Κύριε, όχι μ’ αυτούς
Στην αρχή έλεγα,
καλύτερα να ακούω αποτελέσματα εξετάσεων ράπιτ τεστ και για ατυχή θύματα του
κορωνοϊού παρά να βλέπω τον Ερντογάν και τους άλλους τούρκους υπουργούς να
ουρλιάζουν από τηλεοράσεως, να παίρνουν πόζες ανάλογα με την περίσταση, και
είναι πράγματι τόσο απαίσιοι, το στομάχι σφίγγεται, κάθε βράδυ τα ίδια, κάθε βράδυ
τα ίδια, αλλά στο τέλος δεν τα αποφεύγουμε. Τις τελευταίες εκπομπές της τηλεόρασης,
στις ειδήσεις, ξαναβλέπεις έναν τούρκο πρόεδρο να βρυχάται, να κοροϊδεύει, ακούς
να ανεβοκατεβάζει τη φωνή, να συμβουλεύει τους πάντες, με όλους ξεσπαθώνει, με δείχτη
προτεταμένο, με τέσσερα δάχτυλα ενωμένα να χαιρετά, μπεχλιβάνης -παλαιστής,
νταής -καυγατζής στις αλάνες και με τα μαγκόπαιδα της γειτονιάς πρωτοπαλίκαρο,
και τον ακούς να σου λέει, «μόνο για δυο κράτη συνομιλούμε, δεν έχει άλλο», και
λες, βρε ηλίθιο, θα σου υπογράψω εγώ να κάμεις κράτος στην πλάτη μου, στα
σπίτια και στον πολιτισμό μου; κι ο αντιπρόεδρός του, «Αμμόχωστος τέλος,
περαστικά σας», και βλέπεις τη Σαλαμίνα και λες, βρε ουρακοτάγκο, τι σχέση έχεις
εσύ μ’ αυτά τα θεία μάρμαρα και τα αγάλματα, και ξέρεις πως είναι εισβολείς,
δολοφόνοι, άρπαγες και κλέφτες, η αναίδεια κι η ύβρις στο κατακόρυφο, άνθρωποι που
καταδυναστεύουν ακόμα και τον ίδιο τον λαό τους, τα βλέπεις, τα ακούς, τα
διαβάζεις… Κύριε, όχι μ’ αυτούς…
