Στέλιος
Παπαντωνίου
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ
ΠΟΤΑΜΟΝ
Και
Είσαι βαθιά στον
ποταμό
σε παρασέρνει
ορμητικός
Χτυπάς τα
μπράτσα στις ρουφήχτρες
Βγαίνεις καταπονεμένος
Στέκεσαι στα
χαλίκια και παρακολουθείς
Στοχάζεσαι:
«Ποιο το
λάθος;
Πώς βρέθηκα στα
ορμητικά νερά;
Λάθος που
έπεσα,
λάθος που
κολύμπησα,
λάθος που
απόφυγα τις ρουφήχτρες…»
Τώρα τα
σκέφτομαι, από τα χαλίκια…
Ο ήλιος χαζεύει
με τ’
αγκάθια μαλλιά
Αγκαθωτές τις
αχτίδες του…
Πόση ώρα στα
χαλίκια;
Πόση ώρα κινηματογραφιστής
Ενός ποταμού;
Κι οι άλλοι;
Μ΄ ένα σάλτο
και πάλι στα νερά
Χτυπιέμαι
τη μια με τους άλλους
παρέκει στις
πέτρες…
Στο τέλος,
λάθος
γεννήθηκα
σ’ αυτό το
ποτάμι;
Στη χαλικιά παρακολουθείς
φιλοσοφείς
κινηματογραφείς.
Ουδέν λάθος
αναγνωρίζεται
Μετά την
απομάκρυνσιν από το ταμείον.
