ΑΝΤΡΟΣ ΛΥΡΙΤΣΑΣ, …Πάντων των Αοράτων, ποιήματα- αφιερώσεις
Μια γνήσια ποιητική φωνή εκ βαθέων, του Άντρου Λυρίτσα στη
συλλογή ποιημάτων του…Πάντων των Αοράτων μας οδηγεί με το έργο του στα βάθη της
ύπαρξης, στον Έρωτα και στο Λόγο, στη δημιουργική πνοή που κρύβει ο άνθρωπος
εντός του. Ο ποιητής είναι θεός πάντων των αοράτων. Φέρνει στο φως. Η ποίηση
καταφυγή, σκέπη στη μοναξιά, οι λέξεις σύντροφοι στις εκστάσεις μπροστά στα
θαυμάσια, στα κρυμμένα στα βάθη της ψυχής. Έρως, μυστήριο, Άνοιξη, πόθοι και
στεναγμοί, ομολογούν το ερωτικό και φιλοσοφικό στοιχείο της συλλογής. Σ’ ένα
βυθιζόμενο κόσμο, ο ποιητής διασώζει το αόρατο.
Σ’ αυτό τον άλλο κόσμο υπάρχουν επιλογές ποιητικές, ο χορός,
ο ψίθυρος, το αιώνιο παιχνίδι από τον καιρό του Ηράκλειτου, χάρες και μυστικοί
δρόμοι, για να διεισδύσει κανείς στα μυστικά της ζωής. Ο ποιητής ανακάλυψε τον
άλλο κόσμο και μας τον κοινοποιεί μέσα από τα δικά του ποιητικά ρήματα και την
πλούσια λεκτική σκευή.
Στα βάθη του είναι συνειδητοποιείται η έλλειψη, υπάρχει όμως
κι η δυνατότητα υπέρβασής της, η υπέρβαση εαυτού ως αγάπη, άπλωμα στον άλλο,
τον ένα, αλλά και στο πανανθρώπινο, η θυσία εαυτού για την ανθρωπότητα, από του
νυν και έως του αιώνος.
Στην ποιητική αυτή συλλογή του Άντρου Λυρίτσα πλεονάζει η
καταφυγή στα αρχέτυπα, της λογοτεχνίας και της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, δοσμένα
μέσα από τα διαθηκικά αναγνώσματα, γιατί ο ποιητής κατόρθωσε να εμβαθύνει εις εαυτόν
και να εξαγάγει εκ βαθέων τους πανάρχαιους μύθους και τα σύμβολα.
Ένας αδιάκοπος αγώνας για αφαίρεση των περιττών πολιτισμικών
επενδυτών οδηγεί στην εύρεση της ουσίας και την ανάληψη της ευθύνης για τον δρόμο
που ο καθένας ακολουθεί. «Αντίο Πατέρα, αρνούμαι τη δική σου μοναξιά, πάω να
κτίσω τη δικιά μου. Θ’ ανταμώσουμε ξανά στο δάσος με τα κυπαρίσσια. Εσύ θα
κλαις για έναν ήλιο που σε πρόδωσε κι εγώ θα θάβω τη δική μου αθανασία.»
Το αίσθημα ενοχής, που από Αδάμ συνοδεύει τον άνθρωπο, τυραννάει
τον ποιητή, που βρίσκει στον Έρωτα την αμφίσημη παρηγοριά «πληγή και βάλσαμο.»
Παρθενογένεση στην ποίηση δεν υπάρχει, ως εγράφη. Ο ποιητής
ομολογεί την οφειλή στους μεγάλους του δασκάλους, ανακάλυψε όμως τον ωκεανό
εντός του και σώζεται. Ο ανάντης δρόμος, ο περιπετειώδης και τραγικός η μοίρα
του. Ως αρχαίος ναυαγός ξαναζεί το αιώνιο δράμα του Γολγοθά, μέσα στο πνεύμα του
οποίου συλλαμβάνει την χωρίς λύτρωση ηρωική κι απέλπιδα δημιουργική πορεία.
Η αποδοχή αυτής της ζωής και του αγώνα μέσα σ’ αυτήν, ο
ιδρώτας από την έξωση από τον παράδεισο, οικεία βουλήσει, η αποδοχή της ομορφιάς
και της καταστροφικής της κάποτε παρουσίας,
το δάκρυ ως γιατρειά και λύτρωση αλλά και ως πάθη και πάθος μέσα στη
ζωή, φανερώνουν την ηρωική στάση του αδύναμου ανθρώπου μπροστά στις υπεράνθρωπες
απαιτήσεις ανωτέρων δυνάμεων.
Στο τέλος, «Ποίηση είναι η απόσταξη της ζωής…Θα αποστάξω την
πέτρα να κυλήσει σαν δάκρυ η ζωή.»
Λίγα για την ποίηση του Άντρου Λυρίτσα. Έστωσαν εισαγωγικά.
