κωμικοτραγικά

 

κωμικοτραγικά

Είναι Φειδίας, είναι Αριστοφάνης, διακωμωδεί το σύστημα και τον εαυτό του, είναι κριτικός και καυστικά σατιρικός, ή έρχεται από τα μαύρα μεσάνυχτα της άγνοιας και δεν συνειδητοποιεί ούτε χρόνο ούτε τόπο ούτε καταστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε;!

Μπορεί οι λεγόμενοι πολιτικοί μας να μην είναι οι δημαγωγοί της αρχαιότητας, με τις λίγες γνώσεις για όλα που έχουν, καθοδηγούνται από τη γραμμή του κόμματός τους και εκφράζουν το κόμμα, γι’ αυτό ξέρουμε τι θα πουν πριν το πουν, με την ξύλινη γλώσσα, από τη μια βουτηγμένοι στα προβλήματα του τόπου κι από την άλλη στην έγνοια τους να φαίνονται αρεστοί στον κόσμο, ξανάρχονται εκλογές.

Η τραγωδία της Κύπρου, των Ελλήνων της Κύπρου, είχε και την είσοδο και τα επεισόδια, την κορύφωση και τις ανατροπές ή περιπέτειες, την αναγνώριση των πρωταγωγιστών με τα λάθη τους, την έξωση, τη σκλαβιά, την αιχμαλωσία, όσα μια τραγωδία περιέχει, γι’ αυτό και θα περίμενε  κανείς να έχουμε μάθει ως παθόντες, συχνά πυκνά όμως έρχεται η διάψευση, όχι μόνο δεν μάθαμε αλλά και αυτοτρωγόμαστε, μασούμε οι ίδιοι ηδονιζόμενοι τις σάρκες μας, απόδειξη πολλά γραφόμενα πολλών, που φανερώνουν το επίπεδο στο οποίο καταντήσαμε, ίδιο του Φειδία, εκπροσώπου μιας εποχής φαρσοκωμωδίας που θέλει να κρύψει την τραγικότητα μέσα στην οποία ζούμε.

 

 

Ειρήνη

Περιμένω να δω διαδηλώσεις χαράς και αγαλλίασης για την ειρήνη που επιτεύχθηκε στην περιοχή μας, Ισραήλ και Παλαιστίνη, με πρωτεργάτη τον αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, τίποτε δεν βλέπω τίποτε δεν ακούω, φαίνεται πως και η ειρήνη πρέπει να είναι κατασκευασμένη made in nonamerica, χτες ακόμα ήταν γεμάτοι οι δρόμοι, καλύτερα τα δρομάκια με διαδηλωτές, σήμερα ούτε ρουθούνι, ας είναι και για τον Πρόεδρό μας  που παρέστη στη συγκέντρωση των αρχηγών κρατών, για τον Μητσοτάκη ούτε λόγος, όλοι θέλουν να τον φαν και τους καταβροχθίζει, άλλο αυτό, τρελός κόσμος, κι η ειρήνη λοιπόν κάθεται και κλαίει που δεν της βρίσκουν την ίσια της, πρέπει κι αυτή να είναι έγχρωμη, κόκκινη ή μπλε, ρούσα ή αμερικάνα pax, ευτυχώς υπάρχουν τα μέσα μαζικής έκφρασης κι  οι μάζες λεν τα δικά τους να ξεθυμάνουν και ξεθυμαίνουν. Κι αυτά έγχρωμα. Μαύρα κατάμαυρα.

ποιος να του το πει

 

ΠΟΙΟς ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙ

Μεγάλη η θλίψη στα κατεχόμενα εδάφη μας στα οποία θρονιάστηκε η παρανομία, γιατί το ψήφισμα για δύο κράτη που σκαρφίστηκε η Τουρκία θα περάσει κατά πλειοψηφία και όχι ομόφωνα από τη λεγόμενη βουλή τους.  

Ανάλογο ψήφισμα στην τουρκική εθνοσυνέλευση πέρασε με ομοφωνία.

Δυο γαίδούρια μάλλωναν σε ξένο αχυρώνα.

Σκεφτείτε τι ανατροπές στις δημοκρατίες, όταν  το 18% ενός πληθυσμού αποφασίζει για την τύχη του 80% σε μια βουλή ανύπαρκτη, αφού καμιά άλλη χώρα δεν την αναγνωρίζει.

Και να έχεις τον  Ερσίν Τατάρ να λέει πως: «Με την πλήρη στήριξη της Τουρκίας υπάρχουν δύο κράτη, δύο λαοί, δύο χωριστές δημοκρατίες. Πρέπει όλος ο κόσμος να το σεβαστεί αυτό».

Το 80% οι Έλληνες του νησιού να υπακούν στο 18 και όλος ο κόσμος να σεβαστεί ένα ανύπαρκτο κρατίδιο και τις αποφάσεις του. Αν είναι δυνατόν

Αλλά ποιος να του το πει!!!

Καίτη Χρίστη

 

Αγαπητή μου Καίτη Χρίστη,

όντως μεγάλη φιλόλογε, ευτυχισμένα τα παιδιά που γνώρισαν τη διδασκαλία σου και οι ενήλικες που σε παρακολούθησαν στις διάφορες ομιλίες σου, η Φιλοσοφική Εταιρία μάλλον απέθανε μετά του Κλείτου.

Μόλις τώρα τέλειωσα το βιβλίο σου Συνομιλίες Β΄ γιατί μια επέμβαση καταρράκτη αυτό το διάστημα και άλλα μικρά συνετέλεσαν στην αργοπορημένη ανάγνωση.

 Όμως, παρόλο που δεν διάβασα της Ανδρεανής Ηλιοφώτου φιλτάτης το τελευταίο ποιητικό έργο, αμέλησα να περάσω από το σπίτι της παρἀ την πρόσκληση, το γνώρισα όμως και θαύμασα μέσα από τη δική σου αγαπητική παρουσίαση  και γνώση, γιατί αν δεν κατείχες από φιλοσοφία, θα αδικούσες το έργο.

Το βιβλίο σου μου έδωσε την ευκαιρία να καταφύγω στην Τεχνητή Νοημοσύνη και να της ζητήσω Ρώσσους λογοτέχνες διωχθέντες από το καθεστώς, ώστε να ολοκληρώσω κατά δύναμη την όλη εικόνα καταπίεσης και διωγμών. Προσέθεσα στα όσα έμαθα από το βιβλίο σου και όσα διάβασα για τον άγιο Λουκά τον ιατρό και έτσι μεγάλωσε η απορία μου, πώς ακόμα βρίσκονται άνθρωποι που θαυμάζουν και υποστηρίζουν καθεστώτα ή συστήματα τέτοια, δυστυχίας και απανθρωπίας.

Πάντως τελειώνοντας το βιβλίο σου βγαίνω καλύτερος, αφού έβαλες στο τέλος έναν αγωνιστή της ανθρωπιάς, τον Λούθερ Κινγκ.

Παρέλειψα όσα από καιρό είχα μελετήσει αφού τα διδάσκαμε στο σχολείο, Θεοτοκά και Τσίρκα.

Τα φιλοσοφικά και θεολογικά τέρπουν. Ο Γκαπριέλ Μαρσέλ μού θύμισε παλαιά πως ήταν μαζί με μια χορεία φιλοσόφων οι αγάπες μας στα πρώτα χρόνια διδασκαλίας της φιλοσοφίας στα σχολεία, με τον μακαριστό Κώστα Μιχαηλίδη να πρωτοστατεί.

Μέγας ο Φλορόφσκι και το έργο του, παρόλο που πολλοί φανατικοί θεολόγοι δεν γνωρίζουν από Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ή το κατηγορούν, σημασία όμως έχει πως εργάστηκες με συνέπεια και έφερες σε πέρας ένα υψηλό πνευματικό έργο για το οποίο σε ευχαριστώ.

Μην τα πολυλογούμε

Στέλιος Παπαντωνίου

22.09.2025

εκει που πρεπει

 ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ

Στέλιος Παπαντωνίου

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως, ενώ όλοι οι ασχολούμενοι με το κυπριακό παρουσιάζονται ως γνώστες των  τουρκικών σχεδίων από τη δεκαετία του πενήντα, αντί να παρακολουθούν την πορεία των και να προετοιμάζουν εργαλεία για την αποτυχία αυτών των σχεδίων, για άλλα με εισαγωγικά  σκέφτονται και μιλούν, όπως για την έναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών, πότε και πού και πόθεν θα αρχίσουν, ενώ οι Τούρκοι μένουν αταλάντευτα ριζωμένοι στα σχέδιά τους που συνεχίζουν να εφαρμόζουν με συνέπεια καταστροφική αν όχι αφανιστική για μας.

