Πρέπει να
φυλαγόμαστε πολύ τον καιρό μας’
Πρέπει να
φυλαγόμαστε πολύ τον καιρό μας’ έτσι ακριβώς το είπε τότε, πέρασε κι ένας αιώνας,
και σήμερα φυλαγόμαστε, δεν ξέρει κανείς από πού τού ‘ρχεται, ήταν έναν καιρό
που άνοιγαν οι ξώπορτες των σπιτιών τα βράδια κι απλώναμε ένα σεντόνι στο
πάτωμα, ή πάνω στο δόμα, δεν είχαμε ανάγκη το σεντόνι από κάτω, το σκεπαζόμαστε
μη μας φαν τα κουνούπια, ήταν όμως τόσο γλυκιά η νύχτα, κι αν είχε φεγγάρι το
ξενυχτούσαμε, συνομιλούσαμε ολονυχτίς, και πόσα δεν είχε να μας πει, και πόσα
του λέγαμε, όλα τα μυστικά μας, κι αν ήταν αστέρια στον ουρανό, πάλι τα
βρίσκαμε, το ταξίδι δεν τέλειωνε, κάτω ο φούρνος, στο βάθος το κοτέτσι, και παρέκει
το γουρούνι με τη μυρουδιά του να χαίρεται, κάθε γουρούνι με τη μυρουδιά του
χαίρεται, κι εμείς φυλαγόμαστε, όπως τότε, που δεν ξέραμε πούθε μας έρχονται οι
βόμβες πούθε οι ναπάλμ, πούθε οι σφαίρες, το σπίτι κεντημένο με οβίδες, οι
στύλοι των ηλεκτρικών γερμένοι μεθυσμένοι στο απέναντι παράθυρο, και τώρα προσέχουμε,
φυλαγόμαστε από το γιο, από τα στελέχη του, από τις ξένες χώρες, όλα τα κακά
απ΄ έξω μας έρχονται, κάποτε ήμαστε τρομερά μόνοι, καλοκάγαθοι χωρικοί του
βουνού και του κάμπου, της ακροθαλασσιάς, και τώρα πάλι φυλαγόμαστε από το πάσα
κακό, γιατί μας τυλίγει μαύρο σεντόνι μες στη βαθιά σκοτεινιά.
