Ο ΣΥΜΕΩΝ
Πόσα χρόνια
περίμενε ο Συμεών τον ερχομό του, ήταν βέβαιος πως θα έλθει μα δεν ήξερε πότε,
ήταν βέβαιος πως θα τον αναγνώριζε, βαθιά μέσα του η πίστη: θα έλθει, ας τον δω
κι ας πεθάνω. Και περνούν τα χρόνια και το αξιώθηκε, νυν απολύεις τον δούλον
σου δέσποτα.
Και φοβάμαι πως
δεν θα το αξιωθούμε πολλοί, πέρασαν χρόνια πολλά, ετοιμάζαμε τις βαλίτσες, ένας
αέρας ήταν, μια και δυο, μείναμε στην άνετη προσωρινότητα, τα παιδιά μεγάλωσαν,
έφεραν εγγόνια, οι πατεράδες, οι μανάδες μας πήγαν στο καλό χωρίς να δουν τα
δέντρα που φύτεψαν και πότισαν με τον ιδρώτα τους.
Ο Συμεών φάνηκε
πολύ τυχερός, η πίστη τον έσωσε, κι εμείς φθειρόμαστε στον σκεπτικισμό. Αύριο
μεθαύριο η πενταμερής, και το χωριό το κατάστρεψαν, η εκκλησιά ερημώθηκε, στάβλοι
και πολιτιστικά κέντρα έγιναν, σχολές χορού και ουρητήρια, κατάσκαψαν το σπίτι,
έκλεψαν τα πορτοπαράθυρα, οι πληγές μένουν ανοιχτές, οι νεκροί μας θαμμένοι
κάτω από τόνους μπογιά και άσφαλτο, στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα στήθια και
στη κοιλιά της.
Ο Συμεών ήταν
τυχερός, πολύ τυχερός, δεν είχε να κάμει με κανένα οθωμανό με κανένα τούρκο,
αυτοί ήταν ανύπαρκτοι, ουρακοτάγκοι και τσίτες στα δέντρα. Όταν τον πήρε στα
χέρια νυν απόλυσιν ζητώ, γιατί είδα τον σωτήρα, και ο σωτήρ ελευθερώνει, και
διασώζει τον άνθρωπο. Αυτό να θυμούνται στην πενταμερή: ελευθερώνει και διασώζει
τον άνθρωπο.
