Ο Ιορδάνης
Στέλιος Παπαντωνίου
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, καθόμουν στα γόνατα του
παππού Στυλλή και το ψάλλαμε, ηλικίας αγνώστου, το πρώτο ίσως τροπάριο που
έμαθα, με τόσες επαναλήψεις στην εκκλησιά, μα ο Ιορδάνης ήταν ποταμός, κι ήταν
κι ένας καφετζής, κι ένας σουβλιτζής, κι
ένα καφενεδάκι δίπλα στο ποταμάκι σε κάποιο εξοχικό χωριό, αυτό ήταν ο
καλύτερος Ιορδάνης, πότε θα ξαναπάμε στου Ιορδάνη;
Ιδιαίτερα μου άρεσε εκείνο το «ο Ιορδάνης εστράφη εις τα
οπίσω, η θάλασσα είδε και έφυγε», τα βλέπω ακόμα και σήμερα, έστω κι αν διάβασα
τόσα άρθρα για τον Ιορδάνη, τι να σου κάμουν τα διαβάσματα, καλύτερη από την
εικονοπλαστική φαντασία δεν έχει, κι εκείνες οι προφητείες, αντί της κονίζης
αναβήσεται μυρσίνη, όλο μυρουδιές και δροσιές, κι οι χωλοί τρέχουν σαν ελάφια κι
ο παράδεισος ανοίγεται μπροστά μας, μεγάλη σου η δύναμη Λόγε.
Σήμερα τα λέμε στα σβέλτα, θέλουμε να υποτιμήσουμε λίγο το
σημερινό για να δώσουμε έμφαση στην αυριανή λειτουργία, στον αυριανό αγιασμό
των υδάτων, αλλά σήμερα, με τις Ώρες, κι ύστερα τον εσπερινό κι ύστερα με
λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος ο αγιασμός, πάρτε τον στο σπίτι, πιείτε,
αγιάστε τα πρόσωπα, τον τόπο, όσο και να θέλουμε δεν υστερούν, έχουν τις χαραμάδες
της αγάπης μας, τη γλυκύτητα του ημίφωτος στο ναό, των ιδιομέλων που από μόνα τους
μεγαλόπρεπα άδουσι.
Η αποϊέρωση μοιάζει με χαντζάρα αλλόθρησκου, με ισοπεδωτικό
μηχάνημα αμερικάνου. Αποκεφαλίζει την ουσία της ζωής.
Ευτυχώς εμείς ζούμε τα παλιά κι ευτυχούμε. Καλήν αύριον.
