βακης λοίζίδης

 

ΒΑΚΗΣ ΛΟΪΖΙΔΗΣ, ΣΩΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΠΟΙΗΣΗ, Εκδόσεις Μανδραγόρας

Ποιήματα γραμμένα με σβελτάδα, άλλου κόσμου πολλά, της Σκωτίας, της  Ιταλίας, της Αργεντινής, με τη ζωντάνια της ατμόσφαιρας, με απρόσμενα ερωτηματικά,  εικόνες της καθημερινής ζωής ανατρεπτικά δοσμένες, με πολλή αυτογνωσία κι άλλη τόση αγάπη στον κόσμο μας, φράσεις λακωνικές της αλήθειας, της πείρας, κάποτε σκέπαστρα του πόνου, μ΄ ένα διάλογο φιλικό, αποδοχής της πραγματικότητας. Περασμένος από προβληματισμούς βρίσκει διεξόδους, ισορροπεί. Ποιήματα μικρά, με ουσία, χωρίς φλυαρίες, με σεβασμό στη γλώσσα και με γνώση των ανθρώπων.

Στέλιος Παπαντωνίου

είμαστε δεν είμαστε

 

Είμαστε δεν είμαστε

Ένα εκατομμύριο είμαστε δεν είμαστε, το νησί έμεινε μισό, εξηνταπέντε χρόνων η Δημοκρατία μας, πόσους πολιτικούς να βγάζαμε, πόσους μέτοχους της δημόσιας ζωής, πόσους λογοτέχνες πόσους καλλιτέχνες, όλα θέλουμε να τα έχουμε αλλά τόσοι είμαστε!

Και μετέχουμε της Ευρώπης και θα προεδρεύει η χώρα μας, και συμμαχίες με τους γείτονες και παραγείτονες κι έχουμε στο κεφάλι την τουρκιά καθημερινά και κατανυκτικά!

Εγώ λέω, είμαι ευχαριστημένος που ζούμε εδώ, χωρίς επίδομα πολίτου διαμένοντος εις την χώραν! (κάτι που έπρεπε).

Να μου πεις, πόσον καιρό ακόμα θα είσαι εδώ; Όσον καιρό θα είσαι κι εσύ!

κώστας λυμπουρής

 Ο Κώστας Λυμπουρής είναι αναμφισβήτητα ένας μάστορας του λόγου, της πλοκής, της ανατροπής, προπάντων όμως των αξιών, της ειρηνικής συμβίωσης ανθρώπων και όντων, οργανικών και ανόργανων. Χειρίζεται άνετα την πανελλήνια δημοτική και την κυπριακή διάλεκτο. Η καθημερινή ζωή τού δίνει το έναυσμα και με ηρεμία και νηφαλιότητα γράφει, πλέκει, οδηγεί στο τέλος, κάποτε ανοικτό, κάποτε απρόοπτο. Πάντως ανθρώπινο, φιλάνθρωπο, πανανθρώπινο.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

 

ΤΟ ΛΑΘΟΣ Ο κάθε υπάλληλος έχει τα προβλήματά του αφού είναι  υπάλληλος, κάτω από τον άλλο, τον μάστρο, τον μεγάλο, «ήρθε ο μεγάλος», κι όλοι στη θέση τους, εργάζονται, πάντα με ένα φάκελο στη μασκάλη, αυτός, ο Γιάννης, σύνηθες όνομα, του είπαν πως γεννήθηκε του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, πού να ξέρει κι αυτός! το δέχτηκε, ένας από τους Γιάννηδες λοιπόν, στο δημοτικό πήγαιναν οι μεγάλοι να τον πειράξουν για το όνομα, κατάλαβε πως έπρεπε να αντισταθεί και έκτοτε, αυτό κατάλαβε, αντίσταση στον καθένα που προσπαθεί να τον υποτάξει, την ελευθερία την ένιωθε βαθιά μέσα του να τον σπρώχνει, να νιώθει αξιοπρεπής, και τώρα, τι γίνεται με αυτό τον φάκελο, καταλαβαίνει πως ο προϊστάμενος τα ΄κανε λίγο χάλια, πώς να του το πει, πήρε το θάρρος, «κύριε, εδώ είναι οφθαλμοφανές το λάθος στην επιστολή σας, να το διορθώσω;» Ο άλλος πειράχτηκε, είναι δυνατόν; Κι έτσι έμεινε το λάθος, όπως τόσα άλλα με τα οποία ζούμε καθημερινά εις την τερπνήν χώραν και την Χώραν, από λάθος και κατά λάθος!

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Μας έλεγε κι ο Τωμαδάκης τότε, μόλις  πατήσετε το πόδι στην τάξη, οι μαθητές σας κρίνουν. Και πράγματι, από τις πρώτες στιγμές, δοκιμάζουν, μετρούν αντιστάσεις, παρακολουθούν, εσύ βέβαια δεν ξέρεις και πολλά γιατί είσαι μόνος δάσκαλος στην τάξη, δεν έχεις άλλο δίπλα σου να συγκριθείτε, έχουν όμως εκείνοι, εξ ου και στο τέλος του χρόνου, στην τελική με σάτιρες και άλλα, αρχίζουν οι συγκρίσεις, για άλλον λένε άλλα και για άλλον άλλα, αλλά εσύ ράβεις και ξηλώνεις, συμπεραίνεις.

Οπότε, και χρόνια ύστερα από τη διδασκαλία, καταλαβαίνεις το του αγαπητού μας Χρύσανθου Κυπριανού, εγώ θέλω, όταν βγω με σύνταξη, να με βλέπουν οι συνάδελφοι κι οι μαθητές μου και να με καλούν για ένα καφέ, όχι να καμώνονται πως δεν με είδαν. Όπερ και εγένετο.

σκεφτικός

 

Στέλιος Παπαντωνίου

ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ

 Ύστερα από την τουρκική εισβολή του 1974 βρισκόμαστε οι Έλληνες της Κύπρου σε κίνδυνο, αφού τα τουρκικά στρατεύματα έχουν σφηνωθεί στο νησί με τον οπλισμό και τις απαραίτητες εγκαταστάσεις, στρατόπεδα, άρματα, αεροδρόμια, λιμάνια, όλα διαμορφωμένα για να υπηρετήσουν και να υπηρετούν τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας στην περιοχή.

Ο ελληνικός πληθυσμός βρίσκεται υπό διωγμό, οι συντοπίτες τούρκοι με τους εποίκους που μεταφέρουν από την Τουρκία έχουν ήδη ανατρέψει τα δημογραφικά δεδομένα του ΄74,  περιουσίες ελληνοκυπρίων πωλούνται σε ευρωπαίους ή άλλους παράνομους με σκοπό να προκαλέσουν σύγχυση ως προς τον ακριβή ιδιοκτήτη της περιουσίας, ο οποίος  βυθίζεται και χάνεται στη διαδοχική πώληση, ώστε  ο κλέφτης να θριαμβεύει.

Ενώ ολόκληρη η Κύπρος  είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της και τον νόμο στις κατεχόμενες περιοχές, και έτσι η ανομία εκεί βασιλεύει, αλλά τα ευρωπαϊκά προνόμια και την κυπριακή ταυτότητα ή διαβατήριο πολύ τα λιμπίζονται.

 Οι κάτοικοι αυτού του νησιού εδώ και 51 χρόνια βιώνουμε την αδικία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας αλλά και συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας μπροστά στη στρατιωτική εχθρική μηχανή. Απαιτούμε και δικαιούμαστε ένα κανονικό κράτος, δηλαδή να ζούμε ελεύθεροι, χωρίς  ξένα στρατεύματα, δημοκρατικά, ένας πολίτης μία ψήφος, να  εκλέγουμε τους ιθύνοντες χωρίς να μας πιέζει κανένας, ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ειρηνική ζωή, σεβασμός στην εργασία και περιουσία του καθενός, αλλά αυτά παραμένουν πόθος απραγματοποίητος.

Ο εχθρός μας είναι των εκατομμυρίων πολιτών, της ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, ιστορικά επιθετικός και άρπαγας από της εμφανίσεώς του,  καταστροφέας λαών και πολιτισμών, πολιτεύεται,  ή καλύτερα απειλεί, μακριά από διεθνείς νομοθεσίες με μόνο θεμέλιο το συμφέρον και το ιδεώδες της επέκτασης της επιρροής του, είτε ως Τούρκος είτε ως Μουσουλμάνος είτε ως διάδοχος της  Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά τον διδάξαντα Αχμέτ Νταβούτογλου.

Μη έχοντας εμείς τέτοια στρατιωτική δύναμη ή νοοτροπία,  αποφεύγουμε οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη, η συναίσθηση των κινδύνων μάς καθηλώνει και εξανεμίζει κάθε ίχνος θάρρους, μέχρι σημείου η λέξη ελευθερία να είναι η ελάχιστα ακουσμένη, απούσα από το λεξιλόγιό μας, ενώ με το σπάνιο άκουσμά της οχετοί φόβου και ειρωνείας την κατακλύζουν. Το του Κάλβου «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» δεν ψελλίζεται καν, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, και το τρίπτυχο  του Θουκυδίδου, ευδαίμων-ελεύθερος- εύψυχος έχει καταχωνιαστεί στα μπαούλα της σιωπής, αλλά χωρίς αυτά τι; Το ζωικό βασίλειο.

Μια σύγκριση του σήμερα με τον αγώνα του 1955 -59 προτιμότερο να μη γίνει, γιατί η διαφορά είναι τεράστια, όσον απέχει ο ουρανός από τη γη. Την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό την  ποθούμε, γιατί υπαρκτός είναι ο κίνδυνος της τουρκοποίησης του νησιού, οι εχθροί με τη σκανδάλη στο χέρι περιμένουν την ευκαιρία, υπάρχει όμως κάτι που μας σώζει, και αυτό είναι η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι συμμαχίες μας με χώρες στις οποίες παρέχουμε βάσεις ή διευκολύνσεις, πιστεύοντας πως όταν έρθει η ώρα και αυτές  θα συντρέξουν.

Η συνεργασία με τον απανταχού ελληνισμό και με το εθνικό κέντρο, παρ΄όλες τις δυσκολίες και της διακυμάνσεις θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ και έτσι πορευόμαστε.

Στο μεταξύ το κατεχόμενο μέρος συνεχώς τουρκοποιείται,  χιλιάδες οι έποικοι, όλοι αντιλαμβάνονται πως η Τουρκία έχει επιβληθεί στα κατεχόμενα και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βιούν και πολιτεύονται οι τουρκοκύπριοι. Το χειρότερο όμως για μας είναι το πνεύμα του ραγιά που έχει επικράτησει εν πολλοίς.

