ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ, Θ

ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ, Θ

Ο ποιητής Κώστας Μόντης γεννήθηκε στην κατεχόμενη σήμερα Αμμόχωστο στις 18 Φεβρουαρίου το 1914 και πέθανε στη Λευκωσία την 1η Μαρτίου το 2004.

«Γράμματα στη μητέρα»
Τα «Γράμματα στη μητέρα» είναι τρία σημαντικά έργα του

Η «μητέρα», στην οποία απευθύνεται ο ποιητής, είναι ή η μητέρα του, ή η Ελλάδα ή το πρόσωπο στο οποίο καταφεύγουμε για να πούμε τα παράπονά μας. .
Το «Πρώτο γράμμα στη μητέρα»  εκδόθηκε το 1965 μετά τον αγώνα του 1955-59 που κατέληξε αντί στην ένωση στις συμφωνίες για ίδρυση Κυπριακού κράτους, κάτι που φόβιζε τον ποιητή που διέβλεπε διάσπαση του ψυχικού κόσμου των Κυπρίων και κινδύνους.

Το «Δεύτερο γράμμα στη μητέρα» ( 1972)  περιγράφει την προσπάθεια του νέου κράτους να επιβληθεί ως ιδέα αντικαταστάτης της ένωσης, μέσα όμως στη σύγχυση, και την ανησυχία για το νησί. Άνθρωποι που γεννήθηκαν αγωνίστηκαν για ένωση δεν δέχονται εύκολα οτιδήποτε άλλο ως αντίδοτο, ενώ από την άλλη γίνεται προσπάθεια να πεισθεί ο λαός ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση.

Το «Τρίτο γράμμα στη μητέρα» γράφεται το 1980, μετά την τουρκική εισβολή και την επαλήθευση των προφητικών λόγων του ποιητή, που παραπονιέται και για την απουσία της Ελλάδας στις φοβερές εκείνες στιγμές της οδύνης. .
------------------------------------------------------------------------------

Το γράμμα εκφράζει τον αποστολέα του, άρα την ψυχική του κατάσταση. Μιλώντας για το γράμμα ο ποιητής εννοεί τον εαυτό του, πώς νιώθει. Βασικά στο θ  ζει τη σύγχυση, από τη μια θέλει ως ποιητής να εκφράσει τον εαυτό του, από την άλλη τους άλλους. Μεταξύ τους όμως υπάρχει σύγκρουση, γιατί οι περισσότεροι αποδέχτηκαν τη λύση του Κυπριακού όπως δόθηκε με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου,  ο ίδιος όμως συνέχισε να οραματίζεται την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, γι’ αυτό η σύγχυση, η ασυνέπεια, η αταξία. Όσον καιρό αγωνίζονταν για την ένωση, ήταν όλοι ενωμένοι, όταν όμως δόθηκε η λύση, έσπασε «η παρέλαση», ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, άρχισαν οι αμφισβητήσεις και του αγώνα και της λύσης, ο καθένας νομίζει πως έχει δίκαιο, ζητά από τον ποιητή να τον δικαιώσει, αλλά ο ποιητής δεν θα τα καταφέρει να συνενώσει όλα τα αντίθετα, να εκφράζει και τον εαυτό του και τους άλλους, διχάζεται, παθαίνει όπως το κλαδί της λυγαριάς που λυγίζει μια εδώ και μια εκεί ενώ τα πουλιά – οι άλλοι μια τον επευφημούν μια τον κατηγορούν, ή όπως το πουλί, που ξεκόβει, πάει μόνο του, που μοιάζει με τον ποιητή που  έχει τις δικές του αντιλήψεις, και μπράβο του, αλλά κλονίζεται μόνος, τρέχει να επανέλθει στη μεγάλη ομάδα των λοιπών, αλλά στο τέλος δεν είναι βέβαιος αν έπρεπε να εκφραστεί αντίθετα με τους άλλους ή να τους ακολουθήσει, κι αν  κάτι βγήκε από την απόπειρά του να πορευτεί μόνος και να εκφράζει τον εαυτό του. Το πρόβλημά του όμως είναι να εκφράζει την αλλοπρόσαλλη  εποχή του, την έλλειψη συνέπειας, την επέμβαση των άλλων για να τους δικαιώσει, τη γενικότερη σύγχυση της εποχής. 1960-70.

`