Λίλη Μιχαηλίδου
Η ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ
Η Λίλη Μιχαηλίδου επιλέγει τους δασκάλους της και μαθαίνει
την τέχνη τους διεισδύοντας στο πνεύμα των μυστικών τους, χωρίς εξωτερικά
τεχνάσματα, αλλά με γνήσια σύλληψη της ουσίας και θαυμαστή απόδοση των
γνωρισμάτων τους που κάνει δικά της με το ιδιαίτερο αυτό χάρισμά της,
εμπλουτίζοντας έτσι τη λογοτεχνική της ματιά και τον οπλισμό της.
Στα ταξίδια που περιγράφονται τόσο λυρικά και λογοτεχνικά σ’
αυτό το βιβλίο, έβαλε την σφραγίδα του στον τρόπο θέασης των τόπων ο Ίταλο
Καλβίνο με το έργο του Αόρατες Πόλεις, και πριν από αυτόν ο Μάρκο Πόλο.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται ταξιδιωτικά δυο τριών σελίδων το
καθένα, άρα τόσο ουσιαστικό το γράψιμο, χωρίς περιττολογίες και κουραστικές
εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, ένα ανάβλυσμα ψυχής και ευαισθησίας, ειδικού
αντικρίσματος των τόπων, σε συνδυασμό με την εσωτερική θέαση, μια ανθρώπινη
ευγενική λαλιά, που απλώνεται γαλήνια στον αναγνώστη.
Των πλείστων οι τίτλοι είναι η πρώτη γραμμή του κειμένου, με
αποτέλεσμα να μπαίνει ο αναγνώστης κατευθείαν στο κύριο, την περιδιάβαση στις
πόλεις, γνωστές του ή άγνωστες.
Το μότο του βιβλίου ή εισαγωγικό σημείωμα από το έργο του
Ίταλο Καλβίνο Αόρατες Πόλεις φωτίζει
τον πόθο για ταξίδια, τις εξωτερικές και εσωτερικές διαδρομές, σκέψεις,
συναισθήματα, τον πλούτο των παραστάσεων, τη σημασία των λέξεων, της γλώσσας
γενικά στη περιγραφή ή ποίηση τόπων, πραγματικών ή φανταστικών, ποια η διαφορά;
Η είσοδος στα μυστικά της πολιτείας, στις μυρουδιές, στα
φώτα και στις αποχρώσεις, μακριά από αναστολές, προαπαιτεί την εντός βύθιση, το
ένδον ταξίδι.
Οι επισκέψεις της στη Δαμασκό, Αίγινα, Γιοχάνεσμπουρκ,
Αρχιπέλαγος, Κύθηρα, Γαλάτα, Πράγα, Φλωρεντία, Κωνσταντινούπολη, Άμστερνταμ,
Στοκχόλμη, Βηρυτό, Νέο Δελχί, μια συνάντησή της με τον Τούμας και τη Μόνικα
Τράνστρεμερ, Φικάρδου, Βρυξέλλες, Νέα Υόρκη, Αβέστα, Βιέννη, Ελσίνκι, Παρίσι,
Βουδαπέστη, Δελφούς, Λευκωσία, Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας, εκτός και εντός
πατρίδας, έδωσαν το έναυσμα για να γραφτούν κείμενα ποιητικά σε πεζό
φαινομενικά λόγο, που μας οδηγεί πάλι στο ερώτημα, πότε θα παύσουν οι άνθρωποι
να διαχωρίζουν σε είδη τα βγαλμένα από την ψυχή και την τέχνη έργα λόγου των λογοτεχνών.
Κείμενα γραμμένα με διαίσθηση, ολική και μερική σύλληψη
αντιπροσωπευτικών στιγμών ζωής, με όλες τις αισθήσεις σε διέγερση, υφασμένες με
τη φαντασία και το συναίσθημα, τον προβληματισμό και τη φιλοσοφική ενατένιση.
Θέαση των πραγμάτων πρώτα από μακριά, οπτικά, ιστορικά, κι ύστερα η σύλληψη του
ρυθμού της ζωής, του μυστηρίου που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του κόσμου, «η
ποιητική αναζήτηση σ’ έναν άλλον ορίζοντα… η ποίηση παρασύρει τη σκέψη,
κλυδωνίζονται οι αισθήσεις…» Κείμενα πιο
ποιητικά από πολλά φερόμενα από άλλους ως ποιήματα.
Με πλουσιότατο λεξιλόγιο, συνομιλεί με τον εαυτό της και με τους
άλλους, τον έξω κόσμο, τον αναγνώστη, ανάμεσα στο όνειρο και την
πραγματικότητα, τη θεατρική παράσταση των συμβαινόντων και την κινηματογράφησή τους.
Συμπερασματικά, η Λίλη Μιχαηλίδου είναι μια ποιήτρια, ό τι
κι αν γράφει, μια αξιοθαύμαστη συγγραφέας, που γύρισε τον κόσμο και τον άφησε
στην ανοιχτή ψυχή της να μιλήσει, τον προσέλαβε με τις ευαίσθητες κεραίες της,
ανάμιχτο με το όνειρο, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, μακριά από πλατειασμούς,
κατευθείαν στο κέντρο του ουσιώδους, δοσμένου όσο πιο ποιητικά.