Μία ελπίδα είναι να είναι λίγοι οι τουρκόφιλοι ή σπόροι  κι απλώς να μεγαθορυβούν, αλλά έχουν τόσο αποθρασυνθεί, ώστε δημοσιεύουν και γράφουν όπως ο τουρκότερος τούρκος. Αποδέχονται πλήρως τις εχθρικές θέσεις και τις προβάλλουν, όταν γίνεται λόγος περί ελευθερίας εξαγριώνονται, και αυτό είναι το χειρότερο!

Ανατρέφουμε παιδιά ραγιάδες, στα σχολεία είναι βέβαιον πως έχουν εισχωρήσει πολλοί εκπαιδευτικοί αυτής της νοοτροπίας, ούτε και τα κείμενα που διδάσκουν μιλούν για ελευθερία, ούτε καν γίνεται λόγος γι΄ αυτήν,  η Εκκλησία στο κατά δύναμιν και μέσα στα πλαίσια της μη επέμβασης στα πολιτικά πράγματα του τόπου, μόνο αν υπάρχουν οικογένειες οι οποίες διδάσκουν το ελληνικόν ήθος της ελευθερίας,  μόνο σε αυτούς μπορούμε να στηριχτούμε, τουλάχιστον να κρατηθεί αυτή η φλόγα, ας είναι κι ένα κερί αναμμένο, στα σκοτάδια. Γρηγορείτε!

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

μαχαίρια

 

Μαχαίρια

Η γιαγιά παπαδιά, αργότερα έμαθα πως το όνομά της ήταν Ειρήνη, στετέ παπαθκιά, πού να ήξερα πως δεν ήταν το όνομά της, μαυροφορεμένη πάντα, με την τσέπη στην ποδιά, εκεί το λαπηθιώτικο τσιακκούδι, μάλλον με κέρατο κριαριού, το είχε εις πρώτη ζήτηση, έκοβε το ψωμί, κομματάκι κομματάκι όταν άρχισε να στερείται οδόντων, το κρεμμύδι, το χαλλούμι καμμιά ντομάτα ή αγγούρι, φρούτα δεν θυμάμαι να είχε ποτέ στο σπίτι, το βρισκούμενο και το σπιτικό, το παραγόμενο, έπαιρνε τις κατσίκες στη βοσκή στο περβολούι ή στου Ματσάγγου, εκεί ήταν πάντα ο παππούς παπάς να ποτίσει, αυτός μόνο λόγχη στην αγία πρόθεση, εμείς αγοράζαμε κανένα στα πανηγύρια, να το’ χουμε στην τσέπη να κόψουμε καμιά κόλλα, σελίδες βιβλίου, πολύ του άρεσε του Τομαδάκη το ξεπαρθένεμα των βιβλίων, ομολογούσε στο αμφιθέατρο της Σόλωνος, και σήμερα, παίρνουν μαχαίρι στο σχολείο τα κοπέλια, μαχαιρώνουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, ξένοι ή δικοί με το παραμικρό, το μαχαίρι εις πρώτη ζήτηση, ακόμα και εναντίον αστυνομικών, «ακονίζω μαχαίρια ψαλίδια», η φωνή του ακόμα στ’ αυτιά μου, στις γειτονιές της Χώρας, όταν δεν μιλούσαν στις τελετές αγγλικά, όταν μας έκαμναν επιθέσεις τα τουρκούθκια μισόγυμνα με τις ππάλες, ο κόσμος δεν ήταν εύκολος, ούτε απλός παλμός, αυτός μας μεγάλωσε, τον χαρήκαμε…και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ΄ναι.

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ

 Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Όσο να ΄ναι θα ενηλικιωθήκαμε, από τον καιρό που άρχιζαν οι ειδήσεις στο ραδιοφωνικό ίδρυμα, ένα ήταν, με το γνωστό «ο πρόεδρος της δημοκρατίας..» ως σήμερα που άρχισαν με τον Διονύση Σαββόπουλο, υπομονή πολλή έκαμαν εκεί απάνω στα ουράνια, να πάει κοντά τους να τραγουδά, για σύννεφα και αγάπες για φαντάρους και κοκόρια, αφάνταστα πράγματα, επανάσταση στο τραγούδι και στον στίχο, παρόλο το συνομήλικο, εμείς γεμίσαμε τ’ αφτιά με Θεοδωράκη και Χατζηδάκι και Ξαρχάκο και Λεοντή, μας ανέβασαν μουσικά, εξέφρασαν εποχή και κόσμο, ύστερα ήρθε ο Νιόνιος, οι νεότεροί τον αγάπησαν με το δίκιο τους, διαβάζω τώρα στίχους του και απορώ, δεν έμεινε θέμα, όλα του κόσμου τα παράξενα γίνονταν οικεία, το αιώνιο παιδί, η μεγάλη χαρά της δημιουργίας, Καλό ταξείδι Νιόνιο.

η ττενέκκα

 

Αντάν τζι αρκέψαν να μετρούν κατάμαυρην ττενέκκαν

έναν κοράκιν έκραξε, μαζί με τη σουλτάνα,

«Χωρίς αυτήν το τίποτε,  

χωρίς αυτήν ο πόλεμος, καταστροφή τζιαι Γάζα.»

Τζι έναν κοντόν κοντούτσικον και χαμηλοβρακάτον

Επήεν ίσια την βουλήν, επήεν τζιαι στον λόφον

Τζι είπεν τους «ο πραματευτής εβκέην ο τζιαινούρκος

Τρώτε τζια πίννετε άρκοντες τζι έ τες συνομιλίες!

Έχω σας δειν:  να κρώννεστε του τουρκουθκιού του νέου

Καλοκρατάτε τζι έρκεται τζια της λυσός η μέρα.»

Π ’ ακούσασιν οι νούσιμοι χτυπούν τες τζιεφαλάες

Πάνω στους τοίχους, στα τεισιά,

Τζιαι πιτσικλιάζουν τα στενά με τα μυαλά πο’ μείναν

Εχάσαμεν τον νουν μας.  

 

                                               

Κλεοπάτρα Μακρίδου, Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη

 Κλεοπάτρα Μακρίδου, Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη

Ποίηση, εκδόσεις Κουκκίδα

Ύστερα από τα ποιητικά έργα για τον Δώρο Λοΐζου και την Πίτσα Γαλάζη, η Κλεοπάτρα Μακρίδου μας προσφέρει  το «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη», μια θεματική των παθών του τόπου μας ποιητική εξομολόγηση αλλά και  με διεισδυτική ματιά προσπάθεια να εισχωρήσει στην ουσία του ποιητικού έργου του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, στο περιεχόμενο, τη γλώσσα και την τεχνική του.

Με  τον ποιητή φαίνεται να συμπορεύτηκε για χρόνια, αφού βίωσαν πολλά κοινά, τα ίδια ή παρόμοια γεγονότα στην Κύπρο. Η ενσυναίσθηση όχι μόνο προσθέτει γνώση και πλούτο αλλά και συντελεί στην ποιητική αυτογνωσία.

Πολύτομο και ποικίλο το έργο του Χαραλαμπίδη, γι’ αυτό και αναπόφευκτη η επιλογή και αναφορά της Κλεοπάτρας σε γνωστά ποιήματά του, στις ελληνικές ποιητικές του ρίζες, στην μαθητεία του στους μεγάλους, από Όμηρο ως Σολωμό και άλλους.

Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι γενικά αποδεκτός ως εθνικός ποιητής αλλά και πανανθρώπινος, με σεβασμό από τα πρώτα του έργα σε αρχές και στις αξίες του υψηλού.

 Η ποιήτρια εμμένει ιδιαίτερα σε ποιητικά έργα γνωστά, γραμμένα σε μια περίοδο προβληματική στις σχέσεις πατρίδας- Μητέρας και Κόρης, ενώ η διχόνοια ανάμεσα στο λαό επαναλάμβανε ιστορικές περιόδους παράλληλων βίων, Σμύρνης και Αμμοχώστου. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο ποιητής ήταν υποχρεωμένος να αδράξει την ουσία των πραγμάτων, πνεύμα βαθύ και ερευνητικό, με πρωτότυπες συλλήψεις, σε αντίθεση με τους πολλούς πλανεμένους, προβολείς της προσωπικής τους αναξιότητας.

Η οικουμενική ποίηση του Χαραλαμπίδη στηρίζει το ένα πόδι στιβαρό στην Κύπρο και το άλλο στην περιφέρεια. Με λογισμό και με όνειρο περιδιαβάζει στους αρχαίους μύθους και μετατρέπει τα τραύματα σε στίχους.

Παρόλο που η Κλεοπάτρα Μακρίδου ασχολείται με τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη, δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως επηρεάζεται από την τέχνη και τεχνική του, αφού συνεχίζει με τη δική της φωνή να τραγωδεί τα κοινά της πληγωμένης μας πατρίδας.

Μεγάλο βάρος της ποιητικής παραγωγής και των δύο φέρει η προδοσία του ’74, ενώ άλλο σημαντικό πόλο αποτελεί ο διάλογος ανάμεσα στα συνειδησιακά συγκρουσιακά θέματα της ελληνικής εθνικότητας και της κυπριακής ταυτότητας.

Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη η ποιήτρια βλέπει ως ιερέα κήρυκα,  που καθηλώνει τους πιστούς του με το ποιητικό του κήρυγμα, άρχοντα της ποίησης, δάσκαλο μοναδικό, με τον αναγνώστη του συνδημιουργό.

Η διχοτομημένη Κύπρος πληγώνει, καλεί όμως σε αξιοπρεπή στάση, εμμονή στο δίκαιο και απόλυτη αγάπη στα οράματα των ποιητών για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.

Ενώ διεξάγει το δικό της αγώνα η ποιήτρια παρακολουθεί και ξέρει πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι, τις αξίες και τα ιδανικά τους, σκέψεις που οδηγούν τον λόγο της σε λακωνικές ρήσεις αλήθειας και γενικής ισχύος.

