Ο ΔΑΝΤΗΣ
Ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία του πρώτον συναντά τον ποιητή Βιργίλιο, που θεωρεί δάσκαλο και δημιουργό του, κι αν ψάχνουμε καμιά φορά κι εμείς ποιοι είμαστε ή ποιοι γίναμε, θα ονομάσουμε τους δασκάλους μας, ποιητές και πεζογράφους, που μας έκαμαν αυτούς που είμαστε, τους γονιούς και δασκάλους, τους ανθρώπους που μας ζύμωσαν σ’ αυτό τον κόσμο με το παράδειγμα και με το λόγο τους, τους ήρωες των εθνικών αγώνων μας, ανάλογα με την εποχή και τον τόπο που ζήσαμε. Δεν είναι μόνο τα βάθη μας αλλά κι η επιφάνειά μας φτιαγμένη από τόσους άλλους, που διαλυόμαστε στους κύκλους των άλλων ή τους περιβαλλόμαστε σαν ιμάτια αλλεπάλληλα, από τα πρώτα παραμύθια μας, τα πρώτα μας ακούσματα, τους πρώτους ήρωες της μυθολογίας μας, τον Θησέα τον Οδυσσέα τον Ηρακλή, την εκστρατεία την Αργοναυτική, τον μονοσάνταλο εκείνο, και διερωτώμαι με ποιους ήρωες μεγάλωσαν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ίσως τα παιδιά μας με τους δικούς μας, ακόμα και ιστορικά πρόσωπα, τον Κωνσταντίνο στα τείχη της Πόλης τις τελευταίες του στιγμές, τα δημοτικά μας τραγούδια και τους μεγάλους αγαπημένους μας συγγραφείς από Ομήρου ως σήμερα. Και πετάγονται από την τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια κάτι άτσαλες μορφές, άγνωστές μας, άσχετες με τη μυθολογία μας, τέρατα γης και ουρανού, φαντασίας τερατώδους, σαν τους τραγουδιστές μας που δεν ξέρουν πια να μιλούν ελληνικά, να τραγουδούν ελληνικά, κι η φωνή τους παραμορφώνεται με τους λαρυγγισμούς των ξένων. Φθορά της φωνής φθορά του τραγουδιού και της γλώσσας, κι όλα όσα ανελλήνιστα ακούμε και μας λασπουριάζουν. Και ψάχνουμε να ξαναβρούμε τους δασκάλους μας, όπως ο Δάντης τον Βιργίλιο, να μας βοηθήσουν να περάσουμε από τα σκοτεινά μονοπάτια τα σημερινά, της παγκοσμιοποίησης και της βαρβαρικής ισοπέδωσης. Δεν είναι μόνο οι ιοί άγνωστοι κι αόρατοι εχθροί μας, είναι και η περιβάλλουσα πνευματική πανσπερμία, θολή και επικίνδυνη για την ψυχική υγεία μας
