Μεγάλα ονόματα και Θέσφατα
Στον κόσμο της λογοτεχνίας ή γενικά της συγγραφής μερικοί δικαίως ή αδίκως αποκτούν όνομα, και από την στιγμή που θα διαβάσεις οτιδήποτε δικό τους, τούτο θεωρείται θέσφατο, άρα ασυζητητί είναι ορθό, σπουδαίο, σεβαστό, ρισπεκτ που γράφουν κι από κάτω στα φέιζπουκ.
Το κείμενο όμως μπορεί να μην λέει τίποτε. Είναι μεγάλη τέχνη κι αυτή. Όμως το όνομα είναι μεγάλο και δεν μπορεί- κατά την λανθασμένη αντίληψή μας- να μας εμπαίζει ο μέγας εκείνος. Για να μάθουμε όμως να κρίνουμε, πρέπει να μελετούμε το κείμενο και να του τα λέμε ένα χεράκι του συγγραφέα, αν δεν καταλάβαμε τίποτε.
Το χειρότερο είναι να επιλέγονται κείμενα για εξέταση στις δημόσιες εξετάσεις που να είναι κενά περιεχομένου ή καλύτερα πλίνθοι και κέραμοι όντως ατάκτως ερριμμένοι και όμως το μεγάλο όνομα να είναι το μόνο θετικό για το οποίο επιλέγηκε το κείμενο. Αλλά τα παιδιά οδύρονται γιατί δεν βρίσκουν νόημα, όπως και οι μεγάλοι, όταν διαβάζουν κάτι παρόμοιο. Δεν είναι δύσκολο το κείμενο, δεν είναι τα υψηλά νοήματα, είναι ο στόμφος, η αμετροέπεια, η κενότης, η φανφάρα, ο λεκτικός θόρυβος . Ας μην τα βάζουμε με τα παιδιά, ας μην τα βάζουμε με τους αναγνώστες. Κάποτε ο γραφέας φταίει γιατί «υψιπετεί εν κενώ» ή «κενοποιεί λογοπετών».