Στο τέλος η ποιητική πορεία των δυο ποιητών αποτελεί επιστέγασμα του αγώνα τους για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Γενικά μπορούμε να πούμε πως η Κλεοπάτρα Μακρίδου επιλέγει τελευταία πολύ δύσκολα θέματα, ποιητικά αναστήματα σφραγίδες εποχής. Η προσπάθεια σύλληψης της ουσίας ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα της ποιητικής του ιδιοσυγκρασίας, των πηγών της έμπνευσης, της εκφραστικής του δύναμης, όλα αυτά απαιτούν κριτική δύναμη αλλά και αντικειμενικότητα, για να επιτύχει το έργο τη γενική αναγνώριση και την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Παραδείγματα ενασχόλησης ποιητών με άλλους ομότεχνους βρίσκουμε στην αρχαιότητα αλλά και στη σύγχρονη ποιητική παραγωγή, Ελλήνων και ξένων.

Για τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη γράφτηκαν και γράφονται διδακτορικές διατριβές στα πανεπιστήμια, γίνονται διαλέξεις, εκδίδονται βιβλία.

Από την πολλή αγάπη της για την ποίηση και για τον ποιητή προστίθεται τώρα και  αυτό το έργο της Κλεοπάτρας Μακρίδου,  «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη».

Στέλιος Παπαντωνίου

κωμικοτραγικά

 

κωμικοτραγικά

Είναι Φειδίας, είναι Αριστοφάνης, διακωμωδεί το σύστημα και τον εαυτό του, είναι κριτικός και καυστικά σατιρικός, ή έρχεται από τα μαύρα μεσάνυχτα της άγνοιας και δεν συνειδητοποιεί ούτε χρόνο ούτε τόπο ούτε καταστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε;!

Μπορεί οι λεγόμενοι πολιτικοί μας να μην είναι οι δημαγωγοί της αρχαιότητας, με τις λίγες γνώσεις για όλα που έχουν, καθοδηγούνται από τη γραμμή του κόμματός τους και εκφράζουν το κόμμα, γι’ αυτό ξέρουμε τι θα πουν πριν το πουν, με την ξύλινη γλώσσα, από τη μια βουτηγμένοι στα προβλήματα του τόπου κι από την άλλη στην έγνοια τους να φαίνονται αρεστοί στον κόσμο, ξανάρχονται εκλογές.

Η τραγωδία της Κύπρου, των Ελλήνων της Κύπρου, είχε και την είσοδο και τα επεισόδια, την κορύφωση και τις ανατροπές ή περιπέτειες, την αναγνώριση των πρωταγωγιστών με τα λάθη τους, την έξωση, τη σκλαβιά, την αιχμαλωσία, όσα μια τραγωδία περιέχει, γι’ αυτό και θα περίμενε  κανείς να έχουμε μάθει ως παθόντες, συχνά πυκνά όμως έρχεται η διάψευση, όχι μόνο δεν μάθαμε αλλά και αυτοτρωγόμαστε, μασούμε οι ίδιοι ηδονιζόμενοι τις σάρκες μας, απόδειξη πολλά γραφόμενα πολλών, που φανερώνουν το επίπεδο στο οποίο καταντήσαμε, ίδιο του Φειδία, εκπροσώπου μιας εποχής φαρσοκωμωδίας που θέλει να κρύψει την τραγικότητα μέσα στην οποία ζούμε.

 

 

Ειρήνη

Περιμένω να δω διαδηλώσεις χαράς και αγαλλίασης για την ειρήνη που επιτεύχθηκε στην περιοχή μας, Ισραήλ και Παλαιστίνη, με πρωτεργάτη τον αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, τίποτε δεν βλέπω τίποτε δεν ακούω, φαίνεται πως και η ειρήνη πρέπει να είναι κατασκευασμένη made in nonamerica, χτες ακόμα ήταν γεμάτοι οι δρόμοι, καλύτερα τα δρομάκια με διαδηλωτές, σήμερα ούτε ρουθούνι, ας είναι και για τον Πρόεδρό μας  που παρέστη στη συγκέντρωση των αρχηγών κρατών, για τον Μητσοτάκη ούτε λόγος, όλοι θέλουν να τον φαν και τους καταβροχθίζει, άλλο αυτό, τρελός κόσμος, κι η ειρήνη λοιπόν κάθεται και κλαίει που δεν της βρίσκουν την ίσια της, πρέπει κι αυτή να είναι έγχρωμη, κόκκινη ή μπλε, ρούσα ή αμερικάνα pax, ευτυχώς υπάρχουν τα μέσα μαζικής έκφρασης κι  οι μάζες λεν τα δικά τους να ξεθυμάνουν και ξεθυμαίνουν. Κι αυτά έγχρωμα. Μαύρα κατάμαυρα.

ποιος να του το πει

 

ΠΟΙΟς ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙ

Μεγάλη η θλίψη στα κατεχόμενα εδάφη μας στα οποία θρονιάστηκε η παρανομία, γιατί το ψήφισμα για δύο κράτη που σκαρφίστηκε η Τουρκία θα περάσει κατά πλειοψηφία και όχι ομόφωνα από τη λεγόμενη βουλή τους.  

Ανάλογο ψήφισμα στην τουρκική εθνοσυνέλευση πέρασε με ομοφωνία.

Δυο γαίδούρια μάλλωναν σε ξένο αχυρώνα.

Σκεφτείτε τι ανατροπές στις δημοκρατίες, όταν  το 18% ενός πληθυσμού αποφασίζει για την τύχη του 80% σε μια βουλή ανύπαρκτη, αφού καμιά άλλη χώρα δεν την αναγνωρίζει.

Και να έχεις τον  Ερσίν Τατάρ να λέει πως: «Με την πλήρη στήριξη της Τουρκίας υπάρχουν δύο κράτη, δύο λαοί, δύο χωριστές δημοκρατίες. Πρέπει όλος ο κόσμος να το σεβαστεί αυτό».

Το 80% οι Έλληνες του νησιού να υπακούν στο 18 και όλος ο κόσμος να σεβαστεί ένα ανύπαρκτο κρατίδιο και τις αποφάσεις του. Αν είναι δυνατόν

Αλλά ποιος να του το πει!!!

Καίτη Χρίστη

 

Αγαπητή μου Καίτη Χρίστη,

όντως μεγάλη φιλόλογε, ευτυχισμένα τα παιδιά που γνώρισαν τη διδασκαλία σου και οι ενήλικες που σε παρακολούθησαν στις διάφορες ομιλίες σου, η Φιλοσοφική Εταιρία μάλλον απέθανε μετά του Κλείτου.

Μόλις τώρα τέλειωσα το βιβλίο σου Συνομιλίες Β΄ γιατί μια επέμβαση καταρράκτη αυτό το διάστημα και άλλα μικρά συνετέλεσαν στην αργοπορημένη ανάγνωση.

 Όμως, παρόλο που δεν διάβασα της Ανδρεανής Ηλιοφώτου φιλτάτης το τελευταίο ποιητικό έργο, αμέλησα να περάσω από το σπίτι της παρἀ την πρόσκληση, το γνώρισα όμως και θαύμασα μέσα από τη δική σου αγαπητική παρουσίαση  και γνώση, γιατί αν δεν κατείχες από φιλοσοφία, θα αδικούσες το έργο.

Το βιβλίο σου μου έδωσε την ευκαιρία να καταφύγω στην Τεχνητή Νοημοσύνη και να της ζητήσω Ρώσσους λογοτέχνες διωχθέντες από το καθεστώς, ώστε να ολοκληρώσω κατά δύναμη την όλη εικόνα καταπίεσης και διωγμών. Προσέθεσα στα όσα έμαθα από το βιβλίο σου και όσα διάβασα για τον άγιο Λουκά τον ιατρό και έτσι μεγάλωσε η απορία μου, πώς ακόμα βρίσκονται άνθρωποι που θαυμάζουν και υποστηρίζουν καθεστώτα ή συστήματα τέτοια, δυστυχίας και απανθρωπίας.

Πάντως τελειώνοντας το βιβλίο σου βγαίνω καλύτερος, αφού έβαλες στο τέλος έναν αγωνιστή της ανθρωπιάς, τον Λούθερ Κινγκ.

Παρέλειψα όσα από καιρό είχα μελετήσει αφού τα διδάσκαμε στο σχολείο, Θεοτοκά και Τσίρκα.

Τα φιλοσοφικά και θεολογικά τέρπουν. Ο Γκαπριέλ Μαρσέλ μού θύμισε παλαιά πως ήταν μαζί με μια χορεία φιλοσόφων οι αγάπες μας στα πρώτα χρόνια διδασκαλίας της φιλοσοφίας στα σχολεία, με τον μακαριστό Κώστα Μιχαηλίδη να πρωτοστατεί.

Μέγας ο Φλορόφσκι και το έργο του, παρόλο που πολλοί φανατικοί θεολόγοι δεν γνωρίζουν από Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ή το κατηγορούν, σημασία όμως έχει πως εργάστηκες με συνέπεια και έφερες σε πέρας ένα υψηλό πνευματικό έργο για το οποίο σε ευχαριστώ.

Μην τα πολυλογούμε

Στέλιος Παπαντωνίου

22.09.2025

εκει που πρεπει

 ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ

Στέλιος Παπαντωνίου

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως, ενώ όλοι οι ασχολούμενοι με το κυπριακό παρουσιάζονται ως γνώστες των  τουρκικών σχεδίων από τη δεκαετία του πενήντα, αντί να παρακολουθούν την πορεία των και να προετοιμάζουν εργαλεία για την αποτυχία αυτών των σχεδίων, για άλλα με εισαγωγικά  σκέφτονται και μιλούν, όπως για την έναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών, πότε και πού και πόθεν θα αρχίσουν, ενώ οι Τούρκοι μένουν αταλάντευτα ριζωμένοι στα σχέδιά τους που συνεχίζουν να εφαρμόζουν με συνέπεια καταστροφική αν όχι αφανιστική για μας.

Οι τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου στον ΟΗΕ ήταν προκλητικές για τον διεθνή οργανισμό και τον Γενικό Γραμματέα του και για το Συμβούλιο Ασφαλείας : « Υπερασπιστήκαμε για άλλη μια φορά σθεναρά τη δίκαιη υπόθεση των Τουρκοκυπρίων. Με βάση το γεγονός ότι υπάρχουν «δύο ξεχωριστά κράτη και δύο ξεχωριστοί λαοί» στο νησί, επαναλάβαμε την έκκλησή μας για αναγνώριση της 'Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου'. ..Η εξωτερική πολιτικής της Τουρκίας…εμπνέεται από τον δικέφαλο  αετό των Σελτζούκων που κοιτάζει ταυτόχρονα προς την Ανατολή και τη Δύση.»

