Γιάννης Ρουσιάς
Πολύ προειδοποιητικό[SP1] το τηλεφώνημά του, ανάσαινε βαριά, μόνο
αυτό άκουα, πήρα το μήνυμα, το διαβίβασα τηλεφωνικά στην Αντρούλα του που
ετοιμαζόταν να τον επισκεφτεί, πολύ δύσκολα τα πράματα σήμερα στα νοσοκομεία,
οι άνθρωποί μας πεθαίνουν μόνοι, του τηλεφώνησα ύστερα, του είπα τα καθέκαστα,
ήταν η τελευταία φορά.
Όταν πήραμε τη
σύνταξή μας, λέγαμε πάντα να πιούμε έναν καφέ, τα λέγαμε στην υπεραγορά, υψηλές
πάντα συζητήσεις, φιλοσοφία και λογοτεχνία, ήξερε πως χειρίζομαι το διαδίχτυο,
βρες μου σε παρακαλώ την τάδε φράση, λέξη, κείμενο, ένας διαρκής προβληματισμός
και μελέτη.
Με τον Γιάννη
συνεργαστήκαμε στο Παγκύπριο, αγαπήσαμε και θαυμάσαμε τους ίδιους δασκάλους,
στη Φιλοσοφική εταιρεία φαινόταν το βαθυστόχαστό του, ένα διαμάντι μυαλό, στις
συνεδριάσεις στο σχολείο φανερωνόταν η αγάπη του για τα παιδιά και τη δουλειά
του.
Δεν βρίσκεις
εύκολα ανθρώπους σαν τον Γιάννη Ρουσιά. Γνώσεις, κρίση, ευαισθησία, ένας
ατέλειωτος προβληματισμός, οξύς νους, «βίος ανεξέταστος ου βιωτός ανθρώπω». Και
ο Γιάννης ήξερε να εξετάζει κάθε πτυχή του βίου εις βάθος και πλάτος.
Θα μας λείψει.
Δύναμη να δίνει ο Θεός στην οικογένειά του ν’ αντέξει την απώλεια. Αιωνία η
μνήμη.
