Δυστυχώς
Λέγαμε στα φυλλοκάρδια μας, «μη μιλάτε στα παιδάκια για
λιοντάρια και λύκους, για ερπετά και θεριά, αφήστε το δράκο του νερού, φοβερός
στην όψη, μην τα σκιάζετε, να τα καλοβυζάνετε, να μάθουν να καλοκρατούν, να
συνεργάζονται, να διαλέγονται, δείξτε τον κόσμο στην καλή του», κι όμως, ένας
οχτρός στον ουρανό, στη γη στη θάλασσα και κάτω, ο ίδιος παντού, σ’ όλη την
ανατολική μεσόγειο, στο δικό μας αιγαίο το χιλιοτραγουδημένο, βρυχάται σαν
λιοντάρι, δαγκώνει σαν λύκος, ουρλιάζει δρακοντοάν, τα παιδιά πρέπει να μάθουν
από μικρά για τον οχτρό, να ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους το
σουλτάνο το βεζίρη τον ιμάμη, που ζητά να τα κατασπαράξει, να φουσκώσει ως να σπάσει, και τα παραμύθια ας
μείνουν για κείνους που ζουν στα όνειρά τους τη λυκοφιλία του. Δυστυχώς.