Τα λόγια αυτά μπορούσε να τα είχε πει και ο Χίτλερ τον καιρό του, και να απαγορεύονταν από τον ΟΗΕ ως προάγγελοι επιθέσεων και διά πυρός καταλήψεων ξένων εδαφών, αλλά ουδεμία αντίδραση, άρα ενοχική ανοχή στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας εις βάρος άλλων ελεύθερων λαών. Και ενώ ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι απόφαση του ΟΗΕ, στον ίδιο αυτό οργανισμό εκφωνείται η δήλωση και η απαίτηση να παραβούν όλοι το διεθνές δίκαιο, για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα του νεοσουλτάνου με το δικέφαλο όχι του Βυζαντίου αλλά των Σελτζούκων. (έχουμε κι εμείς πολιτισμό!!!)

Είναι όμως και το εδώ παρακλάδι και υποτακτικός του Τούρκου προέδρου, ο εκπρόσωπος των τουρκοκυπρίων: αντί να υπερασπιστεί τα δίκαια της κοινότητάς του, γίνεται κήρυκας των τουρκικών ορέξεων. Καλούμενος να μετάσχει των ενδοκυπριακών συνομιλιών κατηγορεί τον νόμιμο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί « η  Ιορδανία αποφάσισε  να μην δέχεται εισαγωγές χαλουμιού που δεν προέρχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία, ή γιατί φέρνει όπλα από το Ισραήλ ή γιατί συλλαμβάνει σφετεριστές  ελληνοκυπριακών περιουσιών.»

Για όλα αυτά εμείς χαιρόμαστε και είμαστε περήφανοι.

Γράφω σήμερα, 1 Οκτωβρίου 2025, επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, γεμάτος ελπίδα, γιατί αυτό το κράτος στέριωσε και αντιστέκεται στις τουρκικές επιθέσεις.  Όσα αεροπλάνα και πολεμικά πλοία κι αν χρησιμοποιεί ο εχθρός δεν μπορεί να την διαγράψει από τον κατάλογο των αναγνωρισμένων κρατών. Το κατασκεύασμά τους στα κατεχόμενα εδάφη μας μόνο τους ανίδεους θαμπώνουν, γιατί είναι τενεκές αγάνωτος, διεθνώς ανύπαρκτος.

Χαίρομαι την πατρίδα μου και στηρίζω τις ελπίδες μου σ’ αυτήν, όσα κι αν της καταλογίζουν, όσους εχθρούς κι αν αντιμετωπίζει στο εξωτερικό, προπάντων όμως σ’ αυτό το εσωτερικό, γιατί ένα σώμα αναξίων συσφίγγεται και κοιλοπονά, ευτυχώς όμως γεννά μόνο την απέχθεια των λοιπών.

Είναι όμως  κι η λεγόμενη αντιπολίτευση, έρχονται και εκλογές στα Κατεχόμενα. Επειδή όμως όλοι μια γενιά είναι, κάποτε πολλά ελπίσαμε στον Ταλάτ και τον Ακκιντζή, χωρκανοί, ομοϊδεάτες, παρασυρόμαστε από όσα λέει ο Τατάρ και ξεχνούμε πως υπάρχει κι ο Ερχιουρμάν.

Τι ωραία τα λέει αυτός: «Ο στόχος μας είναι μια ομοσπονδιακή λύση με δύο ιδρυτικά κράτη, δύο περιοχές και πολιτική ισότητα. Είμαστε ένα από τα δύο ισότιμα ιδρυτικά μέρη αυτού του νησιού. Ούτε την Πάφο θα εγκαταλείψω, ούτε τη Λάρνακα, ούτε τη Λεμεσό, ούτε τα δάση εκεί»

Όλα για τα τουρκιά, και θάλασσες και δάση και πόλεις και χωριά, γιατί έχει όραμα ο άνθρωπος! «όραμα για ένα κοινό μέλλον και «Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι ο πατέρας ή η μητέρα του, ποιο κόμμα ψήφισε στο παρελθόν. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλους όσοι θέλουν να χτίσουν το μέλλον σε αυτή τη γη».

Ούτε έποικοι ούτε γηγενείς! Όλοι μια γενιά. Παρόντες και μέλλοντες. Ούτε κλέφτες ούτε βιαστές ούτε παράνομοι. Ὀλοι μια γενιά!

Έτσι κι αλλιώς, επειδή οι εκλογές για δήθεν πρόεδρο στα Κατεχόμενα Εδάφη μας είναι παράνομες, επειδή το κρατίδιο είναι παράνομο, επειδή στις εκλογές μετέχουν έποικοι, έγκλημα πολέμου, επειδή ένα μόνο είναι το κράτος στην Κύπρο, η Κυπριακή Δημοκρατία της οποίας γιορτάζουμε την εξηκοστή πέμπτη επέτειο της εγκαθίδρυσης, γι’ αυτό, ας την έχουμε στη σκέψη και στην καρδιά και ας την φυλάγουμε ως την προστάτιδα και υπέρμαχό μας.  

 

ξενη χωρα

 

ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ

Δεν θα σας κάνουμε όλους αποφοίτους του Αθήνησιν Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, οπότε μπορείτε ελαφρά τη νοήσει να λέτε «ένα πανεπιστήμιο ξένης χώρας έρχεται και ζητά οικήματα στο κέντρο της πρωτεύουσας».

Να όμως που για χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου το Πανεπιστήμιο Αθηνών για χρόνια ήταν το μόνο που ήξεραν και στο οποίο σπούδαζαν και σπούδασαν δωρεάν. Γι΄αυτό και χρειάζεται λίγος σεβασμός όταν αναφέρεστε σ’αυτό. Γιατί ζώντας στην Αθήνα δεν ήταν μόνο το πανεπιστήμιο κέντρο παιδείας αλλά ολόκληρη η αθηναϊκή ζωή της δεκαετίας του εξήντα, αυτήν ζήσαμε, με Χατζηδάκι Θεοδωράκη, Εθνικό θέατρο, Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Συνοδινού, Κατράκη και ποιους και ποιους μεγάλους και αθάνατους των τεχνών. Κινηματογραφικές ταινίες πάσης προέλευσης, βραβευμένες και σταθμούς του κινηματογράφου.

Γι’ αυτό, ξένη χώρα να λέτε τη χώρα στην οποία σπουδάσατε, όχι όμως την Ελλάδα! Ἐλεος πλέον μαζί σας!

βερμουδες

 

Ήταν μια κάποια περηφάνια να πάμε στο Γυμνάσιο, εν πρώτοις θα φορούσαμε μακρύ γκρίζο παντελόνι, σημάδι ότι μεγαλώσαμε πια, δεν υπήρχαν τότε βερμούδες, κάτι κοντά μας έραβαν οι μανάδες μας, άλλα τρία κάρτα άλλα λίγο πιο πάνω από το γόνατο, ήταν και οι καιρός της αλατζιάς, και βέβαια δεν σκεφτόμαστε απεργίες και τέτοιες διαμαρτυρίες για τα ελάχιστα αυτά, αφού είχαμε αγώνα εναντίον των Εγγλέζων, κι οι απεργίες και διαδηλώσεις είχαν το σκοπό τους, έξω οι Άγγλοι από την Κύπρο, ένωση και μόνον ένωση.

Το τι γίνεται σήμερα στα σχολεία, μάλλον μόνο οι Υπουργοί Παιδείας τα βλέπουν με τα καλά τους μάτια, οι πολλοί υπόλοιποι, οι παλιοκαραβάνες στο επάγγελμα ξέρουμε τι σημαίνει σχολείο, μαθητές και μαθήτριες, μια ζωή όλο απρόοπτα, κανείς δεν ξέρει τι θα κατεβάσει ο νους του καθενός και της καθεμιάς, σχολείο και πειθαρχία μάλλον αδύνατον, ήταν βέβαια καιροί αγώνων και πραγματικών θυσιών για την εκπαίδευση, ιδιαίτερα μετά το 74, μέσα στις δυσκολίες και την σκληρή πραγματικότητα, πέρασαν τα χρόνια, συνηθίσαμε την κατοχή, μπαινοβγαίνουν τόσοι στα κατεχόμενα, άλλοι πειράζονται να μιλάς για ελευθερία, κι έτσι μένει πολύς καιρός για τους αργόσχολους να απεργούν για τα αρκοντίσια και τις βερμούδες.

ως πότε

 

Είτε ισχύει είτε όχι το πλατωνικό «λογικό -θυμοειδές- επιθυμητικό»,                                                         μόλις πάει κανείς να κόψει στον ευλογημένο τόπο μας  «ἲλλαντρον καβάτζ'ιν,                                        τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.»

Όση λογική κι αν θέλουν να προβάλουν όσοι χωρίς αιδώ θεραπεύουν δήθεν,  ή φροντίζουν ή υπηρετούν την επιστήμη και την αλήθεια,

ψευδοξαγρυπνώντας  για την ασφάλεια και την ακεραιότητά μας,

με τα ανίερα όμως λόγια τους αγγίζουν, θίγουν, ιερά και όσιά μας,

τότε πετάγεται μέσα από το θυμοειδές, μέσα από τις ρίζες της Ιστορίας, του γένους, της ευψυχίας, της ανδρείας, του πόθου για ελευθερία,                                                                                                              όχι μια μα χίλιες φωνές, που εκφράζουν τα τρίσβαθά μας,                                                                          χύνοντας τη χολή ενός προδομένου και καταπιεσμένου λαού                                                                          και καίοντας με αυτήν τους οσφυοκάμπτες: «ως πότες παλικάρια!»

Θλιβερές συγκρίσεις

 Θλιβερές συγκρίσεις

Η Κύπρος ήταν από τη δεκαετία του 1950 κέντρο διελκυστίνδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, με επιθεωρητές την Αγγλία και τις ΗΠΑ, η Αγγλία για την προστασία των συμφερόντων και βάσεών της και οι ΗΠΑ ως εκπροσωπούσα το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντά του στην περιοχή, με σπουδαιότερο βέβαια τη μη διαμάχη ανάμεσα στους συμμάχους Ελλάδα και  Τουρκία.

