Ψυχοσάββατο
Ψυχοσάββατο αύριο, πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής και τη
Δευτέρα του αγίου Πνεύματος, ένα πιάτο κόλλυβα, ένα ψωμάκι, ένα κερί, να
θυμηθούμε και να φέρουμε μαζί μας στην εκκλησιά, στις ίδιες θέσεις, τον πατέρα
και τη μητέρα, το μικρό αδελφό, τους παππούδες και τις γιαγιάδες στην πόλη και
στο χωριό, τους θείους και τις θείες, τα ξαδέλφια που χάθηκαν νωρίς ποτίζοντας φαρμάκι,
τους συγγενείς και φίλους, τους συμμαθητές, συναδέλφους, μαθητές, τους καλούς
γειτόνους, ήταν καιροί που η εκκλησιά γέμιζε, πιάτα κόλλυβα καταλάμβαναν τα σκαλοπάτια του σολέα, μια
μεγάλη μπρούντζινη σανιά γεμάτη μνημονοχάρτια, άλλα κόλλες τετραδίου άλλα μικρά
δεφτεράκια, κόσμος μπαινόβγαινε, και καμιά παρεξήγηση μέσα μέσα, «το πιάτο μου
είναι αυτό- δεν είναι δικό σου- άς το κάτω», η γειτονιά ήταν πολύ μεγάλη, ως
την Ερμού, ως τον Χάντακα, Καϊμακλί μεριά, άρχισαν να κατατρών τις σάρκες της οι
Τούρκοι από το 56, κι ύστερα το 58 κι ύστερα το 63 κι ύστερα το 74, ένα καλύκι
έχει μείνει, στο κέντρο η εκκλησιά, ο Κασσιανός μας, ας είναι όμως, τον κρατάμε
με την αγάπη μας οι παλιοί γειτόνοι, και περιμένουμε και πάλι να τους δούμε τους
δικούς μας, στους ίδιους σκάμνους, στην ίδια στάση, προσηλωμένους στα
μνημόσυνα, να ξαναβρεθούμε ζώντες και κεκοιμημένοι, όπως πρέπει, να απλώνει τις
αγκαλιές η ζωή, να πλαταίνει ο κόσμος μας.
