ΥΠΑΠΑΝΤΗ
Ήταν μεγάλη η
πίστη του Συμεών, ριζωμένη βαθιά, έπιανε όλο τον σκελετό και τη σάρκα του,
άπλωνε στην οικογένεια και στη γειτονιά, στο ναό και στους γύρω του, θα έρθει ο
σωτήρας και θα τον υποδεχτώ στις αγκάλες μου, και τότε ας πεθάνω, νυν απολύεις,
μα την καρδιά της μάνας του θα την περάσει μαχαίρι, και δεν πέρασε πολύς
καιρός, εκεί που τον περίμενε στην
εκκλησιά, του φέρνουν καταματωμένο το παιδί, αίμα πλημμυρισμένη η Θεσσαλονίκη,
μια θεριστική μηχανή απάνθρωπη πέρασε, εγκληματίας και μαύρη κατάμαυρη ψυχή,
κατράμι και κόλαση, χτύπησε αναίτια το παιδί, και πώς τώρα να πει νυν απολύεις,
που δεν πίστευε ποτέ πως θα φτάσει εκεί η κοινωνία του, η κοινωνία μας, και τώρα
κλαίμε ένα παιδί, το δικό μας.
