ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ
Και βεβαίως
μπορεί να μου πεις: «εσύ, επειδή βρισκόσουν κατά τύχη σε μια γειτονιά στη Λευκωσία
που τράβηξε χρόνια και χρόνια από τους τούρκους, γι’ αυτό δεν δέχεσαι εύκολα την
όποια λύση σου προτείνουν, τα παιδικάτα σου φταιν ή η ατυχία σου», αλλά λέω κι
εγώ: «όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να ζήσει κι αυτός και τα παιδιά
κι οι απόγονοί του τελοσπάντων σε συνθήκες ειρήνης και προπάντων ελευθερίας και
δημοκρατίας, γιατί μόνο μέσα στις συνθήκες αυτές θα μπορέσει να επιτελέσει τον
προορισμό του, να αναπτύξει τις δυνατότητές του, να γίνει Άνθρωπος δημιουργικός
και προπάντων ελεύθερος, να σέβεται εαυτόν και τους άλλους, να συμβάλλει στο
γενικό καλό. Αν όμως οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει δεν είναι αντάξιες του
ανθρώπου και είναι προϊόντα δόλου και απάτης, καρκινικά κύτταρα εξαπλούμενα παντού, τότε να του λείπει».
Άρα, ας επιτευχθεί
μια λύση δημοκρατίας, ελευθερίας και ανθρωπιάς για τον τόπο κι ας μην ψάχνουμε
χίλιες δικαιολογίες κατωτάτης υποστάθμης, «μας βαρέθηκαν, μα δεν μπορούμε να
κάμουμε κι αλλιώς, είμαστε δεσμευμένοι» και άλλα πολλά και ανάξια να λέγονται
από ιθύνοντες.
Ελευθερία,
Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια. Αν αυτές οι αρχές διέπουν τη λύση του κυπριακού, καλώς
να την δεχτούμε. Αν όχι, «Όχι και πάλι Όχι». Έχουμε και παιδιά κι εγγόνια,
έχουμε καθήκον στους προγόνους, στους εαυτούς μας και στους απογόνους μας.
