Κλεοπάτρα Μακρίδου, Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
Ποίηση, εκδόσεις Κουκκίδα
Ύστερα από τα ποιητικά
έργα για τον Δώρο Λοΐζου και την Πίτσα Γαλάζη, η Κλεοπάτρα Μακρίδου μας προσφέρει
το «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη», μια
θεματική των παθών του τόπου μας ποιητική εξομολόγηση αλλά και με διεισδυτική ματιά προσπάθεια να εισχωρήσει
στην ουσία του ποιητικού έργου του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, στο περιεχόμενο, τη
γλώσσα και την τεχνική του.
Με τον ποιητή φαίνεται να συμπορεύτηκε για
χρόνια, αφού βίωσαν πολλά κοινά, τα ίδια ή παρόμοια γεγονότα στην Κύπρο. Η ενσυναίσθηση
όχι μόνο προσθέτει γνώση και πλούτο αλλά και συντελεί στην ποιητική αυτογνωσία.
Πολύτομο και
ποικίλο το έργο του Χαραλαμπίδη, γι’ αυτό και αναπόφευκτη η επιλογή και αναφορά
της Κλεοπάτρας σε γνωστά ποιήματά του, στις ελληνικές ποιητικές του ρίζες, στην
μαθητεία του στους μεγάλους, από Όμηρο ως Σολωμό και άλλους.
Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης
είναι γενικά αποδεκτός ως εθνικός ποιητής αλλά και πανανθρώπινος, με σεβασμό από
τα πρώτα του έργα σε αρχές και στις αξίες του υψηλού.
Η ποιήτρια εμμένει ιδιαίτερα σε ποιητικά έργα
γνωστά, γραμμένα σε μια περίοδο προβληματική στις σχέσεις πατρίδας- Μητέρας και
Κόρης, ενώ η διχόνοια ανάμεσα στο λαό επαναλάμβανε ιστορικές περιόδους
παράλληλων βίων, Σμύρνης και Αμμοχώστου. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο ποιητής ήταν υποχρεωμένος
να αδράξει την ουσία των πραγμάτων, πνεύμα βαθύ και ερευνητικό, με πρωτότυπες
συλλήψεις, σε αντίθεση με τους πολλούς πλανεμένους, προβολείς της προσωπικής
τους αναξιότητας.
Η οικουμενική
ποίηση του Χαραλαμπίδη στηρίζει το ένα πόδι στιβαρό στην Κύπρο και το άλλο στην
περιφέρεια. Με λογισμό και με όνειρο περιδιαβάζει στους αρχαίους μύθους και
μετατρέπει τα τραύματα σε στίχους.
Παρόλο που η Κλεοπάτρα
Μακρίδου ασχολείται με τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη, δεν μπορεί να υποστηρίξει
κανείς πως επηρεάζεται από την τέχνη και τεχνική του, αφού συνεχίζει με τη δική
της φωνή να τραγωδεί τα κοινά της πληγωμένης μας πατρίδας.
Μεγάλο βάρος της ποιητικής
παραγωγής και των δύο φέρει η προδοσία του ’74, ενώ άλλο σημαντικό πόλο αποτελεί
ο διάλογος ανάμεσα στα συνειδησιακά συγκρουσιακά θέματα της ελληνικής
εθνικότητας και της κυπριακής ταυτότητας.
Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
η ποιήτρια βλέπει ως ιερέα κήρυκα, που
καθηλώνει τους πιστούς του με το ποιητικό του κήρυγμα, άρχοντα της ποίησης,
δάσκαλο μοναδικό, με τον αναγνώστη του συνδημιουργό.
Η διχοτομημένη
Κύπρος πληγώνει, καλεί όμως σε αξιοπρεπή στάση, εμμονή στο δίκαιο και απόλυτη
αγάπη στα οράματα των ποιητών για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.
Ενώ διεξάγει το
δικό της αγώνα η ποιήτρια παρακολουθεί και ξέρει πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι,
τις αξίες και τα ιδανικά τους, σκέψεις που οδηγούν τον λόγο της σε λακωνικές
ρήσεις αλήθειας και γενικής ισχύος.
Στο τέλος η
ποιητική πορεία των δυο ποιητών αποτελεί επιστέγασμα του αγώνα τους για την
αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Γενικά μπορούμε
να πούμε πως η Κλεοπάτρα Μακρίδου επιλέγει τελευταία πολύ δύσκολα θέματα, ποιητικά
αναστήματα σφραγίδες εποχής. Η προσπάθεια σύλληψης της ουσίας ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα
της ποιητικής του ιδιοσυγκρασίας, των πηγών της έμπνευσης, της εκφραστικής του
δύναμης, όλα αυτά απαιτούν κριτική δύναμη αλλά και αντικειμενικότητα, για να επιτύχει
το έργο τη γενική αναγνώριση και την καλή έξωθεν μαρτυρία.
Παραδείγματα ενασχόλησης
ποιητών με άλλους ομότεχνους βρίσκουμε στην αρχαιότητα αλλά και στη σύγχρονη
ποιητική παραγωγή, Ελλήνων και ξένων.
Για τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη
γράφτηκαν και γράφονται διδακτορικές διατριβές στα πανεπιστήμια, γίνονται
διαλέξεις, εκδίδονται βιβλία.
Από την πολλή
αγάπη της για την ποίηση και για τον ποιητή προστίθεται τώρα και αυτό το έργο της Κλεοπάτρας Μακρίδου, «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη».
Στέλιος
Παπαντωνίου
