Στέλιος Παπαντωνίου
ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ
Περνώντας κάτω από το φυλάκιο των δασοφυλάκων κοντά στην
Ευρύχου, στο ύψωμα, (πρέπει να ελέγχεται
από κει όλη η περιοχή) ένιωθα τη
σιγουριά πως καλά γίνεται η δουλειά στην Κύπρο, σε σύγκριση με την Ελλάδα, που
καιγόταν κάθε χρόνο και σταματημό δεν είχε. Ύστερα ήταν οι ζώνες
πυροπροστασίας, το καθάρισμα από τα χόρτα από κοινότητες και δήμους. Νοικοκύρηδες
φαινόμασταν. Μέχρι που! Μέχρι τότε που!
Λίγο το δερματάκι μας να ξύσουμε και αποκαλύπτονται οι
αδυναμίες μας: του κράτους, των υπηρεσιών, των πολιτών, όλων μας. Μαθήματα ούτε
δίνονται ούτε λαμβάνονται. Πολύ απαισιόδοξο για ένα δάσκαλο που μηδενίζει τον
εαυτό και τη δουλειά του.
Ύστερα από τόσα που
πάθαμε, από πραξικοπηματίες, εισβολείς, σύνοικους, συμπατριώτες, ποζάτους τραπεζίτες,
αγνοούντες Προέδρους, αχάπαρους υπουργούς, αρχηγούς και υπαρχηγούς, δυνάμεων
πολλών και διαφόρων, ύστερα από όσα καθημερινά βλέπουμε κι ακούμε, ας το
πάρουμε απόφαση: όσοι προσπάθησαν να μας αποδείξουν πως ανήκουμε στην τάξη των χειροτέρων,
το πέτυχαν. Ποια σχέδια κρύβονται πίσω από όλα αυτά; Καταντήσαμε να υποψιαζόμαστε κάθε κίνηση
καταστροφική για μας, πως είναι προσχεδιασμένη.
Δυστυχώς όμως. Προς το παρόν, επιφανειακά αποδεικνύονται να ήταν
και είναι όλα όσα και όσοι μας περιβάλλουν. Μηδενός εξαιρουμένου. Τα θεμέλιά
μας δεν ήταν στα βουνά αλλά στους κεκονιαμένους τάφους. Είναι στιγμές απαίσιες
και απαισιόδοξες.
Υπομονή. Έχουμε να υποστούμε και χειρότερα. Το κείμενο δεν είναι ανάγκη να αρέσει.
