Χαρά μου
Τώρα που βλέπω την εγγονή στο τέλος του Γυμνασίου, την άλλη
στο παρά λίγο τέλος του Δημοτικού και βλέπω τον μόχθο στο διάβασμα κι
αισθάνομαι το άγχος, την αγωνία των παιδιών στις εξετάσεις, και διαβάζω στις εφημερίδες
και στα περιοδικά για τις πανελλαδικές, παιδιά που δακρύζουν βγαίνοντας, καλοτυχίζω
τον εαυτό μου, δεν έκαμα μάθημα στις μισές τάξεις του γυμνασίου, στους δρόμους
διαδηλώσεις, ήταν η περίοδος του αγώνα της εοκα, βόλτες τ’ απογέματα με τα
ποδήλατα, και στη Σεβέρειο βέβαια αλλά και στο Μπελβί, το καλύτερο
ζαχαροπλαστείο μας κοντά στο σχολείο, με τον κύριο Σταύρο να μας φέρνει εκείνα
τα περίφημα κωκ, και τα παγωτά του τέτοιο καιρό, ευτυχώς δεν έκαμα μάθημα όπως κάνουν
σήμερα, διαδήλωνα στους δρόμους, έριχνα φυλλάδια, ρουφούσα δακρυγόνες, καλύτερη
ήταν τότε λέω η ζωή παρά των σημερινών μαθητών, δεν θα την άντεχα. Και μια
δεύτερη μεγάλη χαρά, δεν υπήρξα ποτέ αριστούχος!