Οι τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου στον ΟΗΕ ήταν προκλητικές για τον διεθνή οργανισμό και τον Γενικό Γραμματέα του και για το Συμβούλιο Ασφαλείας : « Υπερασπιστήκαμε για άλλη μια φορά σθεναρά τη δίκαιη υπόθεση των Τουρκοκυπρίων. Με βάση το γεγονός ότι υπάρχουν «δύο ξεχωριστά κράτη και δύο ξεχωριστοί λαοί» στο νησί, επαναλάβαμε την έκκλησή μας για αναγνώριση της 'Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου'. ..Η εξωτερική πολιτικής της Τουρκίας…εμπνέεται από τον δικέφαλο  αετό των Σελτζούκων που κοιτάζει ταυτόχρονα προς την Ανατολή και τη Δύση.»

Τα λόγια αυτά μπορούσε να τα είχε πει και ο Χίτλερ τον καιρό του, και να απαγορεύονταν από τον ΟΗΕ ως προάγγελοι επιθέσεων και διά πυρός καταλήψεων ξένων εδαφών, αλλά ουδεμία αντίδραση, άρα ενοχική ανοχή στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας εις βάρος άλλων ελεύθερων λαών. Και ενώ ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι απόφαση του ΟΗΕ, στον ίδιο αυτό οργανισμό εκφωνείται η δήλωση και η απαίτηση να παραβούν όλοι το διεθνές δίκαιο, για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα του νεοσουλτάνου με το δικέφαλο όχι του Βυζαντίου αλλά των Σελτζούκων. (έχουμε κι εμείς πολιτισμό!!!)

Είναι όμως και το εδώ παρακλάδι και υποτακτικός του Τούρκου προέδρου, ο εκπρόσωπος των τουρκοκυπρίων: αντί να υπερασπιστεί τα δίκαια της κοινότητάς του, γίνεται κήρυκας των τουρκικών ορέξεων. Καλούμενος να μετάσχει των ενδοκυπριακών συνομιλιών κατηγορεί τον νόμιμο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί « η  Ιορδανία αποφάσισε  να μην δέχεται εισαγωγές χαλουμιού που δεν προέρχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία, ή γιατί φέρνει όπλα από το Ισραήλ ή γιατί συλλαμβάνει σφετεριστές  ελληνοκυπριακών περιουσιών.»

Για όλα αυτά εμείς χαιρόμαστε και είμαστε περήφανοι.

Γράφω σήμερα, 1 Οκτωβρίου 2025, επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, γεμάτος ελπίδα, γιατί αυτό το κράτος στέριωσε και αντιστέκεται στις τουρκικές επιθέσεις.  Όσα αεροπλάνα και πολεμικά πλοία κι αν χρησιμοποιεί ο εχθρός δεν μπορεί να την διαγράψει από τον κατάλογο των αναγνωρισμένων κρατών. Το κατασκεύασμά τους στα κατεχόμενα εδάφη μας μόνο τους ανίδεους θαμπώνουν, γιατί είναι τενεκές αγάνωτος, διεθνώς ανύπαρκτος.

Χαίρομαι την πατρίδα μου και στηρίζω τις ελπίδες μου σ’ αυτήν, όσα κι αν της καταλογίζουν, όσους εχθρούς κι αν αντιμετωπίζει στο εξωτερικό, προπάντων όμως σ’ αυτό το εσωτερικό, γιατί ένα σώμα αναξίων συσφίγγεται και κοιλοπονά, ευτυχώς όμως γεννά μόνο την απέχθεια των λοιπών.

Είναι όμως  κι η λεγόμενη αντιπολίτευση, έρχονται και εκλογές στα Κατεχόμενα. Επειδή όμως όλοι μια γενιά είναι, κάποτε πολλά ελπίσαμε στον Ταλάτ και τον Ακκιντζή, χωρκανοί, ομοϊδεάτες, παρασυρόμαστε από όσα λέει ο Τατάρ και ξεχνούμε πως υπάρχει κι ο Ερχιουρμάν.

Τι ωραία τα λέει αυτός: «Ο στόχος μας είναι μια ομοσπονδιακή λύση με δύο ιδρυτικά κράτη, δύο περιοχές και πολιτική ισότητα. Είμαστε ένα από τα δύο ισότιμα ιδρυτικά μέρη αυτού του νησιού. Ούτε την Πάφο θα εγκαταλείψω, ούτε τη Λάρνακα, ούτε τη Λεμεσό, ούτε τα δάση εκεί»

Όλα για τα τουρκιά, και θάλασσες και δάση και πόλεις και χωριά, γιατί έχει όραμα ο άνθρωπος! «όραμα για ένα κοινό μέλλον και «Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι ο πατέρας ή η μητέρα του, ποιο κόμμα ψήφισε στο παρελθόν. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλους όσοι θέλουν να χτίσουν το μέλλον σε αυτή τη γη».

Ούτε έποικοι ούτε γηγενείς! Όλοι μια γενιά. Παρόντες και μέλλοντες. Ούτε κλέφτες ούτε βιαστές ούτε παράνομοι. Ὀλοι μια γενιά!

Έτσι κι αλλιώς, επειδή οι εκλογές για δήθεν πρόεδρο στα Κατεχόμενα Εδάφη μας είναι παράνομες, επειδή το κρατίδιο είναι παράνομο, επειδή στις εκλογές μετέχουν έποικοι, έγκλημα πολέμου, επειδή ένα μόνο είναι το κράτος στην Κύπρο, η Κυπριακή Δημοκρατία της οποίας γιορτάζουμε την εξηκοστή πέμπτη επέτειο της εγκαθίδρυσης, γι’ αυτό, ας την έχουμε στη σκέψη και στην καρδιά και ας την φυλάγουμε ως την προστάτιδα και υπέρμαχό μας.  

 

ξενη χωρα

 

ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ

Δεν θα σας κάνουμε όλους αποφοίτους του Αθήνησιν Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, οπότε μπορείτε ελαφρά τη νοήσει να λέτε «ένα πανεπιστήμιο ξένης χώρας έρχεται και ζητά οικήματα στο κέντρο της πρωτεύουσας».

Να όμως που για χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου το Πανεπιστήμιο Αθηνών για χρόνια ήταν το μόνο που ήξεραν και στο οποίο σπούδαζαν και σπούδασαν δωρεάν. Γι΄αυτό και χρειάζεται λίγος σεβασμός όταν αναφέρεστε σ’αυτό. Γιατί ζώντας στην Αθήνα δεν ήταν μόνο το πανεπιστήμιο κέντρο παιδείας αλλά ολόκληρη η αθηναϊκή ζωή της δεκαετίας του εξήντα, αυτήν ζήσαμε, με Χατζηδάκι Θεοδωράκη, Εθνικό θέατρο, Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Συνοδινού, Κατράκη και ποιους και ποιους μεγάλους και αθάνατους των τεχνών. Κινηματογραφικές ταινίες πάσης προέλευσης, βραβευμένες και σταθμούς του κινηματογράφου.

Γι’ αυτό, ξένη χώρα να λέτε τη χώρα στην οποία σπουδάσατε, όχι όμως την Ελλάδα! Ἐλεος πλέον μαζί σας!

βερμουδες

 

Ήταν μια κάποια περηφάνια να πάμε στο Γυμνάσιο, εν πρώτοις θα φορούσαμε μακρύ γκρίζο παντελόνι, σημάδι ότι μεγαλώσαμε πια, δεν υπήρχαν τότε βερμούδες, κάτι κοντά μας έραβαν οι μανάδες μας, άλλα τρία κάρτα άλλα λίγο πιο πάνω από το γόνατο, ήταν και οι καιρός της αλατζιάς, και βέβαια δεν σκεφτόμαστε απεργίες και τέτοιες διαμαρτυρίες για τα ελάχιστα αυτά, αφού είχαμε αγώνα εναντίον των Εγγλέζων, κι οι απεργίες και διαδηλώσεις είχαν το σκοπό τους, έξω οι Άγγλοι από την Κύπρο, ένωση και μόνον ένωση.

Το τι γίνεται σήμερα στα σχολεία, μάλλον μόνο οι Υπουργοί Παιδείας τα βλέπουν με τα καλά τους μάτια, οι πολλοί υπόλοιποι, οι παλιοκαραβάνες στο επάγγελμα ξέρουμε τι σημαίνει σχολείο, μαθητές και μαθήτριες, μια ζωή όλο απρόοπτα, κανείς δεν ξέρει τι θα κατεβάσει ο νους του καθενός και της καθεμιάς, σχολείο και πειθαρχία μάλλον αδύνατον, ήταν βέβαια καιροί αγώνων και πραγματικών θυσιών για την εκπαίδευση, ιδιαίτερα μετά το 74, μέσα στις δυσκολίες και την σκληρή πραγματικότητα, πέρασαν τα χρόνια, συνηθίσαμε την κατοχή, μπαινοβγαίνουν τόσοι στα κατεχόμενα, άλλοι πειράζονται να μιλάς για ελευθερία, κι έτσι μένει πολύς καιρός για τους αργόσχολους να απεργούν για τα αρκοντίσια και τις βερμούδες.

ως πότε

 

Είτε ισχύει είτε όχι το πλατωνικό «λογικό -θυμοειδές- επιθυμητικό»,                                                         μόλις πάει κανείς να κόψει στον ευλογημένο τόπο μας  «ἲλλαντρον καβάτζ'ιν,                                        τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.»

