Μακρυγιάννη μου
Μπάρμπα Μακρυγιάννη μου, με τα Οράματά σου, τις προσευχές
σου στον Χριστό και στην Παναγιά μας, τρελό σ’ ανέβασαν και σε κατέβασαν, ό τι
συμφέρει στον κόσμο, ό τι πουλά, το ένα
ξεπουλήθηκε απομνημονευτικό, το άλλο
έμεινε στα ράφια, για τα Οράματά σου λέω, και τώρα που μου το θύμισε ο φίλος
μου, Ορφανό παιδί από την Κυθρέα, λέω, για την Πάφο δεν ξέρω τίποτε, για τον
κήπο της, για τους ναούς της, ένα γύρο που δίνω εκεί, μέσα- μέσα, δεν μπορώ και
να κρίνω, αλλά αυτό το κάτι που μου λέει πως όσα μαθαίναμε στο Συντακτικό,
θυμάστε το παράδειγμα «Ο κόσμος κτίζουν εκκλησιές», εδώ δεν κάνει, μόλις
ακούσουν για εκκλησιά, τι μοντερνισμός είναι αυτός, τι περηφάνια για τον προοδευτικό
πολιτισμό μας, και μένει κι ο
αγαπητότατός μου δεσπότης ενεός, δεν θα το πίστευε, στην Αθηένου δεν γνώρισε
τέτοια, ούτε και μεγάλωσε με τέτοια, μια ευσέβεια από τη μια της ως την άλλη
άκρη, κι όμως, όλα συμβαίνουν σ’ αυτό
τον τόπο, γι’ αυτό σου λέω, Μακρυγιάννη μου, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος
που είδες τόσα και τόσα στη ζωή σου. Εδώ καταντήσαμε εμείς, οι «ησυχίαν άγοντες»,
να βλέπουμε και να ακούμε όλα του κόσμου τα παράξενα και να μην ανησυχούμε. Για
μας η απάθεια. Του έχουμε εμπιστοσύνη. Εκείνος ξέρει καλύτερα.
Στέλιος Παπαντωνίου