Από το 1821 η Κύπρος, έχοντας συνείδηση της ελληνικότητάς της, ήθελε να μετάσχει ενεργά στις επαναστατικές ενέργειες του έθνους, η εγγύτητά της όμως προς την Τουρκία δεν επἐτρεπε ἀμεση συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα, εξ ου και η σοφή τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Κυπριανού, να συμβάλουμε οικονομικά και υλικά στον αγώνα, έστω κι αν αυτό μας στοίχισε την μη συμπερίληψή μας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, παρά τις προσπάθειες του Καποδίστρια, ο οποίος, μιλώντας το 1827 για τα όρια της Ελλάδας έλεγε: «Τα όρια ταύτα από του 1821 καθορίζονται υπό του αίματος του εκχυθέντος εις τα σφαγεία των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών και του Μεσολογγίου και εις τους πολλούς κατά γην και κατά θάλασσαν αγώνας, διά των οποίων εδοξάσθη το ανδρείον τούτο έθνος»

Και ενώ οι Έλληνες της Κύπρου έσπευδαν σε όλους τους ένοπλους αγώνες του ελληνισμού, όπως και ο ελληνικός λαός μετείχε διαφοροτρόπως στους αγώνες του κυπριακού ελληνισμού, το ίδιο δεν συνέβαινε με τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες, από Ελευθερίου Βενιζέλου και εξής, όχι μόνο απείχαν των ενωτικών μας αγώνων αλλά και μας απέτρεπαν από το να επιζητούμε την ένωση με την Ελλάδα, αφού αυτή ήταν υποχρεωμένη πολιτικά και στρατιωτικά και χρεωμένη οικονομικά απέναντι στην Αγγλία ιδιαίτερα, μια Ελλάδα που εξερχόταν του απελευθερωτικού της αγώνα καταχρεωμένη, όπως και μετά από κάθε άλλο πόλεμο, εμφύλιο ή παγκόσμιο.

Την τύχη των τόμων του ενωτικού δημοψηφἰσματος του 1950 την ξέρουμε, δεν τους  δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση, ο αγώνας της ΕΟΚΑ μπορεί να συνελήφθη ως ιδέα στην Ελλάδα και να στάληκαν όπλα εδώ για τον αγώνα, δυστυχώς όμως και η ιδέα της διχοτόμησης συνελήφθη επίσης από την πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ευάγγελο Αβέρωφ. Η αντίθεση των στάσεων του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του είναι ολοφάνερη. Και οι οπισθοχωρήσεις και ελλαδικές πολιτικές αποτυχίες δεν έχουν τέλος, με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, και τις δικές μας αστοχίες.

Πρώτη μεγάλη μας οπισθοχώρηση η από ενώσεως εις ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Και ύστερα από αγώνες και θυσίες το 63 και 67, φτάνουμε στο χουντικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, τα μεγαλύτερα και καταστρεπτικότερα πλήγματα στην όλη ιστορική διαδρομή του νησιού μας.

Έκτοτε αρχίζει άλλη μεγάλη κατρακύλα, η απομάκρυνση από την αρχική θέση για ένα ενιαίο κράτος και η αποδοχή της λύσης μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, που αναγνωρίζει την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων και αποδέχεται μια μορφή εσωτερικού γεωγραφικού διαχωρισμού.

Σε αντίθεση με την καθοδική πορεία της ελληνικής κοινότητας, οι Τούρκοι, από τη δεκαετία του 1950, εφαρμόζοντας κατά γράμμα και με συνέπεια την Ἐκθεση Νιχάτ Ερίμ, από μειονότητα του 18% του πληθυσμού της Κύπρου κατεσπαρμένη εδώ κι εκεί στο νησί, κατόρθωσε να καταλάβει με την επίθεση της Τουρκίας το 40% του εδάφους μας, με τη βίαιη μετακίνηση να εγκατασταθεί στο βόρειο μέρος του νησιού και να απαιτεί αναγνώριση δικής της κρατικής υπόστασης.

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, η πολιτική της Άγκυρας, ανεξαρτήτως της εκάστοτε κυβέρνησης (είτε κεντροδεξιάς, είτε κεντροαριστερής, είτε στρατιωτικής), ακολούθησε με συνέπεια τις κατευθυντήριες γραμμές του Ερίμ με την κατάρρευση της δικοινοτικής διακυβέρνησης του 1960, τη  δημιουργία τουρκοκυπριακών θυλάκων, τη γεωγραφική διχοτόμηση, την προώθηση της λύσης δύο κρατών, με απώτερο σκοπό τον  στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.

Ύστερα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως έχουμε απόλυτη ανάγκη ενός σχεδιασμού απαλλαγής από την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας, των εποίκων και των κάθε λογής επεμβάσεων, για να γίνουμε ένα φυσιολογικό κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο να ισχύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως σε όλα τα άλλα κράτη μέλη της Ευρώπης.

 

όλα τα είδαμε

 

Επειδή όλα σχεδόν τα είδαμε σ’αυτή την κοινωνία, δεν μας φαίνεται παράξενο που προβάλλεται καθημερινά σχεδόν στις εφημερίδες, μισή σελίδα φωτογραφία και κείμενο, ο αρχηγός μιας σπείρας. ενός παράνομου μορφώματος που αυτοονομάζεται «κράτος», τατάρ ονόματι, έτοιμος πάντα να κατασπαράξει, να υπερασπιστεί-άκουσον άκουσον- τον λαό του λέει, και δεν μας επιτρέπει να τον ενοχλούμε και να τον συγχύζουμε αυτό τον κλέφτη λαό, τον άρπαγα και δολοφόνο, τον βιαστή, και δεν ανέχεται να μη συνεργαζόμαστε, άρα να μην πέφτουμε στο επίπεδό του, είσαι παράνομος βρεεεεε, κατάλαβέ το, μόνο η τουρκία σε αναγνωρίζει!

Κι άλλη φορά το έγραψα, αν είναι ένας που παρανομεί σ’αυτό τον τόπο είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, οι υπεύθυνοι στον κάθε τομέα, κι εδώ το να διέρχονται τουρκοκύπριοι με τουρκοκυπριακή ταυτότητα είναι παρανομία, ντροπή για το κράτος μας, αποδοχή των τετελεσμένων, της παρανομίας και του ετσιθελισμού του τατάρ και των συν αυτώ. Μία είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει και δεν χωρεί δεύτερο κράτος σ αυτό το νησί, τόσο δύσκολο να τα καταλάβουν οι ιθύνοντες, οι αποδεχόμενοι παράνομες ταυτότητες; Πόσα να δούμε ακόμα, εκεί που νομίζαμε πως όλα τα είδαμε;

ξύπνα καημένε μου ραγιά και μην ξεχνάς τον Ερχιουμάν

 Ξύπνα καημένε μου ραγιά και μη ξεχνάς τον Ερχιουρμάν

Επειδή όλοι μια γενιά είναι, κάποτε πολλά ελπίσαμε στον Ταλάτ και τον Ακκιντζή, χωρκανοί, ομοϊδεάτες, παρασυρόμαστε από όσα λέει ο Τατάρ και ξεχνούμε πως υπάρχει και η αντιπολίτευση, ο Ερχιουρμάν.

Τι ωραία τα λέει αυτός: «Ο στόχος μας είναι μια ομοσπονδιακή λύση με δύο ιδρυτικά κράτη, δύο περιοχές και πολιτική ισότητα. Είμαστε ένα από τα δύο ισότιμα ιδρυτικά μέρη αυτού του νησιού. Ούτε την Πάφο θα εγκαταλείψω, ούτε τη Λάρνακα, ούτε τη Λεμεσό, ούτε τα δάση εκεί»

Όλα για τα τουρκιά, και θάλασσες και δάση και πόλεις και χωριά γιατί έχει όραμα ο άνθρωπος! «όραμα για ένα κοινό μέλλον και

«Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι ο πατέρας ή η μητέρα του, ποιο κόμμα ψήφισε στο παρελθόν. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλους όσοι θέλουν να χτίσουν το μέλλον σε αυτή τη γη».

Ούτε έποικοι ούτε γηγενείς! Όλοι μια γενιά. Παρόντες και μέλλοντες:

« Αυτός ο λαός θα είναι περήφανος για τον εαυτό του και θα έχει κύρος στα μάτια των συνομιλητών του. Οφείλουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανα για τον εαυτό τους», είπε.

Ούτε κλέφτες ούτε βιαστές ούτε παράνομοι. Ὀλοι μια γενιά!

 

 

στρατοδικείο

 στρατοδικείο

Αν είναι ένας που πρέπει να προσαχθεί στο στρατοδικείο με την κατηγορία της έσχατης προδοσίας, είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και οι υπεύθυνοι για την τροφοδοσία του τουρκικού στρατού στα Κόκκινα, για την ηλεκτροδότηση του στρατοπέδου και για άλλες παραχωρήσεις, σε μια επικίνδυνη περιοχή, της οποίας τη θέση και τη σημασία καλά γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι Πύργου και Τηλλυρίας αλλά και όσοι πέρασαν από εκεί ή μελέτησαν την περιοχή, στην οποία κάθε χρόνο γίνονται πανηγύρια εις βάρος μας από τους Τούρκους με τις διευκολύνσεις του κράτους μας, την ώρα που εμείς, ενώ είχαμε ηρωικά αγωνιστεί και δεχτήκαμε τις αεροπορικές επιθέσεις και τις ναπάλμ, έπρεπε για λόγους αξιοπρέπειας και μόνο να βρισκόμαστε στις πλατείες και στις εκκλησιές για μνημόσυνα και τιμές στους νεκρούς της Τηλλυρίας και να επιβάλλαμε ολοήμερη σιγή στην περιοχή.

Τρόποι αντίστασης στην κατοχή υπάρχουν πολλοί, αποδεικνύουμε όμως καθημερινά πως συμφιλιωθήκαμε και με την κατοχή και με τους δυνάστες μας.   

ευθύνη

 ΕΥΘΥΝΗ

Γενικά, Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας στη δημόσια υπηρεσία και το εφαρμόζει συστηματικά είναι να αποφεύγει να αναλαμβάνει ευθύνη, οπότε αποφεύγει τα γραπτά και προτιμά τις προφορικές οδηγίες, εντολές, υποδείξεις, για να μην υπάρχει καμιά γραπτή απόδειξη στην οποία να στηριχθεί κάποιος και να τον κατηγορήσει.

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πυρκαγιές και οι μεγάλες ζημιές που υπέστη αυτό το κράτος, για τις οποίες  δύσκολα αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη, από ανωτάτων μέχρι κατωτἀτων, γιατί η τακτική της μη ανάληψης ευθύνης είναι μάλλον κανόνας.

Παραδείγματα που μένουν αξέχαστα από τα σχολεία, έρχεται μαθήτρια από την Περσία, δεν ξέρει καθόλου ελληνικά. τηλέφωνο από το υπουργείο να τοποθετηθεί στη δευτέρα λυκείου. Στείλετέ το γραπτά, άκου τι σου λέω.

