Ήταν μια κάποια
περηφάνια να πάμε στο Γυμνάσιο, εν πρώτοις θα φορούσαμε μακρύ γκρίζο παντελόνι,
σημάδι ότι μεγαλώσαμε πια, δεν υπήρχαν τότε βερμούδες, κάτι κοντά μας έραβαν οι
μανάδες μας, άλλα τρία κάρτα άλλα λίγο πιο πάνω από το γόνατο, ήταν και οι
καιρός της αλατζιάς, και βέβαια δεν σκεφτόμαστε απεργίες και τέτοιες
διαμαρτυρίες για τα ελάχιστα αυτά, αφού είχαμε αγώνα εναντίον των Εγγλέζων, κι
οι απεργίες και διαδηλώσεις είχαν το σκοπό τους, έξω οι Άγγλοι από την Κύπρο,
ένωση και μόνον ένωση.
Το τι γίνεται
σήμερα στα σχολεία, μάλλον μόνο οι Υπουργοί Παιδείας τα βλέπουν με τα καλά τους
μάτια, οι πολλοί υπόλοιποι, οι παλιοκαραβάνες στο επάγγελμα ξέρουμε τι σημαίνει
σχολείο, μαθητές και μαθήτριες, μια ζωή όλο απρόοπτα, κανείς δεν ξέρει τι θα
κατεβάσει ο νους του καθενός και της καθεμιάς, σχολείο και πειθαρχία μάλλον
αδύνατον, ήταν βέβαια καιροί αγώνων και πραγματικών θυσιών για την εκπαίδευση,
ιδιαίτερα μετά το 74, μέσα στις δυσκολίες και την σκληρή πραγματικότητα,
πέρασαν τα χρόνια, συνηθίσαμε την κατοχή, μπαινοβγαίνουν τόσοι στα κατεχόμενα,
άλλοι πειράζονται να μιλάς για ελευθερία, κι έτσι μένει πολύς καιρός για τους αργόσχολους
να απεργούν για τα αρκοντίσια και τις βερμούδες.
