ΑΝΤΡΟΣ ΛΥΡΙΤΣΑΣ, …Πάντων των Αοράτων, ποιήματα- αφιερώσεις
Συνεχίζουμε την περιδιάβαση στην ποίηση του Άντρου Λυρίτσα όπως
παρουσιάζεται στην τελευταία του συλλογή …Πάντων των Αοράτων.
Η ανατροπή παραδομένων μύθων για τη γένεση του ανθρώπου και
η αντίθετη όψη του νομίσματος θεμελιωδών ελευθεριών αφήνουν χώρο στον
επαναστάτη ποιητή να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο τα πράγματα. «Ψέματα πως
πήρα πηλό και σ’ έκαμα Εγώ έφτυσα από αηδία Κι ούτε σου φύσηξα ζωή Μόνο αναστέναξα».
΄Η στο ποίημα Του Ιούδα «ένα φιλί Και μάλιστα μες στη Γεθσημανή Ποτέ δεν είναι
προδοσία.»
‘Ενας σχεδόν κοινός τόπος στην ποίηση είναι το ποίημα που
δεν γράφτηκε ή οι στίχοι που δεν γράφτηκαν κι όμως τυραννούν τους ποιητές, που
νιώθουν πως δεν είπαν κι ούτε θα πουν τον τελευταίο τους λόγο. Η τυραννία του
άρρητου, του βαθέως σκότους που μαγεύει.
Μοναξιά και βάθος καρδιάς, ποιητικά όπλα του εκφραστή όχι μόνο
του εαυτού του αλλά και των συνανθρώπων του. «Αν σας μίλησα για την έρημο Είναι
γιατί μόνο εκεί θα ξεδιψάσετε Απ’ το πηγάδι της καρδιάς σας.»
Όσο όμως η ερημιά ανθεί ποιητικό κρίνο, άλλο τόσο ο έρως ως
αναζήτηση του άλλου οδηγεί στη δημιουργική πνοή τον άνθρωπο, που σέβεται τους αγώνες
και τη θυσία των ηρώων μιας μαρτυρικής γης και γενέθλιας περιοχής.
«Να μεθύσουμε ξανά από φως και αίμα Όταν μας κλείσουνε στους
γρόνθους των βουνών Θάναι των κέδρων η σκιά Δροσιά στα δυο μας μάτια.»
Το δεύτερο μέρος της συλλογής ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ αρχίζει με το «Πιστεύω
πως πάντοτε οι μεγάλοι ποιητές βοηθούν ένα νέο ποιητή να βρει και να εκφράσει
τον αληθινό εαυτό του.» Α. Μητροφάνους. Μνήμη ενός υπέροχου συναδέλφου και φίλου,
του οποίου επιβεβαιώνονται τα λόγια με την παρούσα ποιητική συλλογή.
