μετεκλογικά
Κι ύστερα άρχισαν οι αναλυτές και είπαν και θα πουν ακόμα
και θα γράψουν, για ένα αποτέλεσμα που ήταν δεδομένο για πολλούς, γιατί ο
λεγόμενος κεντρώος χώρος ή ενδιάμεσος είχε κομματιαστεί, ήταν κομματιασμένος
κομματισμένος δεν μπόρεσε να συνενώσει δυνάμεις, κι ακόμα την εσχάτη
αποδεικνύονται πριμοδοτήσεις προικοδοτήσεις απόρων, γιατί άπορος στάθηκε και η
αριστερά, τόσα χρόνια οργανωμένη καλύτερα από όλους και να μη βρίσκει ένα δικό της
άνθρωπο να εμφανιστεί εκπρόσωπός της, βρήκαν ένα ήταν επιχειρηματίας, ο κόσμος
δεν τον ήξερε, βρήκαν άλλο, πέντε χρόνια στο μουλωχτό, καλός άνθρωπος ήταν μα
δεν ζητούσαμε ως Διογένηδες καλό άνθρωπο, αλλαγή φώναζε ο κόσμος, αυτοί νόμισαν
πως έφερναν αλλαγή, ο κόσμος αλλιώς τη νοούσε, που και πάλι αλλαγή δεν ήταν
αφού ο μέσος δεν είχε την τόλμη να πει, «εγώ δεν είμαι της διζωνικής», άλλοι
έλεγαν είναι δημοψήφισμα, όσους σύμφερε, νόμισαν πως ήρθε η ώρα να διαγράψουν
το ΟΧΙ του 2004, βάφτιζαν δημοψήφισμα την εκλογή ενός προέδρου, (στο δεύτερο
γύρο τόσοι και τόσοι έβαλαν τα λευκά τους, για να στείλουν μήνυμα- δεν ξέρω αν
πήρε κανένας κανένα) θυμήθηκαν τον Ακκιντζί, περιμένει, τον γενικό γραμματέα,
και τι θα γίνει τώρα που περιμένει ο γενικός, μερικοί μας είπαν, αυτή την
Τουρκία έχουμε, με αυτήν θα κάνουμε διαπραγματεύσεις, να ελευθερώσουμε την
πατρίδα, άλλοι ξανάβαλαν τη φουστανέλα,
πήραν την ελληνική σημαία, άλλοι φώναζαν και μια κυπριακή βρε παιδιά, η ζωή
συνεχίζεται και κατά επιλογήν και ύστερα από την εκλογική διαδικασία η ίδια,
άντε ν’ αλλάξει κανένα πρόσωπο ή να μετακινηθεί, το κέντρο στο κέντρο θα
συνεχίσει τις προσπάθειες να ενωθεί, η αριστερά θα βρει τις επίσημες
δικαιολογίες της, η δεξιά ευλόγως θα πανηγυρίζει, με μισό πνεύμονα, ένα νεφρό,
μισή καρδιά, τεμαχισμένο στο διεθνές σφαγείο το σώμα της κυράς μας, από το 74, κι εμείς στο δε να δεις, άκου ν’ ακούσεις,
τόσο πλαδαρή κι ανούσια που έγινε η πολιτική ζωή του τόπου!!! Μπορείς να κάμεις
τίποτε; Κράτα γερά, μου λέει.