Όση λογική κι αν θέλουν να προβάλουν όσοι χωρίς αιδώ θεραπεύουν δήθεν,  ή φροντίζουν ή υπηρετούν την επιστήμη και την αλήθεια,

ψευδοξαγρυπνώντας  για την ασφάλεια και την ακεραιότητά μας,

με τα ανίερα όμως λόγια τους αγγίζουν, θίγουν, ιερά και όσιά μας,

τότε πετάγεται μέσα από το θυμοειδές, μέσα από τις ρίζες της Ιστορίας, του γένους, της ευψυχίας, της ανδρείας, του πόθου για ελευθερία,                                                                                                              όχι μια μα χίλιες φωνές, που εκφράζουν τα τρίσβαθά μας,                                                                          χύνοντας τη χολή ενός προδομένου και καταπιεσμένου λαού                                                                          και καίοντας με αυτήν τους οσφυοκάμπτες: «ως πότες παλικάρια!»

Θλιβερές συγκρίσεις

 Θλιβερές συγκρίσεις

Η Κύπρος ήταν από τη δεκαετία του 1950 κέντρο διελκυστίνδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, με επιθεωρητές την Αγγλία και τις ΗΠΑ, η Αγγλία για την προστασία των συμφερόντων και βάσεών της και οι ΗΠΑ ως εκπροσωπούσα το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντά του στην περιοχή, με σπουδαιότερο βέβαια τη μη διαμάχη ανάμεσα στους συμμάχους Ελλάδα και  Τουρκία.

Από το 1821 η Κύπρος, έχοντας συνείδηση της ελληνικότητάς της, ήθελε να μετάσχει ενεργά στις επαναστατικές ενέργειες του έθνους, η εγγύτητά της όμως προς την Τουρκία δεν επἐτρεπε ἀμεση συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα, εξ ου και η σοφή τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Κυπριανού, να συμβάλουμε οικονομικά και υλικά στον αγώνα, έστω κι αν αυτό μας στοίχισε την μη συμπερίληψή μας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, παρά τις προσπάθειες του Καποδίστρια, ο οποίος, μιλώντας το 1827 για τα όρια της Ελλάδας έλεγε: «Τα όρια ταύτα από του 1821 καθορίζονται υπό του αίματος του εκχυθέντος εις τα σφαγεία των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών και του Μεσολογγίου και εις τους πολλούς κατά γην και κατά θάλασσαν αγώνας, διά των οποίων εδοξάσθη το ανδρείον τούτο έθνος»

Και ενώ οι Έλληνες της Κύπρου έσπευδαν σε όλους τους ένοπλους αγώνες του ελληνισμού, όπως και ο ελληνικός λαός μετείχε διαφοροτρόπως στους αγώνες του κυπριακού ελληνισμού, το ίδιο δεν συνέβαινε με τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες, από Ελευθερίου Βενιζέλου και εξής, όχι μόνο απείχαν των ενωτικών μας αγώνων αλλά και μας απέτρεπαν από το να επιζητούμε την ένωση με την Ελλάδα, αφού αυτή ήταν υποχρεωμένη πολιτικά και στρατιωτικά και χρεωμένη οικονομικά απέναντι στην Αγγλία ιδιαίτερα, μια Ελλάδα που εξερχόταν του απελευθερωτικού της αγώνα καταχρεωμένη, όπως και μετά από κάθε άλλο πόλεμο, εμφύλιο ή παγκόσμιο.

Την τύχη των τόμων του ενωτικού δημοψηφἰσματος του 1950 την ξέρουμε, δεν τους  δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση, ο αγώνας της ΕΟΚΑ μπορεί να συνελήφθη ως ιδέα στην Ελλάδα και να στάληκαν όπλα εδώ για τον αγώνα, δυστυχώς όμως και η ιδέα της διχοτόμησης συνελήφθη επίσης από την πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ευάγγελο Αβέρωφ. Η αντίθεση των στάσεων του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του είναι ολοφάνερη. Και οι οπισθοχωρήσεις και ελλαδικές πολιτικές αποτυχίες δεν έχουν τέλος, με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, και τις δικές μας αστοχίες.

Πρώτη μεγάλη μας οπισθοχώρηση η από ενώσεως εις ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Και ύστερα από αγώνες και θυσίες το 63 και 67, φτάνουμε στο χουντικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, τα μεγαλύτερα και καταστρεπτικότερα πλήγματα στην όλη ιστορική διαδρομή του νησιού μας.

Έκτοτε αρχίζει άλλη μεγάλη κατρακύλα, η απομάκρυνση από την αρχική θέση για ένα ενιαίο κράτος και η αποδοχή της λύσης μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, που αναγνωρίζει την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων και αποδέχεται μια μορφή εσωτερικού γεωγραφικού διαχωρισμού.

Σε αντίθεση με την καθοδική πορεία της ελληνικής κοινότητας, οι Τούρκοι, από τη δεκαετία του 1950, εφαρμόζοντας κατά γράμμα και με συνέπεια την Ἐκθεση Νιχάτ Ερίμ, από μειονότητα του 18% του πληθυσμού της Κύπρου κατεσπαρμένη εδώ κι εκεί στο νησί, κατόρθωσε να καταλάβει με την επίθεση της Τουρκίας το 40% του εδάφους μας, με τη βίαιη μετακίνηση να εγκατασταθεί στο βόρειο μέρος του νησιού και να απαιτεί αναγνώριση δικής της κρατικής υπόστασης.

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, η πολιτική της Άγκυρας, ανεξαρτήτως της εκάστοτε κυβέρνησης (είτε κεντροδεξιάς, είτε κεντροαριστερής, είτε στρατιωτικής), ακολούθησε με συνέπεια τις κατευθυντήριες γραμμές του Ερίμ με την κατάρρευση της δικοινοτικής διακυβέρνησης του 1960, τη  δημιουργία τουρκοκυπριακών θυλάκων, τη γεωγραφική διχοτόμηση, την προώθηση της λύσης δύο κρατών, με απώτερο σκοπό τον  στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.

Ύστερα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως έχουμε απόλυτη ανάγκη ενός σχεδιασμού απαλλαγής από την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας, των εποίκων και των κάθε λογής επεμβάσεων, για να γίνουμε ένα φυσιολογικό κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο να ισχύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως σε όλα τα άλλα κράτη μέλη της Ευρώπης.

 

όλα τα είδαμε

 

Επειδή όλα σχεδόν τα είδαμε σ’αυτή την κοινωνία, δεν μας φαίνεται παράξενο που προβάλλεται καθημερινά σχεδόν στις εφημερίδες, μισή σελίδα φωτογραφία και κείμενο, ο αρχηγός μιας σπείρας. ενός παράνομου μορφώματος που αυτοονομάζεται «κράτος», τατάρ ονόματι, έτοιμος πάντα να κατασπαράξει, να υπερασπιστεί-άκουσον άκουσον- τον λαό του λέει, και δεν μας επιτρέπει να τον ενοχλούμε και να τον συγχύζουμε αυτό τον κλέφτη λαό, τον άρπαγα και δολοφόνο, τον βιαστή, και δεν ανέχεται να μη συνεργαζόμαστε, άρα να μην πέφτουμε στο επίπεδό του, είσαι παράνομος βρεεεεε, κατάλαβέ το, μόνο η τουρκία σε αναγνωρίζει!

Κι άλλη φορά το έγραψα, αν είναι ένας που παρανομεί σ’αυτό τον τόπο είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, οι υπεύθυνοι στον κάθε τομέα, κι εδώ το να διέρχονται τουρκοκύπριοι με τουρκοκυπριακή ταυτότητα είναι παρανομία, ντροπή για το κράτος μας, αποδοχή των τετελεσμένων, της παρανομίας και του ετσιθελισμού του τατάρ και των συν αυτώ. Μία είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει και δεν χωρεί δεύτερο κράτος σ αυτό το νησί, τόσο δύσκολο να τα καταλάβουν οι ιθύνοντες, οι αποδεχόμενοι παράνομες ταυτότητες; Πόσα να δούμε ακόμα, εκεί που νομίζαμε πως όλα τα είδαμε;

ξύπνα καημένε μου ραγιά και μην ξεχνάς τον Ερχιουμάν

 Ξύπνα καημένε μου ραγιά και μη ξεχνάς τον Ερχιουρμάν

Επειδή όλοι μια γενιά είναι, κάποτε πολλά ελπίσαμε στον Ταλάτ και τον Ακκιντζή, χωρκανοί, ομοϊδεάτες, παρασυρόμαστε από όσα λέει ο Τατάρ και ξεχνούμε πως υπάρχει και η αντιπολίτευση, ο Ερχιουρμάν.

