας, αφού ήδη το 2004 δείξαμε τι απορρίπτουμε και τι αποδεχόμαστε.
Γι΄ αυτό, εφόσον κανένας δεν θέλει από μας αντιδημοκρατική, ανελεύθερη λύση, κι αφού το μόνο στήριγμά μας είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, κι αφού μόνο αυτήν έχουμε, από αυτήν ας μείνουμε καλά γαντζωμένοι, την μόνη αναγνωρισμένη στην Κύπρο διεθνώς οντότητα. Οι παράνομοι ας επιστρέψουν στο νόμιμο κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλ΄ αυτό πρέπει να έχουν τη δύναμη να τους το πουν και οι δικοί μας και οι ξένοι, Εγγλέζοι, Ευρωπαίοι, Οηέδες.
Στέλιος Παπαντωνίου