Κάτι παρόμοιο με τις εκδρομές στην Ελλάδα, εκδρομές προβλήματα, όταν κάποτε μεταφέρθηκαν από ένα ξενοδοχείο σε άλλο μαθητές διότι το πρώτο ήταν πλήρως ακατάλληλο, ο πρώτος ξενοδόχος κατήγγειλε την υπόθεση στα δικαστήρια, εκλἠθη ο διευθυντής να παρουσιαστεί εν μέσω Ιουνίου στην Ελλάδα να δικαστεί, ζητείται η συμβουλή του γενικού εισαγγελέα, αφού δεν πρόκειται για προσωπική εκδρομή αλλά εκδρομή σχολείου, και ο γενικός απαντά,  μην εμπλέξεις το υπουργείο, να πας να δικαστείς, να υποστείς την ποινή και να σιωπάς.

Υπάρχουν βέβαια στο δημόσιο και οι υπεύθυνοι άνθρωποι που μοχθούν, αγαπούν τη δουλειά τους, σέβονται τον πολίτη, οπότε θα ήταν πολύ άσχημο να οδηγηθούμε στο γενικό συμπέρασμα, αν θέλεις να είσαι επιτυχημένος δημόσιος υπάλληλος, να είσαι ανεύθυνος

το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει

 Το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει.

Το ΄δαμε πολλές φορές στα χρόνια και στον τόπο μας, έστω από το 1958, το 1963, ιδιαίτερα το 74, κι ύστερα άρχισαν οι μετοχές, τα χρηματιστήρια, ο κόβιτ, πυρκαγιές και δυστυχήματα στον αέρα με το αεροπορικό εκείνο, στη θάλασσα και στη στεριά, καθημερινά δυστυχήματα στο δρόμο παρόλα τα φώτα της τροχαίας και τις κάμερες, φόνοι, βία και ναρκωτικά, και το τελευταίο με τα χωριά στη Λεμεσό, ενώ προηγήθηκαν άλλες πυρκαγιές, ο παθός δεν είναι μαθός, αφού δεν μαθαίνουμε, τι να μάθουμε, τόσα πάθαμε!

Κανένας, όση συμπάθεια κι αν έχει, μοντέρνα «ενσυναίσθηση», δεν μπορεί να νιώσει το μέγεθος του πόνου, την οργή, τη λύπη, γιατί δεν είδε τις φλόγες, δεν τον άγγιξαν, δεν είδε το σπίτι του μπουρλότο, δεν χαροπάλεψε ούτε αγωνίστηκε να σώσει συνανθρώπους ή ζώα.

Τα τέτοια περιστατικά είναι πάντα αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, κριτικής, αντεγκλήσεων, ευτυχώς όμως υπάρχει και η ανθρωπιά, οι οργανωμένες υπηρεσίες, οι εθελοντές, οι Άνθρωποι! Μπαίνουν μέσα στη φωτιά για να σώσουν άλλους. Και μπράβο τους. Μειώνουν το κακό στον κόσμο.  

συνεργασία

 

Συνεργασία  

Ο Τατάρ υποστηρίζει πως ο Πρὀεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να μάθει να μιλά για «συνεργασία», γιατί εδώ, λέει,  υπάρχουν δυο κράτη (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάες)  και το μόνο που μένει είναι η αναγνώριση των πραγματικοτήτων και η συνεργασία.

Το λεγόμενο «κράτος» του ξέρει πως μόνο η Τουρκία αναγνωρίζει, που το γέννησε και το βάφτισε, κανένας άλλος, μόνος του πανηγυρίζει και επαίρεται ως πρόεδρος κράτους, άντε και μερικοί δικοί μας τουρκολάτρες. Πάντως κράτος δεν είναι και κράτος δεν έχει.

Συνεργασία σημαίνει προ πάντων εργασία, καταβολή μόχθου και παραγωγή έργου, κι εδώ τα βρίσκουμε σκούρα, γιατί ό τι έκαμαν ως τώρα οι τούρκοι το οφείλουν στην αρπαγή. Σκότωσαν, βίασαν, ρήμαξαν, κατέστρεψαν ό τι ελληνικό και χριστιανικό και άρπαξαν τις περιουσίες μας, σπίτια και χωράφια, εργοστάσια και μηχανήματα, φόρτωσαν τα ψυγεία της Κερύνειας στα πλοία να τα μοιράσουν στα στρατόπεδά τους, μια ιστορία αρπαγής και κλεψιάς. Οπότε; Συνεργασία σημαίνει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε εμείς, και να αρπάζουν εκείνοι.

Τέτοια συνεργασία να λείπει.

 

 της αμμοχώστου

Κάποτε μερικοί δίνουν την εντύπωση πως κυπριακό είναι μόνο η απελευθέρωση της Αμμοχώστου, την Κερύνεια την έχουν ξεγράψει γιατί είπαν οι τούρκοι πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουν, αν μιλήσεις για απελευθέρωση της Κερύνειας θα ακούσεις τα ανέλπιστα από τους εδώ εχέφρονες, οπότε γενικά η έννοια της ελευθερίας είναι απαγορευμένη, προτιμούν την «επανένωση» με ό τι κι αν σημαίνει, ή την «ειρήνη», αυτή κι αν είναι η αγαπημένη λέξη, σκλαβωμένοι αλλά ειρηνεμένοι, ήσυχοι, χωρίς φόβους για άλλο πόλεμο.

Αλλά το θέμα είναι η Αμμόχωστος, το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου», ο παρουσιαστής του προγράμματος στην εκδήλωση για την Αμμόχωστο έλεγε τα δικά του, εμείς φταίμε για όλα, ο δήμαρχος διαχωρίζει τη θέση του γιατί δεν ήξερε τι θα ξεφούρνιζε ο παρουσιαστής, αυτό θα πει οργάνωση εκδήλωσης, στο τέλος όμως ο άλλος θα σου πει, «μα είμαστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι άνθρωποι!»

Αυτά και παρόμοια ζούμε καθημερινά.

οδοφράγματα

 

Για να θυμηθούμε τι γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, τι λέει και το διαδίκτυο: «Στις 23 Απριλίου 2003 άνοιξε το πρώτο οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας στην Λευκωσία. Μετά από 29 χρόνια Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα περνούσαν ξανά από την άλλη πλευρά της ‘πράσινης γραμμής’. Το άνοιγμα έγινε κάτω από την πίεση του κινήματος των Τουρκοκυπρίων ενάντια στο καθεστώς του Ντενκτάς.»

Αλλά η πρωτοβουλία ήταν του Ντενκτάς, οπότε, αν πηγαίνουν στα κατεχόμενα Έλληνες, τούτο οφείλεται στο ότι ο Ντενκτάς επέτρεψε.

Κι αφού το εκεί είναι ψευδοκράτος, άρα κανένας δεν παρέχει εγγύηση για την ασφάλεια των επισκεπτών, πηγαίνει κάποιος με δική του ευθύνη, κι αν συλληφθεί και τον παρουσιάσουν στα στρατοδικία ως κατάσκοπο, σαπίζει στις φυλακές και χαίρεται ο Τατάρ, γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να εκδικείται για όσα νομίζει πως του έχουμε ως τώρα κάμει. Ευκαιρία ζητά και του την δίνουμε. .

οι λέξεις

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

ρεζίλι < (άμεσο δάνειο) τουρκική rezil < αραβική رذيل (razīl, αχρείος) Ουσιαστικό ρεζίλι ουδέτερο

ο περίγελος Εκφράσεις: γίνομαι ρεζίλι: γελοιοποιούμαι,  ρεζίλι των σκυλιών                                                                         

 

Πολλές φορές γίναμε ρεζίλι σ’αυτό τον τόπο αλλά και παγκοσμίως, μια και στα ρεζιλἰκια μας εμπλέκονται και αμερικανοί, αφρικανοί, σλοβάκοι.

Θυμάστε που κάποτε μας επισκέφτηκε ο Ντέσμοντ Τούτου με τον Τζίμι Κάρτερ επί Χριστόφια και Ταλάτ (αν δεν λύσουν αυτοί οι δύο, τα αδέλφια, το κυπριακό, δεν το λύνει κανένας, έλεγαν).

Ήρθαν, λοιπόν, οι «πρεσβύτεροι» να μας διδάξουν πώς να συζούμε οι Έλληνες με τους Τοὐρκους στην Κύπρο.

Ἀλλη φορά, το 2014, ετοιμάσαμε τους διαπραγματευτές μας στο κυπριακό, Μαυρογιάννη και Οζερσάι, να πάνε στην Αφρική, να μάθουν πώς λύονται οι διαφορές και πώς συζούν άνθρωποι  διαφόρων χρωμάτων και εθνοτήτων.

Για χρόνια εδώ, στο Λήδρα Πάλας, η πρεσβεία της Σλοβακίας συγκαλεί τους εκπροσώπους των κομμάτων των δύο κοινοτήτων να συνέλθουν, να αλληλογνωριστούν, και να αποφασίσουν και θέσουν σε εφαρμογή μέτρα «αρραβώνων και γάμου» των δύο κοινοτήτων. Στην τελευταία τους συνάντηση εισηγούνται να διδάσκονται στα Δημοτικά ελληνικά και τουρκικά και στις δυο κοινότητες, με την ελπίδα πως έτσι θα αλληλογνωριστούν και θα ειρηνεύσουν. (άλλο θέμα η ειρήνη, άλλο ρεζιλίκι, να ζητάς ειρήνη στη σκλαβιά σου!)

Όλα τα πιο πάνω δείχνουν πως πολλοί εμπλεκόμενοι στο κυπριακό έχουν παρασυρθεί σε ένα μεγάλο ψεύδος, πως το πρόβλημά μας είναι η συμβίωση των δύο κοινοτήτων.  Ούτε που ακούν τι απαιτεί ο Τατάρ ή ο Ερντογάν, εκτός αν τα ακούν, αλλά δεν τα λαμβάνουν υπόψη ως φούσκες: Αναγνώριση του κρατιδίου, τρία Α, ελευθερίες στον αέρα και στη θάλασσα, αποαπομόνωση των τουρκοκυπρίων, με απάντησή μας βέβαια, παραδώστε τα διαβατήρια και τις ταυτότητες, κλείστε τις διόδους εισόδους και εξόδους, είστε κλέφτες, κανένας δεν σας αναγνωρίζει, αφήστε μας ήσυχους!  