Τι ωραία τα λέει αυτός: «Ο στόχος μας είναι μια ομοσπονδιακή λύση με δύο ιδρυτικά κράτη, δύο περιοχές και πολιτική ισότητα. Είμαστε ένα από τα δύο ισότιμα ιδρυτικά μέρη αυτού του νησιού. Ούτε την Πάφο θα εγκαταλείψω, ούτε τη Λάρνακα, ούτε τη Λεμεσό, ούτε τα δάση εκεί»

Όλα για τα τουρκιά, και θάλασσες και δάση και πόλεις και χωριά γιατί έχει όραμα ο άνθρωπος! «όραμα για ένα κοινό μέλλον και

«Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι ο πατέρας ή η μητέρα του, ποιο κόμμα ψήφισε στο παρελθόν. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλους όσοι θέλουν να χτίσουν το μέλλον σε αυτή τη γη».

Ούτε έποικοι ούτε γηγενείς! Όλοι μια γενιά. Παρόντες και μέλλοντες:

« Αυτός ο λαός θα είναι περήφανος για τον εαυτό του και θα έχει κύρος στα μάτια των συνομιλητών του. Οφείλουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανα για τον εαυτό τους», είπε.

Ούτε κλέφτες ούτε βιαστές ούτε παράνομοι. Ὀλοι μια γενιά!

 

 

στρατοδικείο

 στρατοδικείο

Αν είναι ένας που πρέπει να προσαχθεί στο στρατοδικείο με την κατηγορία της έσχατης προδοσίας, είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και οι υπεύθυνοι για την τροφοδοσία του τουρκικού στρατού στα Κόκκινα, για την ηλεκτροδότηση του στρατοπέδου και για άλλες παραχωρήσεις, σε μια επικίνδυνη περιοχή, της οποίας τη θέση και τη σημασία καλά γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι Πύργου και Τηλλυρίας αλλά και όσοι πέρασαν από εκεί ή μελέτησαν την περιοχή, στην οποία κάθε χρόνο γίνονται πανηγύρια εις βάρος μας από τους Τούρκους με τις διευκολύνσεις του κράτους μας, την ώρα που εμείς, ενώ είχαμε ηρωικά αγωνιστεί και δεχτήκαμε τις αεροπορικές επιθέσεις και τις ναπάλμ, έπρεπε για λόγους αξιοπρέπειας και μόνο να βρισκόμαστε στις πλατείες και στις εκκλησιές για μνημόσυνα και τιμές στους νεκρούς της Τηλλυρίας και να επιβάλλαμε ολοήμερη σιγή στην περιοχή.

Τρόποι αντίστασης στην κατοχή υπάρχουν πολλοί, αποδεικνύουμε όμως καθημερινά πως συμφιλιωθήκαμε και με την κατοχή και με τους δυνάστες μας.   

ευθύνη

 ΕΥΘΥΝΗ

Γενικά, Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας στη δημόσια υπηρεσία και το εφαρμόζει συστηματικά είναι να αποφεύγει να αναλαμβάνει ευθύνη, οπότε αποφεύγει τα γραπτά και προτιμά τις προφορικές οδηγίες, εντολές, υποδείξεις, για να μην υπάρχει καμιά γραπτή απόδειξη στην οποία να στηριχθεί κάποιος και να τον κατηγορήσει.

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πυρκαγιές και οι μεγάλες ζημιές που υπέστη αυτό το κράτος, για τις οποίες  δύσκολα αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη, από ανωτάτων μέχρι κατωτἀτων, γιατί η τακτική της μη ανάληψης ευθύνης είναι μάλλον κανόνας.

Παραδείγματα που μένουν αξέχαστα από τα σχολεία, έρχεται μαθήτρια από την Περσία, δεν ξέρει καθόλου ελληνικά. τηλέφωνο από το υπουργείο να τοποθετηθεί στη δευτέρα λυκείου. Στείλετέ το γραπτά, άκου τι σου λέω.

Κάτι παρόμοιο με τις εκδρομές στην Ελλάδα, εκδρομές προβλήματα, όταν κάποτε μεταφέρθηκαν από ένα ξενοδοχείο σε άλλο μαθητές διότι το πρώτο ήταν πλήρως ακατάλληλο, ο πρώτος ξενοδόχος κατήγγειλε την υπόθεση στα δικαστήρια, εκλἠθη ο διευθυντής να παρουσιαστεί εν μέσω Ιουνίου στην Ελλάδα να δικαστεί, ζητείται η συμβουλή του γενικού εισαγγελέα, αφού δεν πρόκειται για προσωπική εκδρομή αλλά εκδρομή σχολείου, και ο γενικός απαντά,  μην εμπλέξεις το υπουργείο, να πας να δικαστείς, να υποστείς την ποινή και να σιωπάς.

Υπάρχουν βέβαια στο δημόσιο και οι υπεύθυνοι άνθρωποι που μοχθούν, αγαπούν τη δουλειά τους, σέβονται τον πολίτη, οπότε θα ήταν πολύ άσχημο να οδηγηθούμε στο γενικό συμπέρασμα, αν θέλεις να είσαι επιτυχημένος δημόσιος υπάλληλος, να είσαι ανεύθυνος

το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει

 Το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει.

Το ΄δαμε πολλές φορές στα χρόνια και στον τόπο μας, έστω από το 1958, το 1963, ιδιαίτερα το 74, κι ύστερα άρχισαν οι μετοχές, τα χρηματιστήρια, ο κόβιτ, πυρκαγιές και δυστυχήματα στον αέρα με το αεροπορικό εκείνο, στη θάλασσα και στη στεριά, καθημερινά δυστυχήματα στο δρόμο παρόλα τα φώτα της τροχαίας και τις κάμερες, φόνοι, βία και ναρκωτικά, και το τελευταίο με τα χωριά στη Λεμεσό, ενώ προηγήθηκαν άλλες πυρκαγιές, ο παθός δεν είναι μαθός, αφού δεν μαθαίνουμε, τι να μάθουμε, τόσα πάθαμε!

Κανένας, όση συμπάθεια κι αν έχει, μοντέρνα «ενσυναίσθηση», δεν μπορεί να νιώσει το μέγεθος του πόνου, την οργή, τη λύπη, γιατί δεν είδε τις φλόγες, δεν τον άγγιξαν, δεν είδε το σπίτι του μπουρλότο, δεν χαροπάλεψε ούτε αγωνίστηκε να σώσει συνανθρώπους ή ζώα.

Τα τέτοια περιστατικά είναι πάντα αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, κριτικής, αντεγκλήσεων, ευτυχώς όμως υπάρχει και η ανθρωπιά, οι οργανωμένες υπηρεσίες, οι εθελοντές, οι Άνθρωποι! Μπαίνουν μέσα στη φωτιά για να σώσουν άλλους. Και μπράβο τους. Μειώνουν το κακό στον κόσμο.  

συνεργασία

 

Συνεργασία  

Ο Τατάρ υποστηρίζει πως ο Πρὀεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να μάθει να μιλά για «συνεργασία», γιατί εδώ, λέει,  υπάρχουν δυο κράτη (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάες)  και το μόνο που μένει είναι η αναγνώριση των πραγματικοτήτων και η συνεργασία.

Το λεγόμενο «κράτος» του ξέρει πως μόνο η Τουρκία αναγνωρίζει, που το γέννησε και το βάφτισε, κανένας άλλος, μόνος του πανηγυρίζει και επαίρεται ως πρόεδρος κράτους, άντε και μερικοί δικοί μας τουρκολάτρες. Πάντως κράτος δεν είναι και κράτος δεν έχει.

Συνεργασία σημαίνει προ πάντων εργασία, καταβολή μόχθου και παραγωγή έργου, κι εδώ τα βρίσκουμε σκούρα, γιατί ό τι έκαμαν ως τώρα οι τούρκοι το οφείλουν στην αρπαγή. Σκότωσαν, βίασαν, ρήμαξαν, κατέστρεψαν ό τι ελληνικό και χριστιανικό και άρπαξαν τις περιουσίες μας, σπίτια και χωράφια, εργοστάσια και μηχανήματα, φόρτωσαν τα ψυγεία της Κερύνειας στα πλοία να τα μοιράσουν στα στρατόπεδά τους, μια ιστορία αρπαγής και κλεψιάς. Οπότε; Συνεργασία σημαίνει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε εμείς, και να αρπάζουν εκείνοι.

Τέτοια συνεργασία να λείπει.

 

 της αμμοχώστου

Κάποτε μερικοί δίνουν την εντύπωση πως κυπριακό είναι μόνο η απελευθέρωση της Αμμοχώστου, την Κερύνεια την έχουν ξεγράψει γιατί είπαν οι τούρκοι πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουν, αν μιλήσεις για απελευθέρωση της Κερύνειας θα ακούσεις τα ανέλπιστα από τους εδώ εχέφρονες, οπότε γενικά η έννοια της ελευθερίας είναι απαγορευμένη, προτιμούν την «επανένωση» με ό τι κι αν σημαίνει, ή την «ειρήνη», αυτή κι αν είναι η αγαπημένη λέξη, σκλαβωμένοι αλλά ειρηνεμένοι, ήσυχοι, χωρίς φόβους για άλλο πόλεμο.

