ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΑΝΑΓΙΩΓΟΥ,
ΙΠΠΟΣΤΑΣΙΟ
Η ποίηση του
Κυριάκου Αναγιωτού είναι ελκυστική, έξυπνη, πρωτότυπη εν πολλοίς, λακωνική, δεμένος
και δουλεμένος ο στίχος και το σύνολο, με μεταφορές, παραβολές και συμβολισμούς.
Κρυπτική μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί κάτω από τον ωραίο και ώριμο λόγο του
κρύβει την πίκρα της πατρίδας, του αγνοούμενου, των στρατιωτικών επιχειρήσεων
με τα θλιβερά τους παρεπόμενα, όμως το όνειρο ή το όραμα για το φως και το
καλύτερο ζωγραφίζεται φωτεινό και λάμπει. Χαρακτηριστική η αποδοχή των
αναπότρεπτων με τη φιλοσοφική ενατένιση ή του χρόνου που παρέρχεται ή της ταυτότητας
που παραμένει η αυτή μέσα στις αλλαγές της. Με το ποιητικό του οπλοστάσιο
κρύβει βαθύ πόνο, πίκρα και οδύνη. Οι εικόνες όμως- παραπλανητικές- σκεπάζουν ευλαβώς ή χαριέντως τα μηνύματα.
Ήρεμος στη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής, σκάπτει ένδον, αναλύει την πορεία της
ζωής και ανέρχεται πέραν των προσωπικών στο πανανθρώπινο.
Η συλλογή του Ιπποστάσιο
αρχίζει με το ομότιτλο ποίημα, λόγος πυκνός, μεταφορικός, ρυθμικός, η λογική απηχεί
γνωστά ήθη χριστιανικά, μια αδιόρατη ειρωνεία, ο μεταφορικός λόγος συνδυασμένος
με τη φυσική δροσιά, αξίες και αρχές ή ιδανικά, εσωτερικός πλούτος, αγκωνάρια του
βαθύτερου εαυτού, με τάσεις διαφυγής, σε μια ήρεμη συνομιλία ή εξομολόγηση με
και προς τον αναγνώστη.
Κάποτε απελπισμένος,
γιατί δεν επικοινωνεί, παρά την προσπάθεια, με μόνη τη σιγή να υφαίνει τον
άρρητο λόγο. Η ζωή κι ο θάνατος συνταιριασμένα και ποιητικά δοσμένα, οδός άνω
και κάτω μία και η αυτή, απόηχοι του πολέμου, μα βαθιά η νοσταλγία του φωτός,
πέρα από τις θυσίες και τις εκρήξεις, με τη φύση να μετέχει στη συγκίνηση.
Κάποτε ειρωνικός
απέναντι στον υβριστή και στον επιφανειακό ζητητή των στιλπνών, βέβαιος όμως για
το τέλος. Η νεότης και το γήρας, εικόνες ευφροσύνης και αποδοχής, σφρίγους και
σταφιδώματος, με την μνήμη υπερπλήρη και τη φαντασία παιχνιώδη αντιμετωπίζει
την πραγματικότητα την οποία, είτε αποδίδει ευκρινώς είτε πίσω από πολυσήμαντες
λέξεις και εικόνες ή με συμπυκνωμένη σοφία: «χωρίς κέντρο και ακτίνα δεν
ορίζεται κύκλος», που μπορεί να υπονοεί την επιστήμη, την τέχνη, προπάντων όμως
την πολιτική μας κατάσταση με την στρατιωτικομαθηματική ορολογία.
Η συνύπαρξη
τραγικού και κωμικού, των αντιθέτων που οδηγούν στο απρόσμενο ξάφνιασμα κεντρίζουν
τον αναγνώστη. Συγκινητικές στιγμές από τη ζωή των συγγενών των αγνοουμένων,
τον πόλεμο και την ειρήνη, το παρελθόν και το παρόν, εκφράζουν τον βαθύτερο
εαυτό που διερευνά επίμονα, άχρι θανάτου, ελπίζοντας στην ενδοσκοπική διέξοδο.
Φαινόμενα της κοινωνικής
μας ζωής, η επιφάνεια και το ανύπαρκτο βάθος, χωρίς αυστηρές συστάσεις ή
επικρίσεις, υποκρύπτουν τον ευγενικό, υπομονετικό, φιλοσοφημένο ποιητή με την
αποδοχή των άλλων ως έχουν.
Τα ποιήματα στην
Κυπριακή διάλεκτο στο τέλος, συγκινητικά, σε εύπλαστη γλώσσα, κλείνουν μια μικρή
ποιητική συλλογή, διαμαντάκι επικοινωνίας.
Στέλιος
Παπαντωνίου