Τεκμήρια Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου

 Η Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου στη νέα της ποιητική συλλογή «Τεκμήρια» -Αρμίδα- επιβεβαιώνει πώς οι λέξεις είναι το μόνο όπλο του ποιητή. Εκρηκτικές λέξεις, με ένα βαρύ από Ιστορία περιεχόμενο, μεταφέρουν τον αναγνώστη σε κόσμους της Τέχνης, της Ζωής, της Ιστορίας, των προσωπικών βιωμάτων της ποιήτριας, εμπλουτίζοντας έτσι και την πείρα, γνώσεις, ευαισθησία, φαντασία του αναγνώστη. Μπορεί να πει κανείς πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ύψιστο της αφαίρεσης. Οπότε το εναπομείναν είναι ουσία μόνο. Γι’ αυτό και η εκρηκτική δύναμη των λέξεων που συναποτελούν το κάθε της ποίημα.

Στέλιος Παπαντωνίου

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

 

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε,

Μακαριότατε,

Στην Κύπρο γνωρίσαμε πολλές ζοφερές μέρες . Ζήσαμε αγωνιώντες έξω από τις φυλακές τις τελευταίες στιγμές των μελλοθανάτων. Ανεξίτηλο στη μνήμη το 58, όταν τα τουρκικά στίφη άναβαν πυρκαγιές στη Λευκωσία για την πρώτη διχοτόμηση και τη βίαιη μετακίνηση Ελλήνων. Με αυτοθυσία αντιμετωπίσαμε την τουρκική ανταρσία του 63 εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια ατέλειωτη σειρά από μαύρα μερόνυχτα μας πλήγωσαν σ’ αυτό τον τόπο

Πιο μαύρη όμως από τη σημερινή μέρα του πραξικοπήματος εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν έζησε η Κύπρος,  γιατί σαν σήμερα άνοιξαν οι πύλες της κόλασης και ρίχτηκε μέσα στις φλόγες το νησί μας, καθημαγμένο από χέρι αδελφικό και κατακρεουργημένο. 

Ανατρέχοντας στα περασμένα, τιτάνιος ήταν ο αγώνας μας για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα το 55-59. Οι περισσότερες όμως κυβερνήσεις της Ελλάδας δήλωναν την αδυναμία τους να συνδράμουν στον αγώνα μας, σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό και τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του.

Από τη μια στα βουνά και στους κάμπους, στις πόλεις και στα χωριά, μάχες, ηρωισμοί, ολοκαυτώματα, θυσίες, εξορίες, αγχόνες, τιμημένες δάφνες.                                          

Από την άλλη, η πονηρή αγγλική διπλωματία, οι  συμμαχικοί δεσμοί Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, οι συνεχείς απειλές και τα σχέδια για διχοτόμηση της Κύπρου οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου,  με τις οποίες η τουρκική κοινότητα τύγχανε της μέγιστης εύνοιας. 

Στο εσωτερικό μας μέτωπο όμως, μερίδα του ελληνικού κυπριακού λαού δεν αποδεχόταν τις συμφωνίες και παρέμενε πεισματικά προσκολλημένη στην ένωση,  χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες  και τις κρατούσες διεθνείς συνθήκες, χωρίς να διακρίνει το εφικτό από το ευκταίο.

Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Τουρκία,  που από τη δεκαετία του 1950 είχε εκπονήσει σχέδιο ανακατάληψης του νησιού μας,  εξόπλιζε και προετοίμαζε στρατιωτικά τους Τούρκους της Κύπρου.

Το 1963 εκρήγνυται η τουρκανταρσία. Τα Ηνωμένα Έθνη όμως εκδίδουν ψήφισμα υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναγνωρισμένης κρατικής οντότητας.

Τον Αύγουστο του  1964 βομβαρδίζεται η Τηλλυρία.

Η Ελληνική μεραρχία στο πλευρό μας, εκδιώκεται όμως το 1967.

Στο μεταξύ στην Ελλάδα, στις 21 Απριλίου 1967, το πραξικόπημα των συνταγματαρχών επέβαλε στρατιωτική δικτατορία στο λίκνο της Δημοκρατίας. 

Ο ελληνικός λαός ανεβαίνει το Γολγοθά του και υφίσταται τα πάνδεινα από τους δικτάτορες, των οποίων τα πλοκάμια στην Κύπρο είχαν αρχίσει να βραχυκυκλώνουν την Εθνική Φρουρά.

Στην ενωτική παράταξη προστίθεται ο στρατηγός Γρίβας Διγενής, αρχηγός της ΕΟΚΑ και μετέπειτα αρχηγός της προδοτικής και καταστροφικής ΕΟΚΑ Β.

Φορείς του νατοϊκού πνεύματος οι περισσότεροι ελλαδίτες αξιωματικοί δεν θεωρούσαν την σύμμαχό τους Τουρκία τον εχθρό,  αλλά τη Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό, για τα οποία κατηγορούσαν τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως τον Κάστρο της Μεσογείου και την Κύπρο ως την Κούβα της Μεσογείου, από την οποία προσπαθούσαν να τον απομακρύνουν.

Όλα αυτά αναζωπύρωναν το διχασμό και όπλιζαν την αδελφοκτόνο ΕΟΚΑ Β΄.

Αλλεπάλληλες δολοφονικές απόπειρες εναντίον του Μακαρίου, ένοπλες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών και  δολοφονίες δημοκρατικών φιλομακαριακών πολιτών έγιναν η καθημερινότητα στο νησί.

Φύλακες προστάτες η Προεδρική Φρουρά και το Εφεδρικό Σώμα, με ομάδες δημοκρατικών πολιτών.

Στο μεταξύ το 1972-73 είχαν οργανώσει εκκλησιαστικό πραξικόπημα οι Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας  που πίεζαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να απομακρυνθεί του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η αλλαγή στην ανώτατη κεφαλή της δικτατορίας στην Ελλάδα,  το 1973, από τον Παπαδόπουλο στον δικτάτορα Ιωαννίδη, από τον οποίο εξαρτάτο άμεσα η ΕΟΚΑ Β, έδωσε το έναυσμα για σχεδιασμό  πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου,   με το πρόσχημα πως τούτο θα οδηγούσε στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.   

Ξημερώνει η 15^η Ιουλίου του 74, η κατάμαυρη μέρα,  όταν επίορκοι αξιωματικοί της χούντας επιτίθενται εναντίον του προεδρικού με τανκς και προσπαθούν να αφανίσουν από προσώπου γης τον Μακάριο. Χαοτική ατμόσφαιρα, μίσος, νευρικότητα, εκφοβισμοί, απειλές, πυρκαγιά.

Το φρικιαστικό μήνυμα από το ΡΙΚ «Ο Μακάριος είναι νεκρός» απλώνει νεκρικό σάβανο στον τόπο, ακολούθησε όμως ευτυχώς η ίδια η φωνή του εθνάρχη από τον ραδιοσταθμό της Πάφου  «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποιος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίο συ εξέλεξες διά να είναι ο ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός.»    

15 του Ιούλη 1974: μέρα της κόλασης, του αδελφοκτόνου προδοτικού πραξικοπήματος, που έφερε ως άλλος δούρειος ίππος στα σπλάχνα της τον Τούρκο εισβολέα. Οι νεκροί πολλοί.

Δυστυχώς  το πραξικόπημα επικράτησε,  έστω για λίγες μέρες, παρά τις θυσίες και τη σθεναρή αντίσταση,  με την πατριωτική προπάντων σκέψη των δημοκρατικών να παύσει να χύνεται αίμα αδελφικό.

Πέντε όμως μέρες με την ΕΟΚΑ Β  να πανηγυρίζει, ήταν αρκετές να φέρουν τον προετοιμασμένο τούρκο εισβολέα στην Κύπρο,  με αποτέλεσμα την κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού μας, το θανάτο, την προσφυγοποίηση, τον εγκλωβισμό συμπατριωτών μας που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν από τα εχθρικά στρατεύματα και τανκς, τους βιασμούς, την αιχμαλωσία, τους αγνοούμενους ως τώρα αδελφούς μας.

΄Αρπαξαν σπίτια και περβόλια, περιουσίες και επιχειρήσεις,  ξενοδοχεία και εργοστάσια, κατέστρεψαν την οικονομική ζωή του τόπου και αλλοίωσαν αναρίθμητα πολύτιμα δείγματα  του ελληνικού και χριστιανικού χαρακτήρα του τόπου, εκκλησίες και νεκροταφεία, τοπωνύμια, και το άκρως εγκληματικό, κουβάλησαν έποικους από την Τουρκία ανατρέποντας την πληθυσμιακή αναλογία, ένας τρίτος Αττίλας.

Και ύστερα από τα τόσα απειλητικά για την ίδια της ύπαρξή μας, απαιτούν αναγνώριση δικού τους κράτους στα δικά μας χώματα,  αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής,  στα οποία, αν υποχωρήσουμε,  θα καταγραφούμε στην Ιστορία ως οι χείριστοι και κάκιστοι των Ελλήνων και παγκοσμίων πολιτών. Γιατί στην Κύπρο παίζεται η τύχη της παγκόσμιας δικαιοσύνης και του ανθρώπου και της ανθρωπιάς όπου γης,  αλλά και η τύχη και το μέλλον του ελληνισμού.

Έχοντας εμπιστοσύνη στους χειρισμούς του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ἐνωση, η δημοκρατική Ελλάδα και η Εκκλησία της Κύπρου, προσβλέπουμε σε ένα καλύτερο μέλλον,  που να εγγυάται την παρουσία του ελληνισμού σ’ αυτό τον τόπο, ριζωμένου εδώ από τον καιρό του τρωικού πολέμου.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ στον ιερό ναό του Ελληνικού Κοιμητηρίου Λευκωσίας για να τιμήσουμε όσους θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την Κυπριακή Δημοκρατία,  για να τιμήσουμε τους πεσόντες αγωνιστές,  τους ανθρώπους που πρόταξαν τα στήθη να υπερασπιστούν τον νόμιμο αρχηγό του κράτους, να δεχτούν τα βόλια στο προεδρικό και στο αρχιεπισκοπικό μέγαρο, θέτοντας υπεράνω της ζωής τους τη νομιμότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς αυτού του τόπου, αντιτασσόμενοι στη στυγνή δικτατορία, στην επιβολή διά της βίας της θέλησης μιας στρατιωτικής χούντας.

