Μαχαίρια
Η γιαγιά παπαδιά,
αργότερα έμαθα πως το όνομά της ήταν Ειρήνη, στετέ παπαθκιά, πού να ήξερα πως
δεν ήταν το όνομά της, μαυροφορεμένη πάντα, με την τσέπη στην ποδιά, εκεί το
λαπηθιώτικο τσιακκούδι, μάλλον με κέρατο κριαριού, το είχε εις πρώτη ζήτηση,
έκοβε το ψωμί, κομματάκι κομματάκι όταν άρχισε να στερείται οδόντων, το
κρεμμύδι, το χαλλούμι καμμιά ντομάτα ή αγγούρι, φρούτα δεν θυμάμαι να είχε ποτέ
στο σπίτι, το βρισκούμενο και το σπιτικό, το παραγόμενο, έπαιρνε τις κατσίκες
στη βοσκή στο περβολούι ή στου Ματσάγγου, εκεί ήταν πάντα ο παππούς παπάς να
ποτίσει, αυτός μόνο λόγχη στην αγία πρόθεση, εμείς αγοράζαμε κανένα στα
πανηγύρια, να το’ χουμε στην τσέπη να κόψουμε καμιά κόλλα, σελίδες βιβλίου,
πολύ του άρεσε του Τομαδάκη το ξεπαρθένεμα των βιβλίων, ομολογούσε στο
αμφιθέατρο της Σόλωνος, και σήμερα, παίρνουν μαχαίρι στο σχολείο τα κοπέλια,
μαχαιρώνουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, ξένοι ή δικοί με το παραμικρό, το
μαχαίρι εις πρώτη ζήτηση, ακόμα και εναντίον αστυνομικών, «ακονίζω μαχαίρια
ψαλίδια», η φωνή του ακόμα στ’ αυτιά μου, στις γειτονιές της Χώρας, όταν δεν
μιλούσαν στις τελετές αγγλικά, όταν μας έκαμναν επιθέσεις τα τουρκούθκια μισόγυμνα
με τις ππάλες, ο κόσμος δεν ήταν εύκολος, ούτε απλός παλμός, αυτός μας μεγάλωσε,
τον χαρήκαμε…και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ΄ναι.