Αλλά το θέμα είναι η Αμμόχωστος, το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου», ο παρουσιαστής του προγράμματος στην εκδήλωση για την Αμμόχωστο έλεγε τα δικά του, εμείς φταίμε για όλα, ο δήμαρχος διαχωρίζει τη θέση του γιατί δεν ήξερε τι θα ξεφούρνιζε ο παρουσιαστής, αυτό θα πει οργάνωση εκδήλωσης, στο τέλος όμως ο άλλος θα σου πει, «μα είμαστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι άνθρωποι!»

Αυτά και παρόμοια ζούμε καθημερινά.

οδοφράγματα

 

Για να θυμηθούμε τι γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, τι λέει και το διαδίκτυο: «Στις 23 Απριλίου 2003 άνοιξε το πρώτο οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας στην Λευκωσία. Μετά από 29 χρόνια Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα περνούσαν ξανά από την άλλη πλευρά της ‘πράσινης γραμμής’. Το άνοιγμα έγινε κάτω από την πίεση του κινήματος των Τουρκοκυπρίων ενάντια στο καθεστώς του Ντενκτάς.»

Αλλά η πρωτοβουλία ήταν του Ντενκτάς, οπότε, αν πηγαίνουν στα κατεχόμενα Έλληνες, τούτο οφείλεται στο ότι ο Ντενκτάς επέτρεψε.

Κι αφού το εκεί είναι ψευδοκράτος, άρα κανένας δεν παρέχει εγγύηση για την ασφάλεια των επισκεπτών, πηγαίνει κάποιος με δική του ευθύνη, κι αν συλληφθεί και τον παρουσιάσουν στα στρατοδικία ως κατάσκοπο, σαπίζει στις φυλακές και χαίρεται ο Τατάρ, γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να εκδικείται για όσα νομίζει πως του έχουμε ως τώρα κάμει. Ευκαιρία ζητά και του την δίνουμε. .

οι λέξεις

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

ρεζίλι < (άμεσο δάνειο) τουρκική rezil < αραβική رذيل (razīl, αχρείος) Ουσιαστικό ρεζίλι ουδέτερο

ο περίγελος Εκφράσεις: γίνομαι ρεζίλι: γελοιοποιούμαι,  ρεζίλι των σκυλιών                                                                         

 

Πολλές φορές γίναμε ρεζίλι σ’αυτό τον τόπο αλλά και παγκοσμίως, μια και στα ρεζιλἰκια μας εμπλέκονται και αμερικανοί, αφρικανοί, σλοβάκοι.

Θυμάστε που κάποτε μας επισκέφτηκε ο Ντέσμοντ Τούτου με τον Τζίμι Κάρτερ επί Χριστόφια και Ταλάτ (αν δεν λύσουν αυτοί οι δύο, τα αδέλφια, το κυπριακό, δεν το λύνει κανένας, έλεγαν).

Ήρθαν, λοιπόν, οι «πρεσβύτεροι» να μας διδάξουν πώς να συζούμε οι Έλληνες με τους Τοὐρκους στην Κύπρο.

Ἀλλη φορά, το 2014, ετοιμάσαμε τους διαπραγματευτές μας στο κυπριακό, Μαυρογιάννη και Οζερσάι, να πάνε στην Αφρική, να μάθουν πώς λύονται οι διαφορές και πώς συζούν άνθρωποι  διαφόρων χρωμάτων και εθνοτήτων.

Για χρόνια εδώ, στο Λήδρα Πάλας, η πρεσβεία της Σλοβακίας συγκαλεί τους εκπροσώπους των κομμάτων των δύο κοινοτήτων να συνέλθουν, να αλληλογνωριστούν, και να αποφασίσουν και θέσουν σε εφαρμογή μέτρα «αρραβώνων και γάμου» των δύο κοινοτήτων. Στην τελευταία τους συνάντηση εισηγούνται να διδάσκονται στα Δημοτικά ελληνικά και τουρκικά και στις δυο κοινότητες, με την ελπίδα πως έτσι θα αλληλογνωριστούν και θα ειρηνεύσουν. (άλλο θέμα η ειρήνη, άλλο ρεζιλίκι, να ζητάς ειρήνη στη σκλαβιά σου!)

Όλα τα πιο πάνω δείχνουν πως πολλοί εμπλεκόμενοι στο κυπριακό έχουν παρασυρθεί σε ένα μεγάλο ψεύδος, πως το πρόβλημά μας είναι η συμβίωση των δύο κοινοτήτων.  Ούτε που ακούν τι απαιτεί ο Τατάρ ή ο Ερντογάν, εκτός αν τα ακούν, αλλά δεν τα λαμβάνουν υπόψη ως φούσκες: Αναγνώριση του κρατιδίου, τρία Α, ελευθερίες στον αέρα και στη θάλασσα, αποαπομόνωση των τουρκοκυπρίων, με απάντησή μας βέβαια, παραδώστε τα διαβατήρια και τις ταυτότητες, κλείστε τις διόδους εισόδους και εξόδους, είστε κλέφτες, κανένας δεν σας αναγνωρίζει, αφήστε μας ήσυχους!  

Τεκμήρια Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου

 Η Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου στη νέα της ποιητική συλλογή «Τεκμήρια» -Αρμίδα- επιβεβαιώνει πώς οι λέξεις είναι το μόνο όπλο του ποιητή. Εκρηκτικές λέξεις, με ένα βαρύ από Ιστορία περιεχόμενο, μεταφέρουν τον αναγνώστη σε κόσμους της Τέχνης, της Ζωής, της Ιστορίας, των προσωπικών βιωμάτων της ποιήτριας, εμπλουτίζοντας έτσι και την πείρα, γνώσεις, ευαισθησία, φαντασία του αναγνώστη. Μπορεί να πει κανείς πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ύψιστο της αφαίρεσης. Οπότε το εναπομείναν είναι ουσία μόνο. Γι’ αυτό και η εκρηκτική δύναμη των λέξεων που συναποτελούν το κάθε της ποίημα.

Στέλιος Παπαντωνίου

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

 

ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε,

Μακαριότατε,

Στην Κύπρο γνωρίσαμε πολλές ζοφερές μέρες . Ζήσαμε αγωνιώντες έξω από τις φυλακές τις τελευταίες στιγμές των μελλοθανάτων. Ανεξίτηλο στη μνήμη το 58, όταν τα τουρκικά στίφη άναβαν πυρκαγιές στη Λευκωσία για την πρώτη διχοτόμηση και τη βίαιη μετακίνηση Ελλήνων. Με αυτοθυσία αντιμετωπίσαμε την τουρκική ανταρσία του 63 εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια ατέλειωτη σειρά από μαύρα μερόνυχτα μας πλήγωσαν σ’ αυτό τον τόπο

Πιο μαύρη όμως από τη σημερινή μέρα του πραξικοπήματος εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν έζησε η Κύπρος,  γιατί σαν σήμερα άνοιξαν οι πύλες της κόλασης και ρίχτηκε μέσα στις φλόγες το νησί μας, καθημαγμένο από χέρι αδελφικό και κατακρεουργημένο. 

Ανατρέχοντας στα περασμένα, τιτάνιος ήταν ο αγώνας μας για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα το 55-59. Οι περισσότερες όμως κυβερνήσεις της Ελλάδας δήλωναν την αδυναμία τους να συνδράμουν στον αγώνα μας, σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό και τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του.

Από τη μια στα βουνά και στους κάμπους, στις πόλεις και στα χωριά, μάχες, ηρωισμοί, ολοκαυτώματα, θυσίες, εξορίες, αγχόνες, τιμημένες δάφνες.                                          

Από την άλλη, η πονηρή αγγλική διπλωματία, οι  συμμαχικοί δεσμοί Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, οι συνεχείς απειλές και τα σχέδια για διχοτόμηση της Κύπρου οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου,  με τις οποίες η τουρκική κοινότητα τύγχανε της μέγιστης εύνοιας. 

Στο εσωτερικό μας μέτωπο όμως, μερίδα του ελληνικού κυπριακού λαού δεν αποδεχόταν τις συμφωνίες και παρέμενε πεισματικά προσκολλημένη στην ένωση,  χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες  και τις κρατούσες διεθνείς συνθήκες, χωρίς να διακρίνει το εφικτό από το ευκταίο.

Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Τουρκία,  που από τη δεκαετία του 1950 είχε εκπονήσει σχέδιο ανακατάληψης του νησιού μας,  εξόπλιζε και προετοίμαζε στρατιωτικά τους Τούρκους της Κύπρου.

Το 1963 εκρήγνυται η τουρκανταρσία. Τα Ηνωμένα Έθνη όμως εκδίδουν ψήφισμα υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναγνωρισμένης κρατικής οντότητας.

Τον Αύγουστο του  1964 βομβαρδίζεται η Τηλλυρία.

Η Ελληνική μεραρχία στο πλευρό μας, εκδιώκεται όμως το 1967.

Στο μεταξύ στην Ελλάδα, στις 21 Απριλίου 1967, το πραξικόπημα των συνταγματαρχών επέβαλε στρατιωτική δικτατορία στο λίκνο της Δημοκρατίας. 