Πολλές νύχτες αγρύπνησαν,  βράχο έκαμαν τη θέλησή τους να υπερπηδήσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες,  κοπίασαν, αγανάκτησαν με τους απάτριδες και ψευδοπατριώτες, ετοιμάστηκαν ψυχικά πολλές φορές για το μεγάλο ταξίδι, προπάντων έπραξαν ηθικά, αφού με την ελεύθερη βούλησή τους αποφάσισαν τη στράτευση   στον αγώνα για τη διαφύλαξη και σωτηρία της Κύπρου. Το «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», πολλές φορές τους συνόδευε στις άγρυπνες σκοπιές τους, γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πως πολεμούσαν για την τύχη του ελληνισμού, για τη μόνιμη εδώ παρουσία του, για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για τη νομιμότητα.

Για όλα αυτά πάλεψαν και έπεσαν τα παλικάρια που σήμερα τιμούμε.

Αιωνία η μνήμη των ηρωικώς πεσόντων στο πραξικόπημα αδελφών μας

Ο αγώνας και η θυσία τους ας είναι φως και οδηγός μας.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

προϊστορία και μεθιστορία

 

Προϊστορία και μεθιστορία

Όλα έχουν την προϊστορία τους, 1972-74 διεξάγονταν ενδοκυπριακές συνομιλίες, η ελληνική πλευρά υποστήριζε πως βάση ήταν το ενιαίο κράτος, αλλά το 73, με την άνοδο του Ετσεβίτ στην εξουσία και ύστερα από την πρώτη επίσκεψη Ντενκτάς για να τον ενημερώσει για τα γιγνόμενα εδώ, η ανακοίνωση του Ετσεβίτ έλεγε πως βάση των συνομιλιών είναι το ομόσπονδο κράτος. Με κάμποσα λογικά κομποσχοίνια και ο γενικός γραμματέας των ηνωμένων εθνών Κουρτ Βαλτχάιμ  είπε τότε πως ναι μεν τα ψηφίσματα των  ΗΕ μιλούν για ενιαίο κράτος αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο.

Πανομοιότυπα σήμερα, εμείς μιλούμε για δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, ενώ η τουρκική πλευρά επιμένει στα δύο κράτη, κάτι που έχει ήδη αποδεχτεί και η προσωπική απεσταλμένη του γγ κυρία Ολγκίν. Ναι μεν διζωνική δικοινοτική ομπσπονδία λεν τα ψηφίσματα αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο αφού δεν είναι κοινά αποδεκτή  η δδο ως βάση των συνομιλιών.

Και η μεθιστορία; Το επόμενο βήμα θα είναι, βάση των συνομιλιών η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αναγνώριση της τουρκικής δημοκρατίας της κύπρου.

Ό τι ώραν σας τα λαλώ.

παραιτήσεις

 

Παραιτήσεις

Το ωραίο εκείνο, «μόλις διοριστείς κάπου, να έχεις έτοιμη στην τσέπη και την παραίτησή σου», παραμένει ωραίο σαν παραμύθι. Σπάνια πραγματοποιείται και μπράβο τους.

Να όμως που γίνονται παραιτήσεις ακόμα και σε καιρό δικτατορίας, 1974, σαν σήμερα περίπου, ο υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας Σπυρίδων Τετενές έδωσε την παραίτησή του μαζί με άλλους δύο ανώτατους του υπουργείου, Βλάχο και Τζούνη, γιατί λαμβάνονταν αποφάσεις από τους στρατιωτικούς, χωρίς να ερωτηθούν οι του υπουργείου εξωτερικών.

Και βέβαια εννοείται η απόφαση των δικτατόρων για πραξικόπημα εναντίον το Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Και όλα αυτά με τον Δημήτρη Ιωαννίδη στα παρασκήνια και στο προσκήνιο, μόνος να αποφασίζει και οι άλλοι πειθήνια όργανα να εκτελούν.

χρονολόγιο

 Όσο πλησιάζουν αυτές οι μέρες, το ένα πραξικόπημα θυμίζει το άλλο, εκεί στην Αθήνα, 1967, 21^η Απριλίου, το ραδιόφωνο και πάλι να προεξάρχει, ήδη ο φίλος συμμαθητής Γιώργος Χριστούδιας, μελετηρός από το χάραμα, είχε ακούσει την είδηση, εκατό μέτρα πιο πάνω μέναμε εμείς, μας ήρθε μαντατοφόρος, κι ύστερα ακούσαμε εμβατήρια και τέτοια, στο δρόμο λεωφόρος Κηφισίας δεξιά αριστερά φαντάρια οπλισμένα, κι όταν έπρεπε να πάμε στο εστιατόριο άρχιζε η μέτρηση, μην περάσουμε τους πέντε και φανούμε οχλαγωγία, πυροβολούσαν μας προειδοποίησαν, άλλοι αργότερα την πέρασαν χειρότερα, με το ραδιοφωνάκι στο μπάνιο να ακούν Θεοδωράκη, απαγορευμένα τραγούδια και άλλα τέτοια ευτράπελα των δικτατόρων, τότε είναι που ξέσπασαν ανέκδοτα εκατοντάδες για την κατάσταση και τους συνταγματαρχέους, υπήρχαν βέβαια και οι κυνηγημένοι φίλοι, ευτυχώς τέλειωσα, δεν είχα λόγο να μένω πια στην πόλη των ονείρων και τώρα της δικτατορίας, κι ήβρα εδώ ύστερα από λίγα χρόνια τη δική μας οκταήμερη, και πάλι από το ραδιόφωνο τα μαντάτα, ακολούθησε η γνώριμη φωνή του Μακαρίου από το ραδιοφωνικό σταθμό της Πάφου, αλλά και δυστυχώς η εισβολή κι όλο το πρωτόγνωρο κακό, μοναδικό στην Ιστορία μας.

Ένα μικρό χρονολόγιο

1967 Απρίλιος Στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα. Αρχίζει η τραγωδία του Ελληνισμού

Σεπτέμβριος Συνομιλίες στο Κεσάν του Έβρου μεταξύ Τούρκου πρωθυπουργού και πρωθυπουργού της χούντας.

Νοέμβριος, συγκρούσεις στους Αγίους Θεοδώρους και στην Κοφίνου.

Δεκέμβριος Αποσύρονται τα ελληνικά στρατεύματα από την Κύπρο. Ενδοκοινοτικές συνομιλίες                     Ιδρύεται παράνομη «Τουρκοκυπριακή Προσωρινή Διοίκηση» από τους τουρκοκύπριους.

1968 Φεβρουάριος Εκλογές στην Κύπρο, επανεκλέγεται ο Μακάριος.

1970 Μάρτιος Απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου

1971 Απρίλιος Δηλώσεις Γρίβα εναντίον Μακαρίου στην Αθήνα.

Σεπτέμβριος Ο Μακάριος για συνομιλίες στην Αθήνα με το δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Ο Γρίβας επιστρέφει μυστικά στην Κύπρο και ιδρύει την ΕΟΚΑ Β. Με τη υποστήριξη της χούντας στρέφεται εναντίον της Κυπριακής Κυβέρνησης.

1973 Φεβρουάριος Προεδρικές εκλογές, εκλέγεται ο Μακάριος χωρίς αντίπαλο.

Μάρτιος Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εγκρίνει τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ.

Σεπτέμβριος Απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου κοντά στο χωριό Α. Σέργιος.

1974 Ιανουάριος  Θάνατος του Γρίβα

Ιούλιος 2. Ο Μακάριος ζητά από τον Γκιζίκη την ανάκληση των Ελλαδιτών αξιωματικών από την Κύπρο.

2 Ιουλίου αποφασίζεται από χούντα Ιωαννίδη στο πεντάγωνο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου

Ιούλιος 15: Πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου από τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρισκόταν στην Κύπρο – Εθνική Φρουρά – ΕΟΚΑ Β. Αά ναλαμβάνει πρόεδρος ο Σαμψών.

Βομβαρδίζεται το προεδρικό Μέγαρο και το μέγαρο Αρχιεπισκοπής, ο Μακάριος διαφεύγει.

19 Ιουλίου απόγευμα ο Μακάριος απευθύνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και καταγγέλλει το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών Στις 4 το πρωί της 20ης Ιουλίου ο Τούρκος πρωθυπουργός ανακοινώνει ότι τουρκικά αποβατικά ήδη έχουν ξεκινήσει από τη Μερσίνα, με προορισμό την Κερύνεια

20 -26: εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, 7-9% του Κυπριακού εδάφους υπό Τουρκική κατοχή (Αττίλας 1).

Το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καλεί για εκεχειρία και αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο.

Καταρρέει το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα.

Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ο Καραμανλής Πρωθυπουργός.

«Η Κύπρος κείται μακράν»

Ο Κληρίδης αντικαθιστά τον Σαμψών στην προεδρία της Κύπρου. Πρώτη διάσκεψη των εγγυητριών δυνάμεων στη Γενεύη για την κατάσταση στην Κύπρο.

Αύγουστος 14 -16: Δεύτερη επίθεση εναντίον της Κύπρου. 37% του κυπριακού εδάφους υπό τουρκική κατοχή (Αττίλας 2). Εκδιώκονται οι ελληνοκύπριοι από τις εστίες τους. Νεκροί, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι

Νοέμβριος

Η ΓΣ του ΟΗΕ υιοθετεί ομόφωνο ψήφισμα και καλεί για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, σεβασμό της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους και σε ασφαλείς συνθήκες.

Δεκέμβριος Ο πρόεδρος Μακάριος επιστρέφει στην Κύπρο. Το κογκρέσο των ΗΠΑ αποφασίζει εμπάργκο για την Τουρκία.

1975 Φεβρουάριος Ο Ντενκτάς και η Άγκυρα ανακηρύσσουν το Ομόσπονδο Τουρκοκυπριακό Κράτος. Η ανακήρυξη καταδικάζεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

2003 Μάρτιος Συνάντηση της Κοπεγχάγης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Η συνάντηση κατέληξε σε αδιέξοδο. Η τουρκοκυπριακή πλευρά αρνείται κάθε συζήτηση επί του σχεδίου.

Απρίλιος Στη Στοά Αττάλου και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας υπογράφεται η πράξη προσχώρησης της Κύπρου.

2004 Απρίλιος Δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Η ελληνοκυπριακή πλευρά το καταψήφισε με 75,83% ενώ η τουρκοκυπριακή το έκανε δεκτό με 65%.

Μάιος  Η Κύπρος μέλος της ΕΕ.