Λέει και το συναξάρι
της ημέρας, επί Αλεξίου Κομνηνού οι ελλόγιμοι και ενάρετοι άνδρες της εποχής έκαμαν
επανάσταση, άλλοι Βασιλείτες, υποστήριζαν πως μεγαλύτερος όλων είναι ο
Βασίλειος, άλλοι Γρηγορίτες, αυτοί με τον Γρηγόριο, κι άλλοι Ιωαννίτες, με τον
Ιωάννη τον Χρυσόστομο, να ΄ν καλά κι ο Τωμαδάκης που μας τον δίδαξε στη
Βυζαντινή Λογοτεχνία, στον ύπνο του βλέπει ύστερα από χρόνια ο Ιωάννης ο
Μαυρόπους, επίσκοπος Ευχαΐτων και τους τρεις, άντε, του λένε, μάς βλέπεις πως
μπροστά στο Θεό οι τρεις είμαστε ένα, δώσε ένα τέλος στη διάσταση, και ρυθμίζει
τα πάντα εν σοφία, καθιερώνει τις 30 Ιανουαρίου γιορτή των Τριών Ιεραρχών, γιόρταζαν
που γιόρταζαν όλοι τον Γενάρη, 1, 25 και 27, στο τέλος του μηνός κι οι τρεις
μαζί, να πάει το πάσα κακό, και τους γράφει και ύμνους, κανόνες και τροπάρια κι
εγκώμια, και δεν ξέρουν κι οι δάσκαλοι τι να κάνουν μια τέτοια μέρα, άλλοι λεν
πρέπει να είναι ανοιχτά τα σχολεία, άλλοι αργία, τον καιρό μας το Παγκύπριο μας
καλούσε μαθητές να πάμε στον εσπερινό στον Άη Γιάννη, και πηγαίναμε οι
γειτόνοι, κι άλλοι, κι έπαιρναν και παρουσίες, χρόνια ύστερα, ήμουν γυμνασιάρχης
εκεί, ποιος να πάει; Κανείς! Και μου παραπονιόταν την άλλη μέρα ο μακαριστός
Χρυσόστομος, πού ήταν οι μαθητές σας, κύριε; Τι να του πεις; Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά,
ήταν μαθητές που έμεναν παλιά στη Λευκωσία, από χωριά, σε σπίτια έμεναν, κι ο
νοικοκύρης του σπιτιού, τους έβαζε γραμμή, δυο τρεις που ήταν, και τους έφερνε
στον εσπερινό, στην εκκλησιά μας, τω καιρώ εκείνω, όταν αμαθείς εμείς, δεν ξέραμε
ούτε τη λέξη διαπλοκή ούτε τι σημαίνει διαφθορά και άλλα σύγχρονα, καλή ήταν κι
η φτώχια κι η αξιοπρέπειά της, πτωχαλαζών, λένε και για τον Παπαδιαμάντη. Να
ζήσουν οι δάσκαλοι, μακαρίζουμε τους δασκάλους
μας, τη δουλειά του ο καθένας αν την κάμνει καλά, πάει κι ο τόπος ίσια και προοδεύει.