Ο ελληνικός λαός ανεβαίνει το Γολγοθά του και υφίσταται τα πάνδεινα από τους δικτάτορες, των οποίων τα πλοκάμια στην Κύπρο είχαν αρχίσει να βραχυκυκλώνουν την Εθνική Φρουρά.

Στην ενωτική παράταξη προστίθεται ο στρατηγός Γρίβας Διγενής, αρχηγός της ΕΟΚΑ και μετέπειτα αρχηγός της προδοτικής και καταστροφικής ΕΟΚΑ Β.

Φορείς του νατοϊκού πνεύματος οι περισσότεροι ελλαδίτες αξιωματικοί δεν θεωρούσαν την σύμμαχό τους Τουρκία τον εχθρό,  αλλά τη Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό, για τα οποία κατηγορούσαν τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως τον Κάστρο της Μεσογείου και την Κύπρο ως την Κούβα της Μεσογείου, από την οποία προσπαθούσαν να τον απομακρύνουν.

Όλα αυτά αναζωπύρωναν το διχασμό και όπλιζαν την αδελφοκτόνο ΕΟΚΑ Β΄.

Αλλεπάλληλες δολοφονικές απόπειρες εναντίον του Μακαρίου, ένοπλες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών και  δολοφονίες δημοκρατικών φιλομακαριακών πολιτών έγιναν η καθημερινότητα στο νησί.

Φύλακες προστάτες η Προεδρική Φρουρά και το Εφεδρικό Σώμα, με ομάδες δημοκρατικών πολιτών.

Στο μεταξύ το 1972-73 είχαν οργανώσει εκκλησιαστικό πραξικόπημα οι Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας  που πίεζαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να απομακρυνθεί του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η αλλαγή στην ανώτατη κεφαλή της δικτατορίας στην Ελλάδα,  το 1973, από τον Παπαδόπουλο στον δικτάτορα Ιωαννίδη, από τον οποίο εξαρτάτο άμεσα η ΕΟΚΑ Β, έδωσε το έναυσμα για σχεδιασμό  πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου,   με το πρόσχημα πως τούτο θα οδηγούσε στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.   

Ξημερώνει η 15^η Ιουλίου του 74, η κατάμαυρη μέρα,  όταν επίορκοι αξιωματικοί της χούντας επιτίθενται εναντίον του προεδρικού με τανκς και προσπαθούν να αφανίσουν από προσώπου γης τον Μακάριο. Χαοτική ατμόσφαιρα, μίσος, νευρικότητα, εκφοβισμοί, απειλές, πυρκαγιά.

Το φρικιαστικό μήνυμα από το ΡΙΚ «Ο Μακάριος είναι νεκρός» απλώνει νεκρικό σάβανο στον τόπο, ακολούθησε όμως ευτυχώς η ίδια η φωνή του εθνάρχη από τον ραδιοσταθμό της Πάφου  «Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποιος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίο συ εξέλεξες διά να είναι ο ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός.»    

15 του Ιούλη 1974: μέρα της κόλασης, του αδελφοκτόνου προδοτικού πραξικοπήματος, που έφερε ως άλλος δούρειος ίππος στα σπλάχνα της τον Τούρκο εισβολέα. Οι νεκροί πολλοί.

Δυστυχώς  το πραξικόπημα επικράτησε,  έστω για λίγες μέρες, παρά τις θυσίες και τη σθεναρή αντίσταση,  με την πατριωτική προπάντων σκέψη των δημοκρατικών να παύσει να χύνεται αίμα αδελφικό.

Πέντε όμως μέρες με την ΕΟΚΑ Β  να πανηγυρίζει, ήταν αρκετές να φέρουν τον προετοιμασμένο τούρκο εισβολέα στην Κύπρο,  με αποτέλεσμα την κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού μας, το θανάτο, την προσφυγοποίηση, τον εγκλωβισμό συμπατριωτών μας που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν από τα εχθρικά στρατεύματα και τανκς, τους βιασμούς, την αιχμαλωσία, τους αγνοούμενους ως τώρα αδελφούς μας.

΄Αρπαξαν σπίτια και περβόλια, περιουσίες και επιχειρήσεις,  ξενοδοχεία και εργοστάσια, κατέστρεψαν την οικονομική ζωή του τόπου και αλλοίωσαν αναρίθμητα πολύτιμα δείγματα  του ελληνικού και χριστιανικού χαρακτήρα του τόπου, εκκλησίες και νεκροταφεία, τοπωνύμια, και το άκρως εγκληματικό, κουβάλησαν έποικους από την Τουρκία ανατρέποντας την πληθυσμιακή αναλογία, ένας τρίτος Αττίλας.

Και ύστερα από τα τόσα απειλητικά για την ίδια της ύπαρξή μας, απαιτούν αναγνώριση δικού τους κράτους στα δικά μας χώματα,  αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής,  στα οποία, αν υποχωρήσουμε,  θα καταγραφούμε στην Ιστορία ως οι χείριστοι και κάκιστοι των Ελλήνων και παγκοσμίων πολιτών. Γιατί στην Κύπρο παίζεται η τύχη της παγκόσμιας δικαιοσύνης και του ανθρώπου και της ανθρωπιάς όπου γης,  αλλά και η τύχη και το μέλλον του ελληνισμού.

Έχοντας εμπιστοσύνη στους χειρισμούς του Προέδρου της Δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ἐνωση, η δημοκρατική Ελλάδα και η Εκκλησία της Κύπρου, προσβλέπουμε σε ένα καλύτερο μέλλον,  που να εγγυάται την παρουσία του ελληνισμού σ’ αυτό τον τόπο, ριζωμένου εδώ από τον καιρό του τρωικού πολέμου.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ στον ιερό ναό του Ελληνικού Κοιμητηρίου Λευκωσίας για να τιμήσουμε όσους θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την Κυπριακή Δημοκρατία,  για να τιμήσουμε τους πεσόντες αγωνιστές,  τους ανθρώπους που πρόταξαν τα στήθη να υπερασπιστούν τον νόμιμο αρχηγό του κράτους, να δεχτούν τα βόλια στο προεδρικό και στο αρχιεπισκοπικό μέγαρο, θέτοντας υπεράνω της ζωής τους τη νομιμότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς αυτού του τόπου, αντιτασσόμενοι στη στυγνή δικτατορία, στην επιβολή διά της βίας της θέλησης μιας στρατιωτικής χούντας.

Πολλές νύχτες αγρύπνησαν,  βράχο έκαμαν τη θέλησή τους να υπερπηδήσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες,  κοπίασαν, αγανάκτησαν με τους απάτριδες και ψευδοπατριώτες, ετοιμάστηκαν ψυχικά πολλές φορές για το μεγάλο ταξίδι, προπάντων έπραξαν ηθικά, αφού με την ελεύθερη βούλησή τους αποφάσισαν τη στράτευση   στον αγώνα για τη διαφύλαξη και σωτηρία της Κύπρου. Το «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», πολλές φορές τους συνόδευε στις άγρυπνες σκοπιές τους, γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πως πολεμούσαν για την τύχη του ελληνισμού, για τη μόνιμη εδώ παρουσία του, για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για τη νομιμότητα.

Για όλα αυτά πάλεψαν και έπεσαν τα παλικάρια που σήμερα τιμούμε.

Αιωνία η μνήμη των ηρωικώς πεσόντων στο πραξικόπημα αδελφών μας

Ο αγώνας και η θυσία τους ας είναι φως και οδηγός μας.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

προϊστορία και μεθιστορία

 

Προϊστορία και μεθιστορία

Όλα έχουν την προϊστορία τους, 1972-74 διεξάγονταν ενδοκυπριακές συνομιλίες, η ελληνική πλευρά υποστήριζε πως βάση ήταν το ενιαίο κράτος, αλλά το 73, με την άνοδο του Ετσεβίτ στην εξουσία και ύστερα από την πρώτη επίσκεψη Ντενκτάς για να τον ενημερώσει για τα γιγνόμενα εδώ, η ανακοίνωση του Ετσεβίτ έλεγε πως βάση των συνομιλιών είναι το ομόσπονδο κράτος. Με κάμποσα λογικά κομποσχοίνια και ο γενικός γραμματέας των ηνωμένων εθνών Κουρτ Βαλτχάιμ  είπε τότε πως ναι μεν τα ψηφίσματα των  ΗΕ μιλούν για ενιαίο κράτος αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο.

Πανομοιότυπα σήμερα, εμείς μιλούμε για δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, ενώ η τουρκική πλευρά επιμένει στα δύο κράτη, κάτι που έχει ήδη αποδεχτεί και η προσωπική απεσταλμένη του γγ κυρία Ολγκίν. Ναι μεν διζωνική δικοινοτική ομπσπονδία λεν τα ψηφίσματα αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο αφού δεν είναι κοινά αποδεκτή  η δδο ως βάση των συνομιλιών.

Και η μεθιστορία; Το επόμενο βήμα θα είναι, βάση των συνομιλιών η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αναγνώριση της τουρκικής δημοκρατίας της κύπρου.

