«Ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ελέησον ημάς ο αίρων τας
αμαρτίας του κόσμου», καιρός να συνειδητοποιήσουμε τον αίροντα την αμαρτίαν και
τας αμαρτίας, την αμαρτωλότητά μας και τις αμαρτίες μας, την υπερευαισθησία
του, χωρίς να ξέρουμε τον άνδρα ή τις γυναίκες έχουμε συγκλονιστεί,
βασανιζόμαστε από τύψεις χωρίς να έχουμε εγκληματίσει, ερωτηματικά, γιατί ο
άνθρωπος να φτάσει σ’ αυτό το σημείο, όχι ο συγκεκριμένος αλλά εμείς ως
άνθρωποι, από αρχαιοτάτων χρόνων, από Άβελ και Κάιν, ενώ τα αδύναμα πλάσματα, βασανισμένα
σε ξένο τόπο για να εργαστούν, να συνεισφέρουν στη φτωχή τους μάνα και κύρη, να
βρουν ένα καλύτερο μέλλον, κι όμως να
σβήνουν τα πάντα σε μια στιγμή πάθους, ας το ονομάσουν οι επιστήμονες το
έγκλημα, δεν είναι το όνομα, η λέξη, ο όρος, είναι η πράξη, «ο συ μισείς ετέρω
μη ποιήσεις, μην κάμεις ό τι δεν θέλεις να σου κάμουν», ο χρυσός νόμος της
Ηθικής, ή «όπως θέλεις να σου συμπεριφέρονται έτσι να συμπεριφέρεσαι κι εσύ, ο
άλλος είναι ο εαυτός σου ο αδελφός σου», και πάλι δεν είναι λόγια, ή «μη
χρησιμοποιήσεις ποτέ τον άνθρωπο ως μέσο, ο άνθρωπος είναι αυτοσκοπός», τόσα
και τόσα τα διδάγματα, τα δόγματα, η συμπυκνωμένη σοφία για την πράξη, κι όμως
καθημερινά δεχόμαστε τις επιθέσεις του εναντίου, κι Εκείνος σε λίγες μέρες στο
σταυρό θα πληρώσει για τις αμαρτίες όλων, φέτος του προσθέτουμε ένα ακόμα
έγκλημα, μια ακόμα αμαρτία, πληρώνει για την αμαρτωλότητα, κάθε χρόνο και καινούργια
κακά, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, τώρα είναι η στιγμή να νιώσουμε τι
σημαίνει αίρω την αμαρτία των άλλων, άνθρωπος κι ο φονιάς κι ο φονεμένος, ποιος
θα ξεπλύνει από πάνω μας την αμαρτία, που νιώθουμε την ενοχή και τον πόνο, τον
εξευτελισμό και την ταπείνωση, τέτοιες μέρες, πάντα είναι τέτοιες οι μέρες!
