ΓΛΩΣΣΑ
Τα βλοημένα, λέω, που δεν μπορώ να γράψω κι εγώ τα ωραία εκείνα που λεν οι ποιητές για την ελληνική γλώσσα, είμαι δημοτικό κι ερωτά ο δάσκαλος «τι σημαίνει στα λεωφορεία επάνω εκείνο το Λευκωσία Λακατάμια και τανάπαλιν;», και ψηλώνω το χέρι, και το ξέρω, κι ύστερα που χάθηκε στην εκκλησιά το Ωρολόγιον, άρχισα τον προοιμιακό από στήθους και ρωτούσε ο παπάς πού είναι το βιβλίο, κι ύστερα ο Πετρίδης ο Φρίξος βαθμολογούσε μόνο που του διαβάζαμε μετρικώς Όμηρο και τραγωδία, μα ύστερα ήρθε η Αθήνα, το Αθήνησι, και δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν τα συγγράμματα των σεβαστών, κι ανοίγαμε λεξικά για να διαβάσουμε βυζαντινή λογοτεχνία, ακόμα και Ιστορία του Παπασταύρου, κι ήρθε ο Λιδέλλος κι ο Σκώττος κι η Ιστορική Γραμματική του Σταματάκου, μαζί της κοιμόμασταν που λέει, κι οι εξετάσεις στο τέλος, φιλόλογοι είμαστε, τι ξέρεις απ’ έξω από τον… κι έπρεπε εσύ να είχες ήδη αποστηθίσει από όλους κάτι, κι η εγκυκλοπαίδεια και τα λεξικά παρά πόδας και υπό μάλης, για τα αρχαία, τα λατινικά, τα βυζαντινά, κι ακόμα στο γράψιμο ο Τωμαδάκης έκοβε αν δεν του ΄βαζες βαρεία, όχι μόνο οξεία και περισπωμένη- μικροπράματα.
Λέω ελληνική γλώσσα και μόνο έναν αγώνα έχω να θυμάμαι, τι σημαίνει, τι και πώς γραμματικά, τι και πώς συντακτικά, κι ύστερα το γράψιμο, άλλος αγώνας, μα αυτό ήθελα να πω; Αλήθεια λέω; Ή μήπως η συνήθεια κι η γλώσσα έχουν κι αυτές το δόλο τους; Και σβήσε και γράψε, και σβήσε και γράψε, τι να πω; Αυτό για μένα είναι η ελληνική γλώσσα, κι ακόμα να την μάθω, κάθε συγγραφέας και τη δική του, κάθε πράμα και το όνομά του, Θεγέ μου!!!