Ό τι ώραν σας τα λαλώ.

παραιτήσεις

 

Παραιτήσεις

Το ωραίο εκείνο, «μόλις διοριστείς κάπου, να έχεις έτοιμη στην τσέπη και την παραίτησή σου», παραμένει ωραίο σαν παραμύθι. Σπάνια πραγματοποιείται και μπράβο τους.

Να όμως που γίνονται παραιτήσεις ακόμα και σε καιρό δικτατορίας, 1974, σαν σήμερα περίπου, ο υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας Σπυρίδων Τετενές έδωσε την παραίτησή του μαζί με άλλους δύο ανώτατους του υπουργείου, Βλάχο και Τζούνη, γιατί λαμβάνονταν αποφάσεις από τους στρατιωτικούς, χωρίς να ερωτηθούν οι του υπουργείου εξωτερικών.

Και βέβαια εννοείται η απόφαση των δικτατόρων για πραξικόπημα εναντίον το Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Και όλα αυτά με τον Δημήτρη Ιωαννίδη στα παρασκήνια και στο προσκήνιο, μόνος να αποφασίζει και οι άλλοι πειθήνια όργανα να εκτελούν.

χρονολόγιο

 Όσο πλησιάζουν αυτές οι μέρες, το ένα πραξικόπημα θυμίζει το άλλο, εκεί στην Αθήνα, 1967, 21^η Απριλίου, το ραδιόφωνο και πάλι να προεξάρχει, ήδη ο φίλος συμμαθητής Γιώργος Χριστούδιας, μελετηρός από το χάραμα, είχε ακούσει την είδηση, εκατό μέτρα πιο πάνω μέναμε εμείς, μας ήρθε μαντατοφόρος, κι ύστερα ακούσαμε εμβατήρια και τέτοια, στο δρόμο λεωφόρος Κηφισίας δεξιά αριστερά φαντάρια οπλισμένα, κι όταν έπρεπε να πάμε στο εστιατόριο άρχιζε η μέτρηση, μην περάσουμε τους πέντε και φανούμε οχλαγωγία, πυροβολούσαν μας προειδοποίησαν, άλλοι αργότερα την πέρασαν χειρότερα, με το ραδιοφωνάκι στο μπάνιο να ακούν Θεοδωράκη, απαγορευμένα τραγούδια και άλλα τέτοια ευτράπελα των δικτατόρων, τότε είναι που ξέσπασαν ανέκδοτα εκατοντάδες για την κατάσταση και τους συνταγματαρχέους, υπήρχαν βέβαια και οι κυνηγημένοι φίλοι, ευτυχώς τέλειωσα, δεν είχα λόγο να μένω πια στην πόλη των ονείρων και τώρα της δικτατορίας, κι ήβρα εδώ ύστερα από λίγα χρόνια τη δική μας οκταήμερη, και πάλι από το ραδιόφωνο τα μαντάτα, ακολούθησε η γνώριμη φωνή του Μακαρίου από το ραδιοφωνικό σταθμό της Πάφου, αλλά και δυστυχώς η εισβολή κι όλο το πρωτόγνωρο κακό, μοναδικό στην Ιστορία μας.

Ένα μικρό χρονολόγιο

1967 Απρίλιος Στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα. Αρχίζει η τραγωδία του Ελληνισμού

Σεπτέμβριος Συνομιλίες στο Κεσάν του Έβρου μεταξύ Τούρκου πρωθυπουργού και πρωθυπουργού της χούντας.

Νοέμβριος, συγκρούσεις στους Αγίους Θεοδώρους και στην Κοφίνου.

Δεκέμβριος Αποσύρονται τα ελληνικά στρατεύματα από την Κύπρο. Ενδοκοινοτικές συνομιλίες                     Ιδρύεται παράνομη «Τουρκοκυπριακή Προσωρινή Διοίκηση» από τους τουρκοκύπριους.

1968 Φεβρουάριος Εκλογές στην Κύπρο, επανεκλέγεται ο Μακάριος.

1970 Μάρτιος Απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου

1971 Απρίλιος Δηλώσεις Γρίβα εναντίον Μακαρίου στην Αθήνα.

Σεπτέμβριος Ο Μακάριος για συνομιλίες στην Αθήνα με το δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Ο Γρίβας επιστρέφει μυστικά στην Κύπρο και ιδρύει την ΕΟΚΑ Β. Με τη υποστήριξη της χούντας στρέφεται εναντίον της Κυπριακής Κυβέρνησης.

1973 Φεβρουάριος Προεδρικές εκλογές, εκλέγεται ο Μακάριος χωρίς αντίπαλο.

Μάρτιος Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εγκρίνει τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ.

Σεπτέμβριος Απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου κοντά στο χωριό Α. Σέργιος.

1974 Ιανουάριος  Θάνατος του Γρίβα

Ιούλιος 2. Ο Μακάριος ζητά από τον Γκιζίκη την ανάκληση των Ελλαδιτών αξιωματικών από την Κύπρο.

2 Ιουλίου αποφασίζεται από χούντα Ιωαννίδη στο πεντάγωνο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου

Ιούλιος 15: Πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου από τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρισκόταν στην Κύπρο – Εθνική Φρουρά – ΕΟΚΑ Β. Αά ναλαμβάνει πρόεδρος ο Σαμψών.

Βομβαρδίζεται το προεδρικό Μέγαρο και το μέγαρο Αρχιεπισκοπής, ο Μακάριος διαφεύγει.

19 Ιουλίου απόγευμα ο Μακάριος απευθύνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και καταγγέλλει το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών Στις 4 το πρωί της 20ης Ιουλίου ο Τούρκος πρωθυπουργός ανακοινώνει ότι τουρκικά αποβατικά ήδη έχουν ξεκινήσει από τη Μερσίνα, με προορισμό την Κερύνεια

20 -26: εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, 7-9% του Κυπριακού εδάφους υπό Τουρκική κατοχή (Αττίλας 1).

Το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καλεί για εκεχειρία και αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο.

Καταρρέει το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα.

Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ο Καραμανλής Πρωθυπουργός.

«Η Κύπρος κείται μακράν»

Ο Κληρίδης αντικαθιστά τον Σαμψών στην προεδρία της Κύπρου. Πρώτη διάσκεψη των εγγυητριών δυνάμεων στη Γενεύη για την κατάσταση στην Κύπρο.

Αύγουστος 14 -16: Δεύτερη επίθεση εναντίον της Κύπρου. 37% του κυπριακού εδάφους υπό τουρκική κατοχή (Αττίλας 2). Εκδιώκονται οι ελληνοκύπριοι από τις εστίες τους. Νεκροί, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι

Νοέμβριος

Η ΓΣ του ΟΗΕ υιοθετεί ομόφωνο ψήφισμα και καλεί για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, σεβασμό της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους και σε ασφαλείς συνθήκες.

Δεκέμβριος Ο πρόεδρος Μακάριος επιστρέφει στην Κύπρο. Το κογκρέσο των ΗΠΑ αποφασίζει εμπάργκο για την Τουρκία.

1975 Φεβρουάριος Ο Ντενκτάς και η Άγκυρα ανακηρύσσουν το Ομόσπονδο Τουρκοκυπριακό Κράτος. Η ανακήρυξη καταδικάζεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

2003 Μάρτιος Συνάντηση της Κοπεγχάγης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Η συνάντηση κατέληξε σε αδιέξοδο. Η τουρκοκυπριακή πλευρά αρνείται κάθε συζήτηση επί του σχεδίου.

Απρίλιος Στη Στοά Αττάλου και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας υπογράφεται η πράξη προσχώρησης της Κύπρου.

2004 Απρίλιος Δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Η ελληνοκυπριακή πλευρά το καταψήφισε με 75,83% ενώ η τουρκοκυπριακή το έκανε δεκτό με 65%.

Μάιος  Η Κύπρος μέλος της ΕΕ.

προσωπικό παραμύθι

 Προσωπικό παραμύθι

Με τους τούρκους γείτονες ως το 1956 δεν είχαμε και καμιά διαφορά, περνούσαν από το σπίτι, χαιρετούσαν, πηγαίναμε στο κέντρο τους έξω από τα τείχη, στου Τσακλαγιάν, μια μοναδική ταχίνη, σουβλάκια μοσκομύριζαν, μαζί με τα γιασεμιά, ήταν μια μικρούλα ξανθούλα τουρκούδα, γαλανομάτα, κι όμως ήταν κόρη του αντίγραφου του Ντενκτάς χασάπη στο κεντρικό παντοπωλείο της Λευκωσίας, μια μέρα τα έκαψαν, χάθηκε η Ερμού, χτύπημα στην καρδιά του εμπορίου, πόσες οικογένειες θα έκλαψαν, στη γειτονιά περνούσαν ομάδες ημίγυμνοι με στουπί βουτηγμένο στο πετρέλαιο, να μας κάψουν, πάλες και μαχαίρια και ρόπαλα, μια και δυο, τις νύχτες οι γείτονες που κινδύνευαν γιατί ήταν κοντά τα σπίτια τους στον τουρκομαχαλά έρχονταν να μείνουν μαζί μας, κι ύστερα ο Ολυμπιακός που κάηκε μια νύχτα κι ο άης Λουκάς και το 58 και το 63 στα φυλάκια της γειτονιάς και το 74, με τον στύλο της ηλεκτρικής ριγμένο στο απέναντι σπίτι, κατατεμαχίστηκε η γειτονιά, κάτι απομεινάρια τα έφαγε το σχέδιο για αναζωογόνηση της γειτονιάς, κάτι σχέδια, ξένα λεφτά στο μάστερ πλαν, από Αττίλες η Κύπρος γεμάτη, Τούρκους και Έλληνες.

