Στέλιος
Παπαντωνίου
ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ
Ύστερα από την τουρκική εισβολή του 1974 βρισκόμαστε
οι Έλληνες της Κύπρου σε κίνδυνο, αφού τα τουρκικά στρατεύματα έχουν σφηνωθεί στο
νησί με τον οπλισμό και τις απαραίτητες εγκαταστάσεις, στρατόπεδα, άρματα, αεροδρόμια,
λιμάνια, όλα διαμορφωμένα για να υπηρετήσουν και να υπηρετούν τις επιθετικές
βλέψεις της Τουρκίας στην περιοχή.
Ο ελληνικός
πληθυσμός βρίσκεται υπό διωγμό, οι συντοπίτες τούρκοι με τους εποίκους που
μεταφέρουν από την Τουρκία έχουν ήδη ανατρέψει τα δημογραφικά δεδομένα του ΄74,
περιουσίες ελληνοκυπρίων πωλούνται σε
ευρωπαίους ή άλλους παράνομους με σκοπό να προκαλέσουν σύγχυση ως προς τον
ακριβή ιδιοκτήτη της περιουσίας, ο οποίος βυθίζεται και χάνεται στη διαδοχική πώληση,
ώστε ο κλέφτης να θριαμβεύει.
Ενώ ολόκληρη η
Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της και τον νόμο στις
κατεχόμενες περιοχές, και έτσι η ανομία εκεί βασιλεύει, αλλά τα ευρωπαϊκά
προνόμια και την κυπριακή ταυτότητα ή διαβατήριο πολύ τα λιμπίζονται.
Οι κάτοικοι αυτού του νησιού εδώ και 51 χρόνια
βιώνουμε την αδικία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας αλλά και
συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας μπροστά στη στρατιωτική εχθρική μηχανή. Απαιτούμε
και δικαιούμαστε ένα κανονικό κράτος, δηλαδή να ζούμε ελεύθεροι, χωρίς ξένα στρατεύματα, δημοκρατικά, ένας πολίτης
μία ψήφος, να εκλέγουμε τους ιθύνοντες
χωρίς να μας πιέζει κανένας, ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ειρηνική ζωή,
σεβασμός στην εργασία και περιουσία του καθενός, αλλά αυτά παραμένουν πόθος
απραγματοποίητος.
Ο εχθρός μας
είναι των εκατομμυρίων πολιτών, της ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, ιστορικά
επιθετικός και άρπαγας από της εμφανίσεώς του, καταστροφέας λαών και πολιτισμών, πολιτεύεται,
ή καλύτερα απειλεί, μακριά από διεθνείς
νομοθεσίες με μόνο θεμέλιο το συμφέρον και το ιδεώδες της επέκτασης της
επιρροής του, είτε ως Τούρκος είτε ως Μουσουλμάνος είτε ως διάδοχος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά τον διδάξαντα Αχμέτ
Νταβούτογλου.
Μη έχοντας εμείς
τέτοια στρατιωτική δύναμη ή νοοτροπία,
αποφεύγουμε οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη, η συναίσθηση των κινδύνων μάς
καθηλώνει και εξανεμίζει κάθε ίχνος θάρρους, μέχρι σημείου η λέξη ελευθερία να
είναι η ελάχιστα ακουσμένη, απούσα από το λεξιλόγιό μας, ενώ με το σπάνιο άκουσμά
της οχετοί φόβου και ειρωνείας την κατακλύζουν. Το του Κάλβου «θέλει αρετήν και
τόλμην η ελευθερία» δεν ψελλίζεται καν, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, και το τρίπτυχο
του Θουκυδίδου, ευδαίμων-ελεύθερος-
εύψυχος έχει καταχωνιαστεί στα μπαούλα της σιωπής, αλλά χωρίς αυτά τι; Το ζωικό
βασίλειο.
Μια σύγκριση του
σήμερα με τον αγώνα του 1955 -59 προτιμότερο να μη γίνει, γιατί η διαφορά είναι
τεράστια, όσον απέχει ο ουρανός από τη γη. Την απελευθέρωσή μας από τον
τουρκικό ζυγό την ποθούμε, γιατί
υπαρκτός είναι ο κίνδυνος της τουρκοποίησης του νησιού, οι εχθροί με τη
σκανδάλη στο χέρι περιμένουν την ευκαιρία, υπάρχει όμως κάτι που μας σώζει, και
αυτό είναι η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι συμμαχίες μας με χώρες στις
οποίες παρέχουμε βάσεις ή διευκολύνσεις, πιστεύοντας πως όταν έρθει η ώρα και
αυτές θα συντρέξουν.
Η συνεργασία με
τον απανταχού ελληνισμό και με το εθνικό κέντρο, παρ΄όλες τις δυσκολίες και της
διακυμάνσεις θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ και έτσι πορευόμαστε.
Στο μεταξύ το
κατεχόμενο μέρος συνεχώς τουρκοποιείται, χιλιάδες οι έποικοι, όλοι αντιλαμβάνονται πως
η Τουρκία έχει επιβληθεί στα κατεχόμενα και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βιούν
και πολιτεύονται οι τουρκοκύπριοι. Το χειρότερο όμως για μας είναι το πνεύμα του
ραγιά που έχει επικράτησει εν πολλοίς.
Μία ελπίδα είναι
να είναι λίγοι οι τουρκόφιλοι ή σπόροι κι απλώς να μεγαθορυβούν, αλλά έχουν τόσο αποθρασυνθεί,
ώστε δημοσιεύουν και γράφουν όπως ο τουρκότερος τούρκος. Αποδέχονται πλήρως τις
εχθρικές θέσεις και τις προβάλλουν, όταν γίνεται λόγος περί ελευθερίας
εξαγριώνονται, και αυτό είναι το χειρότερο!
Ανατρέφουμε
παιδιά ραγιάδες, στα σχολεία είναι βέβαιον πως έχουν εισχωρήσει πολλοί
εκπαιδευτικοί αυτής της νοοτροπίας, ούτε και τα κείμενα που διδάσκουν μιλούν
για ελευθερία, ούτε καν γίνεται λόγος γι΄ αυτήν, η Εκκλησία στο κατά δύναμιν και μέσα στα
πλαίσια της μη επέμβασης στα πολιτικά πράγματα του τόπου, μόνο αν υπάρχουν
οικογένειες οι οποίες διδάσκουν το ελληνικόν ήθος της ελευθερίας, μόνο σε αυτούς μπορούμε να στηριχτούμε,
τουλάχιστον να κρατηθεί αυτή η φλόγα, ας είναι κι ένα κερί αναμμένο, στα σκοτάδια.
Γρηγορείτε!
ΣΤΕΛΙΟΣ
ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
