Με αφορμή τον Ψηφιακό Ηρόδοτο
Στέλιος Παπαντωνίου
Χάρη στον Ψηφιακό Ηρόδοτο έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε
εφημερίδες παλιές της Κύπρου και της Δωδεκανήσου. Εφημερίδα με το όνομα ΠΡΟΣΦΥΞ
εκδίδεται στη Μυτιλήνη, εβδομαδιαίο όργανο των απανταχού προσφύγων. Έχω μπροστά
μου των πρώτων ημερών του Αυγούστου του 1914, περίοδο άγριας εκδίωξης των
Ελλήνων της περιοχής της Φωκαίας. Ως γνωστόν με την ίδια αγριότητα ακολούθησαν άλλες
ως το 1922 με την πλήρη καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού.
Παρεμπιπτόντως αυτές τις μέρες στην Κύπρο μνημονεύουμε τα
θύματα της βρετανικής και τουρκικής δόλιας συμπαιγνίας με το φονικό των
Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι. Κοινά χαρακτηριστικά, η τουρκική θηριωδία, ο επεκτατισμός,
καμιά οπισθοχώρηση, όσο κι αν προσπάθησαν μερικοί και προσπαθούν σήμερα να
υποδείξουν στην Τουρκία το συμφέρον της, για κλάματα είμαστε!
Στην εφημερίδα λοιπόν Ο Πρόσφυξ. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο
εκείνες τις μέρες αγωνιζόταν να διασώσει τους διωκόμενους ελληνικούς
πληθυσμούς. Ζητεί αποζημιώσεις, επικαλείται το διεθνές δίκαιο, προστασία και παρέμβαση
των Δυνάμεων, επικαλείται τα προνόμια, τις συνθήκες Παρισίων, Λονδίνου,
Βερολίνου, πόσο θυμίζουν τα δικά μας! Τέλος, ο αρθρογράφος σκέφτεται πως πρέπει
να υπενθυμίσει στους Νεότουρκους τα συμφέροντά τους: είναι αδύνατον οι έκφρονες Νεότουρκοι να μη συναισθανθώσιν
το ασύμφορον των ενεργειών τους. Σείουν τα θεμέλια της πολιτικής και
οικονομικής των υπόστασης, γιατί οι Έλληνες εκεί είναι το πιο εργατικό και
αποδοτικό κομμάτι της κοινωνίας και οικονομικά αλλά και πνευματικά. Τέλος
πιστεύει πως μια Μεγάλη Δύναμη, έστω η ορθόδοξη Ρωσία, θα ακούσει τις φωνές των
αδικουμένων.
Σε άλλες στήλες καταγράφονται οι τουρκικές επιθέσεις εναντίον
των ελληνικών πληθυσμών, με όλο το κόκκινο και μαύρο που γνωρίσαμε κι εμείς, από
το 1956 και όμως μυαλό δεν βάλαμε, ή εθελοτυφλούμε, ή ζούμε στο παραμύθι της ειρηνικής
επίλυσης του κυπριακού, της επιστροφής στα σπίτια μας με αποζημιώσεις και άλλα. Η Ιστορία του
Κυπριακού είναι γεμάτη από αποδείξεις για την τουρκική επεκτατικότητα, και όμως
προσπαθούμε να βρούμε άλλες διεξόδους, άλλες δικαιολογίες, «φταίμε εμείς, όλο
το βάρος σε μας, δεν λύεται το πρόβλημά μας γιατί δεν δεχτήκαμε το σχέδιο Ανάν,
όσο καθυστερούμε παγιώνεται η τουρκική κατοχή και η δημογραφική αλλαγή των
κατεχομένων….»
Μορφίτες νομίζουν πως βρίσκονται στη λύση κοντά αλλά φταίει
η κυβέρνηση που δεν δίνει λύση, Αμμοχωστιανοί νομίζουν πως βρίσκονται έξω από
την πόλη τους έτοιμοι να επανεγκατασταθούν και όμως φταίει η δική μας πλευρά,
που τους κρατά διά της βίας στην προσφυγιά, το ΑΚΕΛ ωθεί παρωθεί βιάζει και
βιάζεται για συνομιλίες πιστεύοντας πως εγγύτερον η λύση ή ό τι επιστεύσαμεν,
και δε το παίρνουμε απόφαση: έχουμε να κάμουμε με ένα άτεγκτο εχθρό, επιθετικό
και μόνο, φαταούλα και κλέφτη, πονηρό κι άτσαλο, τα εδώ τουρκοκυπριακά κουκλοθεατρικά
κινούνται από την Τουρκία, χωρίς να έχουν καμιά δύναμη, και το μόνο που
εξυπηρετούν είναι τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Ας πάψουμε να αλληθωρίζουμε, ας δούμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα κι ας ετοιμαζόμαστε
με τις συμμαχίες άλλων χωρών που επιτυγχάνει η κυβέρνηση να οδεύσουμε την ευθεία.
Ζητούμε την απελευθέρωση των εδαφών μας από την τουρκική κατοχή, την απομάκρυνση
των ξένων στρατευμάτων και των εποίκων, την ειρήνη και δημοκρατία στη Κυπριακή
Δημοκρατία. Τίποτε περισσότερο από όσα έχει το κάθε ευνομούμενο κράτος μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάντως ραγιάδες με την υπογραφή μας δεν γινόμαστε.
Όσο για την Παιδεία, καιρός να εγκαταλείψει την μαλάκυνση
των εγκεφάλων των παιδιών μας και να τους ανοίξει τα μάτια: Τέκνα, έχετε έναν
επικίνδυνο αντίπαλο, ετοιμάζεστε να επιβιώσετε στο εχθρικό παρόν κλίμα και να
διασώσετε Ιστορία και Πατρίδα. Ο δρόμος σας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