Νυν απολύοις τον δούλον σου…και δόξαν λαού σου Ισραήλ, κάθε νύχτα στον εσπερινό, κι ο Ισραήλ και το Ισραήλ, κάποτε δούλευα τα καλοκαίρια σ’ ένα υφασματέμπορο, τότε έρχονταν στην Κύπρο πολλοί Ισραηλίτες, ήταν τα υφάσματα ΝΙΝΟ ωραιότατα για πουκάμισα του ζιετ, και συμμαθητές στο Ισραήλ για σπουδές, κάτι γεωπονικά και τέτοια, μια μέρα τους παρατήσαμε, ήταν η Παλαιστίνη και τα παιδιά του Λυσσαρίδη έπαιρναν και έφερναν αγωνιστικότητα στους συνοικισμούς, εμείς με τον τρίτο κόσμο, κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη, και τα ξαναβρήκαμε τελευταία και με τους Ισραηλίτες και με την Αμερική, Νάτο, Σία προδοσία, τα θυμούνται μερικοί όταν έρθει το καλοκαίρι Ιούλιο μεριά. Άντε να πας στο Ισραήλ για καμιά θεραπεία, άντε να δεις τους αγίους Τόπους, ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, τότε καταλαβαίνεις πολλά και νιώθεις περισσότερα, όπως τότε στο αρχαιολογικό μουσείο με τη γαλήνη των αγαλμάτων, και την επίσκεψη στην Πάρο, εκείνη η αρχαιότατη γαλήνη.

Με τη Ρωσία δεν είχα καμιά επαφή, άλλοι σπούδασαν, έγιναν δόκτορες, ήρθαν, τίποτε δεν είπαν, ζούσαν στον κόσμο τους, άλλη η Αμερική, πήγες εκεί; είδες τον κόσμο όλο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει το απέραντο, ανοίγουν οι ορίζοντες, να 'ναι καλά οι φίλοι μου συμμαθητές και στο Νιου Τζέρσυ και στο Μπάφαλο, Καναδά μεριά, με τους καταρράκτες και την ελληνική φωνή όπου πας, ο παγκόσμιος ελληνισμός.

Κι έτσι έδεσα, με τους Έλληνες πανταχού, από αρχαιοτάτων χρόνων, με τη φιλοσοφία, την τέχνη, τα γράμματα, αρχαία και νέα, με τους Ισραηλίτες μέσα μέσα και ξώπετσα αλλά βαθιά με την Παλαιά Διαθήκη και τα χριστιανικά, με τους Αμερικανούς επιφανειακά αλλά με ευγνωμοσύνη για τις σπουδές εκεί, στο βάθος μου όμως γεννήθηκα και μένω της γειτονιάς μου, της εκκλησιάς μου, που με έκαμαν αυτόν που είμαι.

σεφερικά

 Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙

χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙

σαν έρθει ο θέρος

προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙

σαν έρθει ο θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.

Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,

σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;

Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;

Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Ευτυχώς που τα είπε ο Σεφέρης τόσο ωραία κι επιτυχημένα, τώρα που διαβάζω τις εφημερίδες πριν πενήντα χρόνια, τέτοιες μέρες, και βλέπω τον αγώνα στην Κύπρο να κρατηθεί η δημοκρατία και τον Γκιζίκη να διαβάζει την επιστολή, και σε λίγο το πραξικόπημα, αυτό το ύστερα είναι το συνταρακτικό, άρχισαν να καταφθάνουν στο γραφείο του οκταημέρου τηλεγραφήματα από κάθε κατεύθυνση κι ευχαριστούσαν τον πραξικοπηματία, καλά τους τα είπε τότε ο Καραμανλής, μόλις είχε επανέλθει στην Ελλάδα κι άρχισαν να στέλλουν σ’ αυτόν τηλεγραφήματα, την ώρα που πριν λίγες μέρες υποδέχονταν μετά βαϊων και κλάδων τον Ιωαννίδη και τους συν αυτώ, «σταματήστε αυτό το παιχνίδι», τους είπε, «αφού χτες ακόμα στέλλατε στη χούντα τηλεγραφήματα»… Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο…

Ιπποδαμος

 

Δεν ξέρω πώς τα πάτε εσείς με τις κυβερνητικές υπηρεσίες που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, έχουν όλα μηχανογραφηθεί, πρέπει να εισέλθεις με την ταυτότητά σου, άντε κι αρχίζει το βάσανο, δεκαπέντε οδηγίες ακαταλαβίστικες, θέλει ένα ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, βάζεις ένα, μα αυτό λέει το χρησιμοποιεί άλλος, βάζεις άλλο, κι αυτό το χρησιμοποιεί άλλος, τέσσερα ιμειλ τα απορρίπτει, δεν έχω πέμπτο ούτε θα κάμω, προχωρείς λιγάκι, άντε να ταυτοποιηθείς, να ενωθείς με την τράπεζά σου, λέει, να σε κρατώ χειροπόδαρα, ε ρε ηλεκτρονικά δεσμά που μας δένουν, όλες τις ψευδαισθήσεις τις έχουμε, η δικαιοσύνη παραπατεί, η παιδεία προβληματίζει, η άμυνα αέρας και σκόνη, μόνο οι φωτογραφικές στα φώτα τροχαίας δουλεύουν, κι αλοίμονό σου… Ηλεκτρονικό σύστημα να εξυπηρετεί τον πολίτη, λένε μετά στόμφου οι κυβερνώντες, όποιος μπαίνει στο σύστημα καταλαβαίνει τι σημαίνει κωλυσιεργία. Και δεν το λέω μόνο εγώ. Κι ο Ιππόδαμος!

Πρώτα εποίησεν εν σοφία τα πάντα

 Πρώτα εποίησε εν σοφία τα πάντα

Μα ο άνθρωπος απομακρυνόταν από την πηγή και τη φύση του

Ζηλόφθονος και άρπαγας

Ποιος να βασιλέψει στα χώματα και στα σκουλήκια

Κι ο Κάιν πρώτος τα έβαλε με τον Άβελ,

Γιατί να αρέσει η θυσία του κτηνοτρόφου

Και τον σκότωσε στο θυμό και στη ζήλεια του

Κι ύστερα ήρθαν τα πλοία και τα αεροπλάνα

Οι βόμβες παντός είδους,

το ουράνιο και η εδάφους εδάφους

αέρος αέρος

ορολογία του διαβόλου

που έσταζε αίμα πανταχόθεν

κάτι ξέρουμε κι εμείς αλλά ξεχνιούνται

και τώρα θρηνούμε και βογγούμε

για τον άνθρωπο όπου γης

για τον πάσχοντα συνάνθρωπο

όποιος κι αν είναι

άνθρωπος που είναι και ζωντανό.

Καβαφικό

 Τόσο ωραία που τα είπε ο Καβάφης,

για κάθε περίσταση,

να τώρα, με ποιους να πας,

με την Αμερική αποκλείεται,

με το Ισραήλ το ίδιο,

άντε να ψάχνεις καλούς μουσουλμάνους

να πας μαζί τους,

κι αν είναι του Ιράν ή του Ιράκ,

ξέχασα τους Ρώσους,

χτυπούν στην Ουκρανία, φταιν οι Ουκρανοί,

για τρεις μέρες πήγαινε ο Πούτιν

και όλα θα τα κανόνιζε,

χάσαμε τον μπούσουλα

και με τον Ζελένσκι και με τον Τραμπ,

κι ο πρόεδρός μας,

να γυρίζει εδώ κι εκεί,

μα αν δεν τον είχαμε κι είχαμε τον Αβέρωφ

θα ‘ταν καλύτερα;

ή κανένα παιδί της αριστεράς,

τα είδαμε και τα πἀθαμε τότε,

ανέστιοι και πένητες.

Γιατί είναι και το φέιζπουκ,

εκεί τα ξέρουν καλύτερα,

τουλάχιστον καλύτερα από τους εφημεριδογράφους.

Με ποιους να πας!!!

Καλύτερα ανέστιος και πένης ή ας φρόντιζαν.

Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τα ’φαγε:

αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

5Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·

τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ό,τι κι αν πεις).

Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

10κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·

κάπως γνωρίζω (κι είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

του Κακεργέτη βλέψεις, και παλιανθρωπιές, και τα λοιπά.

15Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος

για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα ωφέλιμος.

Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

20Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους

—τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τί φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

25θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

30για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

35να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

[1930*]

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση