Στέλιος Παπαντωνίου
Η άρνηση συνεχίζεται
Ο καθένας μπορεί να πλέκει το
μύθο του και να τον επενδύεται, να ζει μ’ αυτόν, είτε « ΄63-΄74 μαύρη περίοδο»
τον ονομάζει, άσχετα αν αυτοκλειδώθηκε στους θύλακές του και ετοιμαζόταν
στρατιωτικά και πολιτικά για να δημιουργήσει δικό του κράτος, παρακλάδι του
τουρκικού, για τους τουρκοκυπρίους λέγω. Όλοι ξέρουν σήμερα πως από την Τουρκία
έρχονταν ως δάσκαλοι στρατιωτικοί και εξασκούσαν στα όπλα νέες και νέους, τους βλέπαμε
σε παρελάσεις και ασκήσεις στις φωτογραφίες που διέρρεαν, παραταγμένοι κάτω από
τα τείχη της Λευκωσίας την περίοδο αυτή.
Άλλοι μπορούν να μιλούν και να μας
φορτώνουν εγκλήματα με το «κάναμε κι εμείς πολλά», να εξισώνουν έτσι την στρατιωτική τουρκική βία που ανεξίτηλη μένει
σε όσους την έζησαν τη χειρότερή μας χρονιά, το 1974, με την παρανομία των
άτακτων ελληνοκυπρίων που κακώς ως τώρα δεν οδηγήθηκαν στα δικαστήρια για τα
εγκλήματα που έκαναν εναντίον τουρκοκυπρίων. Όλα έχουν το λόγο τους, όχι πάντα
δίκαιο. Τα σχέδια δικών μας και ξένων είναι κάποτε εκτός της δικής μας φαντασίας.
Άλλα οι μεγαλοδύναμοι σχεδιάζουν, άλλα εμείς ποθούμε.
Το 1974 σημάδεψε μια για πάντα το
σώμα της πατρίδας. Άλλαξε την ιστορία και τον πολιτισμό της. Μπήκε στη μέση η
ανθελληνική χούντα των συνταγματαρχών, καταραμένη φάρα, να νομίζει πως σώζει
την Ελλάδα με την επιβολή δικτατορίας. Και το χειρότερο, να επεμβαίνει στον
τόπο μας, να καταργήσει κι εδώ τον εκλεγμένο ηγέτη και να ανοίξει τις πύλες στον
βάρβαρο, θεωρώντας τον σύμμαχό του και συμπαίχτη στο νησί, κατά τα αμερικανικά
σχέδια. Έκτοτε η μυθική και παραδείσια ζωή της γαλήνης, της ευτυχίας και της νεανικής
ξεγνοιασιάς έδωσε τη θέση της στην αιματωμένη πέτρα που ρίξαμε πίσω μας διωγμένοι
από τα χώματά μας. Γκρεμισμένος ο φούρνος της γιαγιάς, ισοπεδωμένο το σπίτι μας,
το σπίτι του παππού, οι εκκλησιές στάβλοι και κοπριές, βγαλμένα τα μάτια των
αγίων μας. Πρόσφυγες, αιχμάλωτοι, νεκροί, αγνοούμενοι, η μεγαλύτερη τραγωδία,
να θάβουμε ακόμα απομεινάρια των ηρωικών νεκρών αυτού που δεν ήταν πόλεμος μα
προδοσία καλοσχεδιασμένη και μισητή. Κι αυτά δεν είναι μύθοι.
Μύθος είναι πως θα λυθεί το
κυπριακό δίκαια. Αυτό το παραδέχονται όλοι όσοι ασχολήθηκαν με αυτό. Και μας ετοιμάζουν
και ετοίμαζαν να δεχτούμε την αδικία, ονομάζοντάς την με διάφορα ονόματα,
σχέδια επί σχεδίων. Όλα για να μας ενταφιάσουν στον τόπο μας, να ζήσουμε μια
αντιδημοκρατική και ανελεύθερη ζωή, βαφτίζοντάς την με διάφορες καρικατούρες,
νομικίστικα τερτίπια και βιτρίνες. Σημασία έχει πως στην επιφάνεια και στο
βάθος όλα τα λεγόμενα σχέδια δεν ήταν παρά προσπάθειες να μας πείσουν πως
ηττηθήκαμε σ’ ένα ανύπαρκτο πόλεμο (προδοσία ναι) και πως έπρεπε να δεχτούμε τους
όρους του νικητή, να υποταχτούμε σε μια άλλη απάνθρωπη δύναμη, να ξαναζήσουμε
μια άλλη τουρκοκρατία, για να επέλθει δήθεν η ειρήνη στον τόπο, ειρήνη χωρίς
ελευθερία και δημοκρατία, άδικη και βαρεμένη με εγκλήματα πολέμου.
Οι πολιτικοί τη δουλειά τους, να προσπαθούν να
βρουν λύσεις, ή να εμφανίζονται πως προσπαθούν, να τις εμφανίζουν με τον μανδύα
του μύθου, με τα νομικίστικα και δικηγορίστικα, «είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα
της επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους, κι έχουν και το δικαίωμα
προσφυγής στα δικαστήρια» (πόση αλήθεια κρύβεται στις τέτοιες διαβεβαιώσεις ή
γιατί να καταφύγω στα δικαστήρια αφού θα πάω στο σπίτι μου; ) Άλλα λεν οι
πολιτικοί, άλλα όμως η πείρα κι η λογική της ελευθερίας.
Εκείνοι με τα λόγια τους κι εμείς
με τη δική μας άρνηση σε κάθε υποδούλωση. Να αντιστεκόμαστε στην επιβολή ανελεύθερων
και αντιδημοκρατικών λύσεων, υποταγής και τουρκοποίησης του νησιού μας. Κι η άρνηση
συνεχίζεται.
